Durmamız gereken yokda inadına yürürüz bazen. Bize vereceği zararı düşünmeden yürürüz. Vazgeçmeden.. Niye? Sevdiğimizin içindir çoğu zaman. Aşkın her şeyi yeneceğini düşünerek ilerleriz çünkü. Yolun sonunun uçurum olduğunu bilsekte inanmayız gözlerimizle görmeden. Ve işte o zaman en büyük zararıda kendimize veririz farkında olmadan. Ayrılık vaktidir şuan.
Hani aşk her zaman güçlüydü? Yenerdi tüm engelleri. Yalandı tüm bunlar. Aşkın bize oynadığı oyundu belkide. Uyuşturucu gibiydi bir nevi, belkide içki. Anlıktı ve sonuda pişmanlık olurdu genelde. Çok sevmek kötüydü. Mutlu son olmazdı çünkü. Sonu hep ayrılıklı bitecekti. Üzücü, kırıcı... Özlem boy verecekti o anlarda. Karanlık çökecekti yurdun dört bir yanını. Umududa alacaktı o ayrılık. Çünkü aşkın minik bir parçasıydı mutluluk. Geridide kalan acılardı zaten...
Mutlu başlardı her şey. İlk bakışma, ilk aşk, ilk kavga, ilk dokunuş ve devamı gelen diğer ilkler yaşanırdı. “ Mutlu son" yazar masalların sonunda. Ama sadece masallarda. Gerçekse hiç masal oladı zaten...
Son bakışma, son dokunuş, son kavga, son görüşme ama ilk ölüm getirir ayrılığı. Ayrılıksa hayat boyu mutsuzluktur.
İlk'in, senin sonun olur ya da sen ilk' inin sonu olursun..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalansa, Sadece BEN
Short StoryYaşamın yoruculuğuyla sürüklenen bir hayatın nefes almak için açtığı kapıydı bu yazılar. Nedensizce... İçinden geçenlerin eksiksizce aktarılmasıydı belkide. Okunmak için değil, yazılmak için yazılıyordu en başından beri... Sevmek ve sevmenenin acı...
