KAPI

ACI 12.BÖLÜM

Ertesi gün değişen birşeyler oldu bir kayıp vardı ki yeri çok belliydi sabah hiç bişey olmamış gibi yemek haneye indigimizde oradaki çalışanların fısıltıların dan bekçinin kaybını öğrendi herkes

Onu arıyorlardı evine insan gönderip sordurmuşlar ama yok denmiş kimse nereye gittiğini bilmiyordu çocuklara sormaya başladılar herkez gormedigini söyledi ama hepsi gülücükle cevapladı sorulan soruları banada sordular tabi herkez cevaplarken ben sustum üç defa beş defa sordular sordular sordular yorulana kadar sordular ben sustum

Ne yalana sığındım ne de gerçeği söyledim tek bildiğim birşey vardi artık korku yoktu

Günler geçti aylar geçti bahar geldi benim adım o günden sonra suskun oldu kimse neden konuşmadığı mi sorgulamadı bile ama bekçinin kayıbıyla alakası var mıydı diye düşünenlere oldu

Koridorladaki fısıltılar git gide büyümeye bakışlar anlam kazanmaya başladı

Yakalanma korkusundan değil yazdan ayrılma korkusu sarmıştı artık artık yaz her seferinde yanıma gelebiliyordu ama ben konuşamıyordum saatlerce beni konuşturmaya çalışıyordu hikayeler anlatıyordu ama iyi insanların olduğu hikayeler ve hayallerinden bahsediyordu avukat olmak adaleti getirmek istiyordu

Oysa adalet gelen birşey değil var olan birşeydi ve bize hiç verilmemişti

Aynalar dan bile kaçar olmuştum suçumu biliyordum ben birini öldürmüştüm pişmandım ama bu pişmanlık sadece kendime idi çocukların yüzüne baktigimda ise yine olsa yine yaparım diyordum kendime hele nadir ettiği çocukları gördükçe yaptığım bu şeyden gurur bile duyuyordum takı yatağıma yatıp kafamı yastığa koyana kadar kafam yastıga degdiginde vicdanimla hesaplaşıyordum

Nazende düşünüyordum o gün orada başka ne yapabilirdim diye birşey yapamazsın belkide ölen ben tecavüze uğrayan yaz olurdu iki ölüm olurdu çocuklar ölürdü ama herkez yine susardı

Ama ölen bu kez çocuklar değil kötüler olmalıydı onlar susmasalar bile ben susmaliydım

şiir ...

Açıldı küçük pencerem
İhaneti gördüm karanlıktan
Yüzüme kapanan ne kadar kapı varsa.
Açıldı sonuna kadar

Bir çocuk gördüm elleri gözleri bağlı
Titriyordu korkudan
Dokunmadı kimse
Dokunmadı geceye

Göz yaşı ıslatmasın istedim gözündeki bağı
Elleri ve direnen küçücük yüreği
İhanetle tanışmasın
Acıdan sesi kısılması kulakları sağır olmasın
Faydalanmasın küçük bedeninden zalimler

Vurdum sesine sesligine kahpe dünyanın
Vurdum adaletsizligine
Ve çayır cayır yaktım zulmü

Ben yeşil bahçede gülen çocuklar istedim
Neşeli rengarek umut taşıyan çocuklar
Ve sevinsinler istedim

Ben suskun yangınların çocuğu
Yetim geldiğim bu kapıdan yine bir yetim olarak cıkıyorum
Tek farkım artık katil olmak