BİR ÜNİVERSİTELİ HİKAYESİ

Bölüm 3

Sabah okula gittiğimde onu gördüm sanki birini bekliyor gibiydi.Tam yanına gidecekken bir kız ona doğru gitti ve sarıldı.Nasıl olur böyle bir şey daha dün beraber takılıyoduk.Yine her zamanki gibi insanlara çok değer verdim.Kendi kendime konuşuyordum ve bi yandan da onlara doğru bakıyordum.Sonradan beni farketti zaten fark etmemesi garip olurdu.Kızla vedalaştı tam arkamı döndüm gideyim derken biri kolumda tutup çekti.Kim olucaktı tabikide oydu.Niye bana böyle oluyor içimde nefret ve kısakançlık duyguları hissediyorum.Yoksa aşk nefret mi? Uzun zamandır bana böyle bir şey olmamıştı ve eskileri düşündükçe bunun garip bi his olduğunu daha iyi anlıyordum."Selam vermeden öylece arkanı dönüp gidecekmiydin" selam mı? az önce yanında bi kız vardı tamam sevgili olmayabiliriz ama sen benimsin.İçimden saydırırken o anlamsız bakışlarımı yani kısacası" sen ne diyosun" bakışlarımı sergiliyodum mal mal bakışlarımı kesince sadece "Arkadaşın vardı rahatsız etmek istemedim" diyebildim.İçimden onca şey söylememe rağmen onu sevmeme rağmen buna onu söyleyemiyordum.Kahretsin ben gerçekten aşık olmuştum ve bu yüzden çok acı çekicem."Bak o benim sadece arkadaşım biyoloji dersimiz ortak" "Tamam zaten benim için sorun değil sonuçta biz sevgili değil.." Tam sevgili değiliz dicekken nedense bi an susma gereği duydum niye bende bilmiyorum."Bişey diyodun tam duymadım kusura bakma" Ne duymadımı gerçekten sonunu tamamlamamış olsamda anlar diye düşünmüştüm Allahım niye benn."yok bişey demedim boşver" "Pekii" Peki mi peki ne ya galiba bu konuşma burda bitti.Arkamı dönüp gitme planları yapıyorum acaba bişey dicekmi diyede bi yandan bekliyorum.Vee geliyorr "Bu akşam bir şeyler yapmak istermisin?Sinemaya falan gidebiliriz."Nee sinema mı hayatta olmaz.Niye diye sormayın benim karanlık fobim var.Karanlıkta olursam nefes alamıyorum gibi geliyor.Bide ben bi çeşit hanisülasyonlar görüyorum anlarsınız işte cin türü şeyler.Şimdi ben ne diycem buna off keşke hiç tanışmasaydık bunu öğrenirse bana gülebilir ve komik duruma düşerim.Söylemek zorundayım söylemek zorundayım ve evet işte söyledim"Şey sinema olmasa olurmu benim karanlık fobim varda." Niye gülmedi bu içinden kahkaha falanmı atıyo anlayamıyorum duugularını dışarıya çıkarda seni tanıyayım azcık.İç sesim çok saçma biliyorum ama hepimiz iç sesimizde saçmalayıp dışa vurarken dikkatli konuşmuyomuyuz zaten.Yani en önemlisi şu an ona söylediklerim."Hayır sinemaya gidicez.Kabul etmiyorum mazeret falan" " Ne sen ciddimisin ben gelmiyorum hayır" napıyor bu çocuk benim korkumu bile bile zorla sinemayamı gönderttiriyo."Bak benimde küçükken karanlık fobim vardı.Ben o korkumu yendim şimdi sırası sende bunu beraber aşıcaz tamam mı?"

Off evet yine o mükemmel sesiyle konuştu beni bir kez daha kendine aşık etti.İnanılmaz biri gerçekten."Tamam ama çok korkarsam gülmek yok tamam mı?" "Tamam söz veriyorum gülmek yok.Gel buraya" Dedi ve sarıldı.Şu an onun kalp atışlarını duyabiliyorum sanırım o da benim kalp atışlarımı duyabiliyor.Kalbim o kadar hızlı atıyorki duymamak elde değil.Ona gerçekten aşığım ve o da bana aşık.Bundan tam emin olmasamda aşık gibi hissetiriyor işte.