Emir'le sevgili olduktan sonra okula gitmeye devam ediyordum doğal olarak.
Buğra yüzüme bakmıyordu, sınıfa gelmiyordu, ben nereye gitsem o ortamı terketmeye başlıyordu bu durum moralimi bozmaya başlamıştı bahçede onu gördüğümde durdurdum ve ona:
"Bundan sonra böyle mi olucak Buğra?" Dedim bir zamanlar kokumu içine çeken kişi şimdi yüzüme bile bakmıyordu.
"Evet." Dedi ve yürümeye devam etti pek üstelemedim çünkü hakkım olmadığını biliyordum. Biz Emir'le sevgili olduğumuzda bir kaç kez ilk başlarda Buğra mesaj atmıştı ve bunu Emir görmüştü aralarında ki tartışma büyüdü zamanla. Buğra, Emir ve benim evim birbirimize yakındı. Emir, Buğra'yı tehdit etmeye başladı ve Buğra'da geri çekilmedi adres verdi "burda herkes beni tanır gel bul." Dedi. Emir'e gidip Buğra'nın sokağına bir adım atarsan, kavga edersen, mesaj atarsan senin yüzüne bakmam." Dedim. Şimdi olsa yine yapardım çünkü kavga etmelerine göz yumamazdım. Emir'le Buğra'nın arasında ki sorun o şekilde kapandı. Aradan bir hafta geçti yaz tatili için karne almaya son kez okula gittim üstümde pembe bol bir gömlek vardı. Buğra, Gökdeniz'e "Öykü pembe giymiş, çok yakışmış." Demiş. Hâlâ unutmamış beni bunu Gökdeniz gelip bana söyleyince mutlu olmuştum çünkü sevilmek çok güzel bir şeydi birinin sana kıyamaması, seni özlemesi, her şarkıda seni düşünmesi... Neyse işte sevilmek güzeldi hele de onun tarafından.
...
Karneler tüm öğrencilere verildi, okul boşaltıldı, kapılar kitlendi ve bir yıllık eğitim hayatı bitti bir sonra ki eğitim öğretim için üç aylığına araya girdi.
Ben eve gelince valizimi hazırladım ve ertesi gün hemen şehir dışına çıktım her yaz anneannemin yanına giderdim o yıl tek fark İstanbul'u biran önce terketmek istememdi.
...
İstediğim gibi de oldu İstanbul'da değildim. Bir kaç gün telefonu kullanmadım hem Emir'den uzak kalmak istedim hemde kafamı dinlemek istedim. Yaklaşık iki buçuk ay kadar şehir dışında kaldım bu sürede Emir'le aramız iyi gidiyordu aslında. Gözden uzak gönülden ırak olur diye düşündüğüm Buğra sürekli rüyama giriyordu bir anlam aradığımda "vicdan" diyordum kendi kendime "vicdanın rahat değil Öykü o yüzden kendini iyi hissetmiyorsun." Bu soğukluğum okullara az kaldığı zaman İstanbul'a tekrar dönmemle beraber Emir'e de yansımış olmalıydı eski kavgalarımız tekrar başladı ve her seferinde bu kavgaların sonu bir şekilde Buğra'ya bağlanıyordu kavgaların, tartışmaların sonunda ise defalarca kez Emir bana "sen benden ayrılıp Buğra'ya geri dönüceksin eminim." Diyordu ah Emir ben bile kendimden emin değilken sen nasıl her seferinde benim hakkımda bu kadar kesin konuşuyorsun bunu nasıl başarıyosun?
