KAPI

ACI 9.BÖLÜM

Mevsimleri bilmem, sevmek baharın başlangıcıdır..

Ben sonbaharı da yaz diye sevdim

O gün ilk defa dönüp gözlerinin içine derin derin baktım bilsemki o gün sondu ömrümü o cam kenarında gözlerinin içinde bırakırdım .

Ogün benden özür diledi beni bahçede bırakıp bekciden korkup kaçtığı için, onu anlayabiliyordum. çünkü o adamın nasıl korkunç bir insan olduğunu bende biliyordum. sustum bir şey diyemedim zaten hep böyle olurdu onu gördüğümde dilim tutulurdu. aşk bunu dostum birini görünce dilinin tutulması mı? karnına giren kıramplar mı? şayet öyle ise ben bu kıza deliler gibi aşıktım.

Ben çoğu duygunun sadece ismini duydum bu dünyada ama ikisini iyi biliyorum.
Biri mutsuzluk
Diğeri aşk

Oysa o kadar kalabalık yaşadım ki bu dünyayı bilemessin.

O gün benden özür dilemesi degil onu neyle nasıl bu hale getirdiğini duymak yeterdi bana.

Dayanamayıp sordum ama kekeleyerek .

Neden o adamdan bu kadar çok korkuyorsun?
Sana ne yaptı?

Bir söylese diyordum içimden bir söylese onun canını nerden yaktı ise oradan yakacaktım o adamı

"Anlattı mı suskun"

Hayır anlatmadı sadece gözleri doldu oradan uzaklaştı

"Peki sen ne yaptın"

O gidince bende arkasından öğretmen masasına bir yumruk vurup peşinden dışarı çıktım

İçimde bir mutluluk bir hüzün vardı ve bir sürü ucaksız bucaksız sorularla bahçede hapishane avlusunda volta atar gibi dolaşıp durdum

Hırsımdan tırnaklarımı koparıp durdum hiç birşey yapamamak gülüşleri elinden alınmış çocukların acılarını dindiremek öyle acı veriyordu ki bana anlatamam.
Bir yerde bir yol vardı ve açılması gereken bir kapı ve ben onu bulmalıydım ve o kapı açıldığında bütün çocuklar gülmeliydi korkmadan

Günlerce yaz'ı sıkıştırıp durdum ama tek kelime alamadım ağzından hiç birşey söylemedi kaçamak gözlerle baktığım o gözlerinde korkuyu gördüm her sorduğumda sormak hiç birşeyi değiştirmedi ona korku dışında hiç birşey veremedim.

İkimizde artık çocuk değildik bunun farkındaydık aramızda ki bağda artık daha farklıydı

Sadece kaçamak bakışlarla bakabiliyordum ona çünkü korkuyordum ya bidaha giderse yada bekçi görüp ona zarar verirse gitmesi sorun değil acısına katlanabilirdim ama zarar verse inan onu öldürürdüm.

İnsan sevdiklerini kaybedince yada başına kötü birşeyler gelince anlıyor dostum asıl ölenlerin geride kalanlar olduğunu mezarlar ölüye değil yaşayana kazılıyor benim hiç sevenim olmamıştı bende kimseyi severek büyümedim ben bir kişiyi sevdim bu hayatta oda yaz'dı onu sevmek hayatımda yaptığım en anlamlı eylemdi .

Acılar insanlari erken büyütüyor
Sanırım benide erken büyüten bu oldu ki ben birden kendimi kurtarıcı gibi görmeye başladım
Düşünsene dostum
Korku yiyorsun
Korku içiyorsun
Korku yiyorsun
Korku uyuyorsun
Herşeyinle korkuyorsun oradaki 200 çocuk korkuyla büyüyor ve sen bunlara şahit oluyorsun.

Nereden baksan emanet büyümüş oluyorsun başına gelenlerden herkez bir haber senden sende dünyayı tanımıyorsun sanki dışardaki insanlar buradakilerden farklılarmış gibi kanatlı kapının arkasını düşlüyorsun .

Düşünsene içeride gördüğün 200 çocuk hepsinin yüzünü hatırlıyorum ama yıllarca dışarda gezdim diğer insanların yüzlerini hatırlamıyorum

Hayatım benim o 200 çocuk ve beş kişilik bakicidan ibaret sanki ailem onlar benim aslında ben kimsesiz değilim onlar kimsesiz kanatlı kapının ardındakiler

Bu kadar insan bizi nasıl görmezden geldiler bilmiyorum şayet bir tükürük Hakk kaldıysa şu hayatta zulmü görmezden gelene tükürmek isterdim dostum

Menfaatlerin için bütün zalimliklere göz yuman insanların ibadetleri için kendilerini hirpalamak yerine dünyadaki yetimler için birşeyler yapmaları gerekmiyor mu
Bizleri görmeleri gerekmiyor mu artık.

Şiir

Ve yorgunum
Şarkılardan şiirlerden
Kahrolası karanlığa mahkum saatlerden
Anlasa küçüğüm
Anlasana artık

Ömür dediklerinden geçerken ben
Ne bedeller ödedim ne acılar
Ve beni güçlü kılan ne varsa ömre dair geride bıraktım


Ve sırtımda onlarca katledilmişlerin yükü
Ellerimde bir avuç umut kırıntıları
Gülüşleri kan revan olmuş binlerce çocuk
Ve bagrına ateş düşmüş annelerin çıglıklarıyla
Geçip gidiyorum ömürden

Anlasana küçügüm kalmadı o onurlu insanlar
Hepsi teker teker gitti
Ve yürüdügümüz yol aynı degil
Her yol zulme çıkıyor artık

Anlasana küçüğüm
Oyuncakları elinden alınmış çocukları
Kirletilmiş yarınları
Anneleri her cumartesi
Anla
Simdi gitme deme bana
Sustugumdan gitmiyorum
Seslerini duyuramadıgımdan gidiyorum
Geçmişten degil gelecekten gidiyorum