"Böyle konuşma kasırga kahvesi, çiçeklerim soluyor."
Eğilip saç diplerimden öptü.
"Bu yağmurlar dindiğinde ateş böceği; sana solmayan manolyalardan taç yapacağım." dedi.
Ve bir gece yarısı, düşlerde öldük.
|Fatma BORA
Eylül 8, 2018/KOCAELİ
BU İSİ...
Gece; karanlıktan yapılma bir pelerin, tüm günahları saklıyordu koltuk altlarında.
Saklayamadığı tek şey, ölümün soğuk nefesiydi.
Rüzgârın uğultusu bir yılanın zehrini akıtması gibi, karavanın aralık penceresinden içeri sızıyordu. Aralık pencereden içeri sızan rüzgâr parmak uçlarını önce tüm eşyaların üzerinde gezdirdi. Eşyaların tozlarını görünmez elleriyle süpürdü, oradan Herkül'ün başucuna ulaştı ve tüylerini usulca okşadı. Herkül'ün çaprazında uzanan Ahi'yi es geçti ve benim yanıma gelip, soluduğum havayla ruhuma sirayet etti.
Ardımızda bıraktığımız evde, her sabah ensemizde dolanan ölümün soğuk nefesi gibi ruhumu yerle bir etti.
Ruhum yerle bir oldu da, ben ruhumla bir olamadım.
Ahi'nin yarası henüz tam iyileşmediği için bitkindi. Pansuman yaptıktan sonra uyuyakalmıştı. Bizi yine bulurlar mıydı? Artık evden uzaklaştığımıza göre bulamazlardı fakat karavanı takip etmeleri de bir olasılıktı. Ahi'ye yine zarar gelir miydi? Çantama koyduğum fotoğraf çerçevesini çıkarttım ve parmaklarımı fotoğrafın üzerinde gezdirirken sanki fotoğraf karesinin içinde bulunan herkesin acısı, fotoğrafa dokundukça parmak uçlarımdan ruhuma oradan kalbime bir hançer darbesiyle yerleşti.
Gözyaşlarımı tutmak için gözlerimi sıkıca kapattım.
Gözlerimi ne zaman kapatsam gördüğüm şey karanlık ve karanlığın beraberinde getirdiği soğuk ölümdü.
Ölümün soğukluğu ve düşüncelerime damlayan buz kütleleri içimi ürpertti.
O evde her sabah ensemizde beliren ölümün soğuk nefesi hâlâ ensemdeydi.
Ölümün soğuk nefesi, Ahi'nin ensesindeydi.
Ölümün soğuk nefesi, Herkül'ün ensesindeydi.
Ve ölümün soğuk nefesi buradaydı, üzerimize bir karabasan gibi çökmüş gecenin gölgesi altında gizleniyordu.
