KARANLIK DAVET

KABULLENMEK

Zordu.
Hemde çok
Dayanamıyordum bir anlam vermeye çalışıyordum tüm olanlara .Daha 2 gün önce odamda kahvemi yudumlarken şimdi karanlığın ve çaresizliğin içinde boğuluyordum . İçime çektiğim hava  yaşamam için değilde sanki ölmem için vardı ve ben delirmişcesine bu havayı içime çekip ölümü kucaklıyordum.

Onu kaybetmiştim Annemi....
Son 2 haftadır bir odada kapalıydım ve bana sırf aklımı yitirmediğime emin olmam için bir çok şey anlatılmıştı. Her şeye inanabilirdim o adamın annemin katili olan ve canını benim ellerimde verecek olan pisliğin bir iblis olduğunu inanabilirdim bir lanetin ortasında kaldığıma inanabilirdim ki o aptal iblis az önce odaya gelip yine birşeyler zırvalamaya başlamıştı . Onu dinlemiyordum ama bir cümlesi ona odaklanmalı sağladı

_ SİZ FANİLER KANLI AYIN GELİŞİNİ KUTLARKEN BİZ İBLİSLER KENDİMİZE BİR KURBAN SEÇERİZ VE NE TESADÜF Kİ BU TALİHSİZ KURBANIMIZIN ANNESİ UZUN ZAMANDIR İMPERİUM TOPRAKLARINDA ARANAN BİR WİSEL SOYUNDANMIŞ SEN VE SENİN ANNEN ÖLÜMÜ BAŞTAN HAK EDİYOR MELANY ! LANETLİ SOYDAN OLMANIN BEDELİNİ HERKES ÖDER ...

Söylediklerini duyduğumda odağı kaybolmuş gözlerimin kendine gelmesi için ellerimle ovalayıp  bir kaç kez kırptım ve  ona annemi öldürdükten sonra ilk kez baktım  hala aynıydı Nefretten ibaret koca bir öfkeden başka hiç birşey değildi o bir hiçti!

Hala bana bir cevap vermemi bekleyerek bakarken bağırdım

_ BENİ NEDEN ÖLDÜRMEDİN O ZAMAN PİSLİK HERİF NEDEN !!

O kadar çok  kafam karışmıştı ki kafamın içi  bir kedinin oynadığı ip yumağına dönmüştü  ucu bucağı belirsizdi .Ağlıyordum uzun bir süredir yaptığım tek şey buydu zaten ağlamak ve hayatı sorgulamak. Bana annemin ve benim ölümü hak ettiğimizi söylüyordu ve hala utanmadan yüzüme bakıyordu soruma karşılık yaptığı tek şey

_ ÜSTÜNÜ GİYİN VE YANIMIZA GEL VİCTORİA SANA YARDIMCI OLACAK

Demek oldu ve odadan çıktı . Hala bu odadan çıkıp çıkmamak konusunda emin değildim çünkü bunu kendime söylemek ne kadar kötü olsada korkuyordum evet ben kapıdan çıkmam için atacağım adımın sonunun beni neye götüreceğinden korkuyordum çünkü artık ne olursa olsun dizine yatıp beni teselli edecek kokusunda bile huzuru bulabileceğim bir annem yoktu benim bu hayattaki tek dayanağım artık yoktu

Ben hala düşüncelerimle boğuşurken odanın kapısı açıldı kafamı kaldırmaya fırsatım bile kalmadan yüzüme kıyafetler fırlatıldı

_ ÇABUK GİYİN SENİ KAPIDA BEKLİYOR OLACAĞIM

Yüzüme atılan kıyafetler avcuma düşerken bakışlarım bunu yapan kıza kaydı uzun boyluydu hemde fazlasıyla yanında cüce kalırdım herhalde üstüne giydiği siyah bir pelerinle ve yeşil gözleriyle korku saçıyordu bu durumdan hoşlanmamıştım bakışları avına saldıracak bir kaplan gibiydi benden bu kadar nefret etmesinin sebebi neydi bilmiyorum ama umrumda değildi açıkçası . Ona onaylar şekilde kafa sallayıp kapıyı sertçe çekip çıkmasını izledim ve elimdekilere baktım burada giyim tarzı biraz farklıydı elimde bir adet pantolon ve tıpkı onların ki gibi yerlere kadar uzanan bir pelerin vardı ama onların aksine benim pelerinimin rengi maviydi bu rengi severdim ama bana parti gecesini hatırlatmıştı hemen bu etkiden kurtulup kafamı sağa sola salladım ayağa zorlukla kalkarken bu odaya hapis edildiğim günden beri üzerinden geçmek bilmeyen bir yorgunluk vardı Ve hala devam ediyordu

Bu durumun  üzerine daha fazla kafa yormadan saçımı toplamak için kafamı eydim tamda o sırada boynumda bir  acı hissettim  elimle boynuma dokunduğunda boynumun tam arkasında saçlarının arasında bir kabarıklık vardı .  daha dikkatli dokununca bir yara olduğunu farkettim karşımdaki küçük ve kırık olan aynayı elime alıp yarayı görmeye çalıştım bu bir sembolü yada bir dövme gibiydi bana burada ne yaptıkları hakkında bir fikrim yoktu ben burada mantığımı yitirmemek için çaba sarf ederken onlar  bana kalkıp dövmemi yapmışlardı, gerçekten mi !