Kalansa, Sadece BEN

...

Benim hayatımda bendim her şeyin sorumlusu. Peki ya bu gözyaşlarıma sebep neydi? Sustum. Çevreme bakmak yetti gözlerimi doldurmaya. Burada yaşıyordum, bu kişilerdi ailem, bu yazdıklarımdı eserlerim ve bu kalp benimdi kırgınlıklarla dolu olan. Konuşmayı da düşümdüm, sonra karar verdim. Konuşmayacağım diye. Herkes gitsin çevremden. Kim varsa konuştuğum için burada ya da yok. En iyisi susmaktı. En mantıklısı. Gülmeye de ne gerek vardı ki. Zaten ağlamamıda engellemiyordu. Yeniden başlayacaktım. Ama bu yenilik eskisinden de kötü olacaktı eminim. Konuşmamalıydım, hissetmemeliydim ve düşünmemeliydim. Çevremde kim var kim yoksa beni görmemeleri iyiliklerineydi. Kalp kıranda bendim, kalbimi kıranda. Her şeyin sorumlusu bendim mantık yürütemesemde.
"Her şeyin sebebi sensin!"
Bu ses.. Bu söz..Hayatta en önem verdiğim kişinin ağzından dökülüvermişti. Durmamıştı, iki üç kezde tekrar etmişti.
"Her şeyin sebebi sensin."
Bense arkamı dönmeden yürümeye decam etmiştim. Tutmuştum bu sefer göz yaşlarımı. Çünkü hissediyorum, onun umrunda değildim. O yüzdendi bu rahatlığı. Dertler farklı, düşünceler farklı. Tek aynı olan birlikte yürüdüğümüz yoldu. Ama o bir ucundaydı ben bir ucunda.
Ve zaman geçiyordu, birer birer anlamını kaybediyordu nesneler. Nesnelerin yerini insanlar almıştı şimdi. Hayat anlamsızlaşmıştı, ölüm beklentiydi şimdi. Bakışların içi boştu. Uzaklaşmıştı kalpler. Duygular çöpe atılmış, ağırlaşmıştı söylenen sözler. Yeni açılmış bir defter olsada önümde, yine kararacaktı sayfalar. Eskisinden de beter olacaktı. O yüzden kapattım. Şimdi yaşamak için yaşayan bir ölüden farkım yoktu. Ölümü beklerken ölmüştüm. Şimdi ölüm gelse de bir fark etmeyecekti varlığımla yokluğum.