İki bölümdü hayatımız. Biri kendi dünyamızdı ,biride tanıdıklarımızla olan bağlantı dünyamız.. Çoğu kez uymazdı bu iki dünya birbirine. Çünkü sen sevdiklerini umursarken, sevmediklerin karışırdı hayatına.. Seni üzerlerdi daha çok. Ve bir anda kalbindeki, aklındaki kişi oluverirlerdi istemsizce. İç dünyan olurdu. Kararları alırken akla uymazdın bile, kalbin ne diyorsa o...
Ah şu insanlar, yoruyor bizi aslında. Bu insanların aşkları asıl bizi yoran şey belki de..Hayatı aşk olarak görüyor bazıları. Karşılıklı, karşılıksız... Kız-erkek arasındaki en önemli bağ idi aşk onlara göre. Kalbe dur dediğinde durmayan, yapma dediğinde yaptıran duyguydu çünkü.
Ahh yağan kar.. Yeryüzüne mi yağıyorsun içime mi? İçim, ellerim, düşüncelerim buz tutarken neden yanıyor kalbim?
“Acı çekmek acı veriyordu. "
Hayat bence aşk değil acıydı. Çünkü erkekle kız arasındaki bağ her zaman acıyla sonuçlanıyordu. Üç harfli bu kelimeler aynı yolun dostuydular. Ve bu dostluk hiç bir zaman bitmeyecek, yüzlerde ise buruk bir gülümseme yerini alacaktı..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalansa, Sadece BEN
Short StoryYaşamın yoruculuğuyla sürüklenen bir hayatın nefes almak için açtığı kapıydı bu yazılar. Nedensizce... İçinden geçenlerin eksiksizce aktarılmasıydı belkide. Okunmak için değil, yazılmak için yazılıyordu en başından beri... Sevmek ve sevmenenin acı...
