masterchef

dört, sana dair her anıda bana acı veren bir yan var.

diğer bölüme az yorum gelmesinin sebebini bölümün kısalığına bağlayıp bu bölümü upuuuuzun tuttum, o hâlde keyifli okumalar (ve yorum yapmalar)

×

Uyanalı yalnızca beş dakika oluyordu. Beş dakikadır nerede olduğumu, ne olduğunu çözmeye çalışıyordum. Sanki hafıza kaybı yaşıyormuşum gibi hiçbir şeyi hatırlayamıyordum. Eğer bedenim biraz güçlü olabilseydi tanımadığım yataktan kalkıp bulunduğum yeri biraz gezerdim ve nerede olduğumu haliyle öğrenebilirdim fakat öyle yorgundum ki, doğrulmak bile çok zor gelmişti.

Geniş odada gözlerimi gezdirirken dakikalardır burnuma dolan tanıdık kokuyla, aklıma gelen şeyin olmamasını dileyerek yatağın üzerindeki yastığı alıp burnuma götürdüm. Taehyung gibi kokuyordu işte, Taehyung'un yatağındaydım. Neden buradaydım ben? Evinde miydim yoksa Masterchef binasındaki, ona ait odada mıydım? Evindeymişim gibi görünüyordu zira burası tamamen kişisel bir alanı andırıyordu. Masterchef binasındaki odasında olsaydım herhalde çalışma masası ve işle alakalı bir şeyler de olurdu. Ama burada yoktu; kocaman bir yatak, yatağın yanında iki komodin, üç kapı, bir sürü takının ve bakım ürünlerinin bulunduğu bir makyaj masası, duvarlardaki ünlü ressamların elinden çıkmış olan tablolardan başka bir şeye rastlayamıyordum.

Her ihtimale karşı ceplerimi kontrol ederken üzerimdeki pijamaların bana ait olmadığını fark etmemle sinirle gözlerimi kapatıp açtım. Tamam, hemen kendime gelmem gerekiyordu yoksa bilinmezlik içinde kafayı yiyecektim.

Ayaklarımı yataktan aşağıya sallandırıp derin bir nefes eşliğinde yataktan kalktığımda kararan gözlerim yüzünden birkaç saniye öylece dikildim. Görüşüm düzelip zonklayan başımın ağrısı biraz azalırken makyaj masanın üzerindeki, telefonum olduğunu düşündüğüm şeye doğru yürüdüm çabucak. Telefonu elime alıp masanın önündeki koltuğa oturdum ve cevapsız onca çağrıya baktım şaşkınlıkla. Seokjin tam tamına on beş kere aramış ve iyi olup olmadığıma dair birkaç mesaj atmıştı. Jimin ise sadece turu geçip geçmediğimle ilgili, şaka içerikli bir mesaj yollamıştı.

Hatırladığım son şeyin stüdyodan çıkıp tuvalete girmem olması, direkt olarak Seokjin'i aramama vesile olurken ayaklanıp boydan boya olan camların önüne geldim ve yerlere kadar uzanan grinin tonlarındaki kalın perdeyi araladım. Tamam, kesinlikle Masterchef binasında falan değildim çünkü dışarısı ormanlık bir alandı. Ağaçların arasında birkaç çatı görüyor olsam da şehirden uzaktaydım. Bulunduğum odanın üçüncü katta olduğunu düşünürken, kulağıma dayadığım telefondan, "Jeongguk! Tanrım, öldüm meraktan, neredesin saatlerdir?" diye gelen sesle gözlerimi kararmış gökyüzünden çekip yatağın ucuna oturdum.

"Seokjin, hiçbir sikim hatırlamıyorum. Ben stüdyodan çıktıktan sonra ne olduysa anlat hemen." Derin bir nefes verip dağılmış saçlarımı karıştırarak daha çok dağıttığımda, "Ne olmadı ki?" diye kendi kendine mırıldanışını duymuş ve gelecek şeyin ne olduğunu merak ederek dizimi belli bir ritimle sallamaya başlamıştım.

"Sen çıktıktan sonra süre bitti zaten, Şefler tadım için geldiğinde Şef Kim seni sordu. Gittiğini söyleyince de koşarak o da çıktı. Sonra ne yaptı bilmiyorum çünkü ikinizi de bir daha gören olmadı. Diğer iki şef tadımı yaptı, Taehyung Şef'i bekleyeceklerini söylediler ama dakikalar boyunca salak gibi birbirimizin yüzüne baktık. Şef'i aramak için gönderilen ekip de eli boş döndüğünde yemekler soğuduğu için tur tamamen iptal oldu. Hepimiz açısından bu durum berbat olsa da geri çekildiğinden senin için iyi oldu."

Kaşlarımı çatıp hatırlayabilmek adına göz kapaklarımı birbirlerine sıkıca kapatırken tuvalete doğru yürüdüğüm koridor gözlerimin önüne geldi. Zorlukla ellerimi yıkayışım, yere çökmem, kendi kendime bir şeyler sayıklayıp durmam... Sonra, sonra? Bir ses adımı sesleniyordu ve evet, bu kadardı. Devamı yoktu. Onun kim olduğu da çevremdeki şeylerle ve telefonun diğer hattından anlatılanlarla açığa çıkıyordu. Sanırım Taehyung yanımdayken kriz geçirmiştim ve işte, buradaydım.