Artık hayatı nasıl yaşadığımı bilmiyorum. Bir mutluyum ama bir de üzgünüm. Artık bu durumdan çok sıkıldım. Tamam hayatta üzüleceğimiz şeyler olabilir ama bu hergün olmamalı ya . Ne zaman mutlu olsam kesin ağlıcam diyorum. Ve mutlaka diğer gün ağlıyor oluyorum. Ama neden mutlu olmak suç mu? Bazen bana hayat ölümmüş gibi geliyor. Sanki yaşayan ölü gibiyim. Ama güzel şeylerin sondaki ölüm hissi bile güzel. Çünkü güzel şeyin arkasından gelmiş olması sanki güzel şeylerin unutulmaması için yapılan bir program gibi aynı. Ama merak ettiğim bir şey var; acaba her ölümün ardından da güzel şey var mı?..
İnsan ölümü de sevmeli bence hep hatırlamalı, hatırlanırsa belki herşey daha güzel olur. Ama ölümü sevdiklerimiz çekmesin. Bu beni çok üzer.
İşte ölümü bile seninle sevdim ben. Her ölmek istediğimde seni hatırladım. Çünkü sen hep bana ölümdün. Seni düşündükçe ölmek istedim her seferinde. Zaten seni düşünmek benim için bir ölümdü. Bu bana ölüm olarak yeterdi zaten. Yetti de.
Ama artık yaşamak istiyorum. Seni istemiyorum artık. Aklımda, fikrimde, kalbimde, geleceğimde bile. Geçmişimde bir yara iziolarak kalmanı istiyorum. Neden biliyormusun. O yara izine baktığım zaman senin bana yaşattığın ölüm için senden nefret etmek istiyorum. Aklımdan çık, beni benimle bırak. Bana uzak ol..
Gökyüzü bile senden daha yakın bana...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VAVEYLA
HumorGÖK AĞLAMAYINCA YER GÜLMEZ... Şu yalnız yüreğimi senin sevginle doldurdum, günden güne artan, ve beni yaşama sevincine getiren bir şeydi. Seni uzaktan sevmek, yüreğim de olsan da yanımda olmadığını bilmek bazen beni üzmüyor değil!. Hani derler ya, g...
