Bir ekmek parçasıyla bile mutlu olanlar var bu hayatta. Biz ise ulaşılmazın peşindeyizdir hala. Mutluluk zirvedir ya da bize bulunan en uzak noktadır bize göre. Oysa yanımızdadır aslında. Ama kör olur göremeyiz hiç bir zaman. Hep ileridedir gözümüz, elimizdekilerin daha fazlasını isteriz. Çünkü bizim millet bilmez elindekiyle yetinip şükretmeyi. Bu nedendir bilinmez ama hep kaybedince anlarız elimizdekilerin paha biçilemez bir değeri olduğunu.
Bu mutluluğumuzu alır bizden. Yakınımızdaki bizi mutlu edecek şeyleri görememek, değerlerini bilememek, kaybedince anlamak ne kadar acı değil mi? Başını sokacağı evi olmayanları düşünün bazen, sonrada şuan ki yerinizi. Gülümseyin ardından.
Çünkü mutluluk budur.
Bir kuşun cıvıltısı,
bir çiçeğin açmasıdır mutluluk.
Bir bebeğin doğması,
Bir kazağının olmasıdır
Okumayı,
Yazmayı bilmektir mutluluk..
Özgür olmaktır ya da,
Nefes alabilmektir.
Gülümsemektir içtenlikle
İşte budur mutluluk.
Kendin olmaktır çoğu zaman,
Ağzına geleni söylemektir.
Ağlayabilmektir mutluluk.
Yazı yazmak,
Müzik dinlemek,
Şarkı söykemektir
Ama tüm benliğini kaybederek...
Mutluluk her şeydir aslında.
Bu kitap, bu lamba,
Bu saat, bu ev
Bu memlekettir mutluluk.
Bir ağacın yaprağı,
Bir günün doğmasıdır mutluluk
Dua etmektir belkide,
İnanmaktır.
Güvenmektir kendine.
Ve en önemliside
Kendin olmaktır mutluluk,
Her ne kadar şey olsada..
Ve şimdi gülümseyin,
Çünkü budur mutluluk..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalansa, Sadece BEN
Short StoryYaşamın yoruculuğuyla sürüklenen bir hayatın nefes almak için açtığı kapıydı bu yazılar. Nedensizce... İçinden geçenlerin eksiksizce aktarılmasıydı belkide. Okunmak için değil, yazılmak için yazılıyordu en başından beri... Sevmek ve sevmenenin acı...
