Kalansa, Sadece BEN

...

Herkesten farklıydın, şimdi kimseden farkın kalmadı...
Bir aşk doldu kalbine, bizden bir iz kalmadı.
Şimdi ne ben eskisi gibiyim, ne de sen eskisi gibisin... Bir umut vardı yinede. O umutsa bir hikaye. Gerçekler gün gibi ortadaydı. İnkar ettiğim içindi tüm bu yaşananlar. Kabul etseydim çekip gitmiştim. Ama boşluğunu dolduramadı diğer insanlar.
Her gecemdin, her gündüzüm... Her neşemdir ve hüznümü neşeye çevirendin. Anladım, sizi en çok mutlu eden en çok üzenmiş aslında.
Onunla güldüğün her dakika, damlayan göz yaşlarının sayısıydı belki de...
Şimdi kırık iki kalp kaldı, buğulu gözler tutulmamış sözler kaldı..

Bitmiş umut.
Terketmiş dostluk.
Anlamını yitirmiş sözler.
....

Şimdi benim olan sen yoksun. Tanımıyorum artık. Bambaşka biri oluvermişsin. İhanet mi bu? Hayır. Hala nefret edemedim senden, hala kopamadım. O kadar sıkı tutmuşum ki seni, ellerim çözülmüyor.

İnanmak zordu gerçeklere. Gerçeklerse acıydı en başından beri. Şimdi zamana bırakmalı her şeyi. Hayırlısı...

İkimizde herkes gibiyiz. Bizse çoktan bittik. Belki tekrar tanışırız... Belki daha güzel olur her şey. Evet, inamak istiyorum.