Błękitnym Szlakiem | BL

6. Wszystko płynie

Obrócili się w dokładnie tym samym momencie, kiedy zdecydowali, że mogą przestać udawać nieświadomych, chcąc wykorzystać element zaskoczenia przeciwko elementowi zaskoczenia.

W dłoni Hiro momentalnie znalazło się piętnastocentymetrowe ostrze, a Shin nie patrząc na przeciwnika wymierzył mu kopniaka w brzuch. Trafił jednak powietrze i zwinnie wylądował za nim, ogarniając już wzrokiem ich sytuację. Atakujący był szybki. Rzucił się na Hiro, wyczuwając na pewno, że jest słabszy, ale ten nie dał się zaskoczyć. Wystrzelił ręką z ostrzem, tnąc ramię przeciwnika, który zdążył się zasłonić. Wtedy Shin zaatakował go od tyłu, trafiając boleśnie w wątrobę i przechodził już do duszenia, ale ten go ubiegł zdzielając elfa łokciem w twarz. Stęknął głucho, wybity z rytmu i dostrzegł jak Hiro, wykorzystując odsłonięte ciało, wystrzeliwuje do przodu, zadając pchnięcie nożem w mięsień uda. Shin zastanowił się naprędce, dlaczego nie zabił tego człowieka, skoro miał okazję, ale zorientował się, że Hiro na pewno jeszcze nikogo w życiu nie zabił i zapewne by zwyczajnie nie potrafił. Przeciwnik krzyknął krótko i, nie mogąc utrzymać równowagi, zatoczył się, a wtedy elf podciął go, blondwłosy zaś zwalił się na niego, przykładając z groźbą nóż do gardła.

Wszystkie te ruchy wykonali w nie więcej niż siedem sekund.

- Kim jesteś? – warknął z walącym sercem Hiro, przyglądając się uważnie nieznajomemu. Nagle coś sobie uświadomił. Nie nieznajomemu. Nieznajomej.

- Mam lepsze pytanie – rzekła nieprzejęta i, o dziwo, bez żadnej wrogości – Skąd wiedzieliście, że tam jestem? Gdybyście nie wiedzieli, bylibyście martwi, wiecie? – zaśmiała się cicho, a chłopcy pomyśleli, że to wariatka.

Leżała w jednej z kałuż, cała umorusana błotem. Twarz miała okrągłą i o ciemnej karnacji z małymi czarnymi oczkami osadzonymi głęboko w czaszce. Włosy związała jakąś chustą, ale na twarz opadało jej kilka mocno kręconych ciemnych kosmyków.

- Zwiąż ją – Polecił Shin i rzucił koledze kawał sznurka, po który pobiegł moment temu do namiotu. Blondyn związał jej ręce za plecami, a kobieta nie protestowała. Wyglądała nawet jakby czerpała z tej sytuacji wiele radości. Jednak krzywiła się nieco co jakiś czas przez ból w nodze. – I zatamuj krwotok – dodał beznamiętnie.

W normalnej sytuacji Hiro wdałby się w dyskusję na temat rządzenia się i nieuprzejmych zwrotów, ale teraz wiedział, że elf zachował zimną krew i próbuje mu pomóc. Był za to wdzięczny. Złapał kawał szmaty, rzucony mu przez towarzysza i obwiązał następnie dziewczynie nogę. Krew i tak po chwili przesiąkła przez materiał, ale nic więcej nie mógł zrobić.

- Nie chcesz nas okraść. Nie przejmowałabyś się zabijaniem nas – zauważył Hiro, znów mierząc sztyletem w jej szyję. Czuł się dzięki temu bezpieczniej. – A nie przypominam sobie raczej nikogo, kto chciałby mnie zabić.

- Czego od nas chcesz? – dokończył za niego elf, który kucał już obok niego i począł przyglądać się uważnie nieznajomej. A kiedy nareszcie na niego spojrzała, wykorzystał okazję.

Umysł miała pogmatwany. Chciała ich zabić, ale nie było to jej absolutnym celem. Nie było to jej celem. Widział też inne rzeczy: chciwość, beztroskę, przekuty w obojętność żal, poszukiwania jakiejś rzeczy; nie mógł zrozumieć jakiej.

Przestał, gwałtownie mrugając.

- Nie jesteś mu lojalna. Powiedz, czego pragniesz. Dostaniesz to, kiedy wszystko nam ładnie wyśpiewasz – oznajmił Shin stanowczo. Jego głos jednak nijak miał się do uczuć. Tak naprawdę strzelał na ślepo, ale bez pewności siebie niczego nie osiągnie. Musiał udawać, że wie, co robi.