I am Yannah a mute, mula nung magkamalay ako mula sa isang aksidente ay hindi na ako makapagsalita. Ang sabi ng doktor ay naapektuhan ang lalamunan ko so i became mute. Ang sakit para sa'kin kasi kailangan ko ang boses ko para magtrabaho pero kinuha sa akin. Ang lahat ng gusto kong sabihin would be delivered through sign language. Ang hirap kasi yung mga bagay na nakasanayan mo ay hindi mo magawa. Ni hindi ko kayang ngumiti dahil sa sobrang lungkot. My world turned upside down. Di ko na magawang bumalik sa pagkanta dahil wala na boses ko.
Ang dilim ng mundo ko, walang kakulay kulay not until i meet Yohan. Yohan was my own kind of medicine. Nagagawa nyang lagyan ng kulay ang buhay ko. Nagagawa nyang unti unting ibalik ang ngiti sa mga labi ko. Nakilala ko sya online nang minsang nag post ako ng story. Ni hindi ko alam kung bakit nagsulat ako pero i guess it was heaven's given sign for me to plaster a smile back on my lips once again.
I have this hobby of writing stories based on real life events kaya naisipan kong gawan minsan ang nangyari sa buhay ko, and he commented. He give some inspirational thoughts na connected sa istoryang sinulat ko. And his words of wisdom hit me hard. Kaya naisipan ko s'yang i-message para magpasalamat sa words for thoughts.
I never thought that I'd be comfortable with a random person who was indeed a total stranger to me, talking about life. He became one of my inspiration to continue this life even if i lost something too important to me.
We became online friends, a trusted friend not until one day he confessed on what he feel for me. Syempre nag aalangan ako, hindi nya alam na hindi ako nakakapagsalita kasi ang alam nya lang ay isa akong writer who once wrote a tragic story yet a surviving for survival. Hindi nya alam na mismong kwento ko ang isinulat ko. Pero there's a part of me na nanghihinayang kung papakawalan ko sya kasi aaminin ko man o hindi ay nahulog na ang loob ko sa kanya. Yohan was like my drug, my cure of this cruel reality who broke my world, tear it apart and twisted it upside down.
Pero ayokong itali sya sa akin. He deserve someone better, someone who can voice out her feelings for him. Kaya i decided na ipagtapat sa kanya ang kalagayan ko at para na rin tumigil na sya kasi hindi kami pwede. Half of me was hesitant kasi ayoko s'yang mawala and half of me says "go, he deserves to know" ayoko maging selfish kaya sinabi ko sa kanya.
"Yohan, I also love you but just let me go, i am mute and i know you can find someone better than me. Kalimutan mo nalang kung ano man ang nararamdaman mo" i chatted him.
After few seconds sineen nya ang message ko but he didn't reply. I waited for his reply for an hour, another hour and another hour hanggang sa makatulog ako kakahintay sa reply nya. Kinabukasan tiningnan ko kung may reply ba sya pero wala pa din.
Masakit. Oo sobrang sakit kasi yung taong makakapitan mo sa tuwing malungkot ka, kaagapay mo tuwing nahihirapan ka ay wala na. It hurts but i need to let him go, to let him find someone he deserves.
After 3 months, heto my heart still aches for him pero wala akong magawa kundi umiyak sa heartbreak kong unlabeled naman ang relationship kasi hindi naman naging kami. Andito ako sa kwarto nakatulala lang sa kawalan, iniisip kung bakit ko ba nakilala si Yohan. Siguro it was his purpose to let me continue my life and color my world, and not his responsibility to stay by my side.
I heard footsteps walking through my door, and then knocks. I open the door. There i saw my mother.
"What is it ma?" I asked, well of course through sign language.
"Yannah anak may bisita ka"
"Who?" I asked her cluelesly kasi sino ba naman ang bibisita sa'kin diba?
"Come out and guess who" she said with a bright smile on her lips
Kaya wala akong nagawa kundi lumabas ng kwarto. Sa may sala may nakikita akong pamilyar na mukha.. teka?? Eto yung crush ko dati ah? Ano ginagawa nya dito? Tapos kasama pa parents nya.
Kahit gulong gulo ay pumunta ako sa sala at naupo kasama nila. Hindi ko alam pero bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko si Vendrix, I am not supposed to feel this way kasi crush ko lang naman sya dati but why?
"Uhm narito kami para hingin ang kamay ni Yannah para sa anak ko" i was shocked by what his mom said. Like what?
"Teka, di ba masyadong mabilis? Ngayon lang sila nagkita diba?" My mom replied
Patuloy lang silang nag uusap tungkol sa kasal kuno namin pero pansin ko hindi nagsasalita si Vendrix, and so am I? Well i am mute kaya di talaga ako nakakapagsalita. Tumingin sya sa'kin, diretso sa mga mata ko, ang ganda ng ngiti nya. Yung parang ikaw lang ang mundo nya. Pero ikinagulat ko ng magsalita sya gamit ang lengguwahe ko, I mean hindi literal na nagsalita sya kundi he used sign language.
Nag usap kami tungkol sa plano ng mga magulang namin and to my surprise sya ang humiling nun. Pero bakit? He then confessed na sya si Yohan ang online friend ko na minahal ko. His full name was Vendrix Yohan Sulgada. Tinanong ko sya kung bakit di na sya nag reply and his answer shocked me. Naaksidente sya sa biyahe nung araw na yun. Pupuntahan nya dapat ako para ipakita sa akin na seryoso sya.
But did you know what surprised me the most is that he was also mute like me. Pero mas matagal na pala s'yang ganito bago pa ako.
____
Mayumi ang hampas ng hangin. Dapit hapon at nakadungaw ako sa bintana, tinatanaw ang payapang paligid. Maya maya pa ay may mga bisig na yumakap mula sa likuran ko. Hmmm that scent... alam kong sa asawa ko ito.
Yep I've been married with my high school crush slash my online friend, the one and only Vendrix Yohan Sulgada. Our home was silent yet full of love. We may not speak but our hugs, kisses, the way we look at each other is enough to connect our souls. The way we understand and support each other is enough to let our souls speak what our mouth can't.
