VEDA

BEN , SEN , O

Kulaklarımdaki uğultular azalmaya başladığında annemin '' Veda yine mi kabus gördün bebeğim '' dediğini duyar gibi oldum . Banyoya geçip ılık bir duş alırken gördüğüm kabusun etkisinden zihnimi arıtmaya çalışıyordum.

  Aslında çocukluğumdan beri çeşitli yollarla öldüğümü görmüştüm rüyalarımda. Fkat bu aralar sıklaşmaya başlamıştı. Ölüm... Ne kadar soğuk ve acı bir kelime . Ölmekten korkuyordum . Özelliklede aşıkken  , yaşamaya ihtiyacım vardı.

 Duru , Derin ve ben çocukluk arkadaşıydık. Anne ve babalarımız üniversitede tanışıp iyi dostluk kurmuş zamanında . Büyük bir sitede neredeyse iç içe yaşıyorduk.

 Duru.. Duru ismi gibi bir kızdı, saf ve temiz . Duru benim çocukluğum ,ergenliğim , bugünlerim . Doğduğumuzdan beri hiç ayrılmadık. Aynı okul , aynı kulüpler , aynı düşünceler . Duru bana bazen annemden bile yakın olabiliyordu. Bazen anne şefkati , bazen en yakın arkadaş , bazen iç sesim ... Yani duru benim herşeyim.

 Derin ve Derin ahhh Derin !!! Derin Dru ve benim üçüncü parçamız. Aramızda çok güçlü bir dostluk var . Ama Derin benim için dosttan öte , o benim ilk ve tek aşkım . 5 yaşındayken yine üçümüz sitenin parkında koşuştururken düşüp dizimi kanattığımda yanıma koşa koşa gelen Derin cebindeki peçeteyle dizimi silen , kan toplayan dizimi öpen Derin . Annesinden öpünce geçecek taktiğini öğrenen ve canımın acısını dindirmek için öpen , beni kendine aşık eden Derin . 

 Derin liseyi yurt dışında okudu , yokluğu benim ruhumun yokluğuydu. 4 sene sanki yaşamamıştım. Lise bitince Duru ile birlikte okuduğum Kolejin üniversitesine yazılmıştık. Derin döndüğünde oda bizimle aynı üniversiteye yazıldı. Duru psikoloji , Derin konservatuar bense edebiyat bölümünü tercih ettim.

 Okulların açılmasına 1 hafta vardı ve Derinle eskisi gibi aynı okulda okumaya başlamayı dört gözle bekliyordum. Büyülü günlere az kaldı...