"Kay tagal kitang hinintay"
✍ Scarlet Rain
"Hawakan mo ang aking kamay
At tayong dalawa'y maghahasik ng kaligayahan"
I am at the corner listening to random songs in my playlist when a familiar song caught my attention as soon as it reached my ears. Sobrang pamilyar ng kanta na sa sobrang pamilyar ay hindi ko mapigilang maramdaman ang pagkirot ng bahagi ng aking katawan kung saan naroroon ang aking puso. Sa sobrang pamilyar ng kanta na pati ang mga damdaming matagal ko nang ibinaon sa limot ay bumabalik at tila ba isang pelikula na pinanonood kong muli ang aming nakaraan ni June. It was like a film of our past that keeps rushing back to my memories and I can't help it from resurfacing, now that my heart is aching at those precious moments of us. Those memories are so vivid that it feels like it only happened yesterday.
"Bitawan mo'ng unang salita
Ako ay handa nang tumapak sa lupa"
Hindi ko namalayan na sumasabay na pala ako sa pagkanta at hinahayaan ang sarili na lamunin ng mga alaala namin ni June. Hindi na rin alintana ang pag-agos ng mga luha sa aking mata.
"Tapos na ang paghihintay, nandito ka na
At oras ay naiinip, magdahan-dahan
Sinasamsam bawat gunita
Na para bang tayo'y di na tatanda"
"Ligayang noo'y nasa huli
Sambit na ng iyong mga labi"
Dinadama ko ang bawat damdaming pumapaloob sa akin habang nakikinig sa kantang paborito naming pakinggan noon. And it feels like yesterday when we were still together, laughing, smiling, bickering but happy with each other.
Ang bait ni June at sa haba ng relasyon namin ay hindi iyon nawala. He was like a perfect man, too perfect for an imperfect emotional baggage like me. Well let's step aside that green monster in him. He is the jealous one. But all in all he was perfect. He knows how to treat a girl right.
"Parang isang panaginip
Ang muling mapagbigyan
Tayo'y muling magkasama
Ang dati ay baliwala"
I continue listening to the music until my mind went bacl to the moment our almost perfect relationship ended. Wala palang perpektong relasyon. And my almost perfect man ended up breaking my already broken heart. He just mend it for a while but broke it even more. He left even after knowing that he is my strength to hold on, my light in my dark path, my anchor, my will to continue. He left just because he can't take it everytime I would be around my boy bestfriends since he would get jealous na pakiramdam nya ay hindi sya importante. Na sa sobrang pagseselos nya ay nagawa nya akong bitawan, nagsawa sya. Bagay na huli ko nang napansin.
"Parang isang panaginip
Ang muling mapagbigyan
Tayo'y muling magkasama
Ang dati ay baliwala
Panatag ang kalooban ko
At ika'y kapiling ko na
Oh, kay tagal kitang hinintay
Oh, kay tagal kitang hinintay"
Hindi ko na tinapos pa ang kanta at pinatay ito. Pinahid ang mga luhang nagmamalibis sa aking pisngi at pilit na kinakalimutan ang mga alaalang akala ko ay ibinaon ko na sa limot nang tuluyan. Nagkamali ako kasi hanggang ngayon pala ay sariwa pa sa akin ang lahat sa amin ni June.
"Kay tagal kitang hinintay June" mahinang sambit ko habang nakatitig sa litrato nyang itinago ko upang hindi ko madalas makita. I am telling him those words softly as if that picture was really him in flesh.
"Pero sa tingin ko hindi na dapat kita hinihintay kasi masaya ka na. Paalam" iyon ang huli kong sinambit bago ko tuluyang itapon iyon sa ilog at hinayaan na tangayin iyon ng tubig kasabay ng kahilingang sana kasabay ng pagtangay ng alon sa litrato naming dalawa ay ang kasama nitong tangayin ang bawat alaala at pagmamahal ko para sa kanya.
Hindi na kita hihintayin pa mahal, sapat na iyong apat na taong paghihintay ko sa iyo. Sapat nang masaya ka na sa piling ng taong mahal mo upang bitawan ko ang lahat. Hindi na ako maghihintay pa, paalam.
