GÖK AĞLAMAYINCA YER GÜLMEZ...
Şu yalnız yüreğimi senin sevginle doldurdum, günden güne artan, ve beni yaşama sevincine getiren bir şeydi. Seni uzaktan sevmek, yüreğim de olsan da yanımda olmadığını bilmek bazen beni üzmüyor değil!. Hani derler ya, g...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen insan ruhunu saklamak ister. Nereye saklayacağını bilmeden dolanır ortada. İnsanın ruhu bir yumuşak sünger gibidir. Ezerler her zaman, hemde hiç acımadan. Dayanamazsın fazla. Yorulursun herşeyden. Sanki her şey üst üste gelirmiş gibi olur ama sen umursamamaya çalışırsın. Kalbin acır.
Her neyse asıl mesele ruhumuzu saklamak... Etrafında hiç kimseyi umursamadan yaşama devam etmek gerekiyor. Ama bazı insanlar etrafındakileri umursar. Ağızlarından çıkan her kelime onlar için çok önemlidir.
İnsanın ruhu acır bazen, kaldıramazsın bazı şeyleri. Yorulursun...
Hiç kimse seni anlamaz, ne kadar sessiz ağlarsan ağla, ne kadar kendine zarar verirsen ver ama ruhun hep yaralıdır. Anlamadığım biçimde bir sızı girer. Ne kadar süreceği belli olmaz. Kaybolursun o an. Sevgi ararsın, merhamet, ilgi ve özlem içindesindir. Ama hiç biri gelmez...
Özlediğin biri vardır, sana huzur verir. Ruhunu iyi hissettirir. Sanki o varken sen yokmuşsun gibi. Kaybolursun onun yanında, ruhun kaçar. Kalbin ne kadar acıyor olsada ruhun ondadır her zaman. Bedenin sızlar, ağrır.
Mevlana der ki; "Duygu akla, akıl da ruha esirdir." der. Her şey ruhumuza bakar. Ruhumuz nerdeyse, beynimiz, kalbimiz ve bedenimiz ordadır. Ama bedeni başka yerde olup ruhu başka yerde olan var. İşte o benim, ruhum onda bedenim hançerli...
