Kalansa, Sadece BEN

...

Hayata kendimi anlatmak mıydı yaşadıklarım? yoksa hayatı anlama çabam mıydı bana bunları yaşatan? Vucüdümda ki bu yorgunluk önce davranışlarıma, sonra düşüncelerime etki etmeye başladığında fark ettim aslında ne kadar fazla olduğunu. Kalbimin üstüne çöken ağırlıkta her geçen gün artıyordu. Stres boy gösterince hayatım siyahtan farksız oldu. Siyah. Karanlık.
Gerek şarkı gerekse tavsiyelerin anlamı olmazdı benim için. Bir kalem, belki bir çay, hafif esen bir rüzgar ya da güzel bir manzara, sukünet ve ben...
Şimdiyse yaşananlar ölmek üzere olan kuşun çırpınışlarından farksızdı. Belki uzun bir süre ölmeyeceğim, biliyorum. Ama her geçen gün daha çok bekler oldum. İşte tam sırası derken yine bitmedi nefes sayım.
Hayat maldı. Ben maldım, herkes maldı.
Hayat anlamını yitiriyordu. Benim gibi.
"Boşwer, ben yine gülerim."
Kendime hakaret etmemden farkısızdı. Evet gülerdim. Her zaman olduğu gibi, yine sahte, yine saçma...