Yaşamak için bir kalbe ihtiyacım var, nefes almak için bir bedene.
Öküzlerin yer aldığı dünyaya aittim. Hâyâllerim yoktu çünkü ölecektim, ailem yoktu çünkü ölmüşlerdi ama her zaman yanımda olan dostlarım vardı.
Burası hastalıklı hayatların yeniden y...
Bence bölüm şarkısı kesinlikle bu, dinleyin gerçekten çok güzel şarkı. Bu bölüm şarkı benden olsun :)
Merhabalar dolunaylarım 🌕 yeni bölüm sizlerle keyifli okumalar dilerim. Umarım beğenirsiniz ve keyifle okursunuz. Yorumlarınızı, paragraf arası yorumlarınızı bırakmayı unutmayın. Bu bölüm sakin bu bölüm den sonra olaylar peş peşe gelecek diyebilirim. Fazla spoiler vermek istemiyorum. Elimden geldiğince uzun yazmaya çalışıyorum o yüzden sizde destek olup oy verirseniz sevinirim.
Şarkılarınızı bırakmayı unutmayın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alkan ve Mina :')
Haydi şimdi bölüme ✨
Bölüm Yirmi Üç:"UMUT HER ŞEYİ İYİLEŞTİRİR."
Herkesin umudu vardır.
Benim umudum sensin.
Seni seviyorum ve bunu saklamak istemiyorum. Sancılı kalbimi yanında iyileştiren sen, eski, küçük Mina'yı hayata döndüren sen...
Nasıl sevmeyim seni?
Duygularımdan artık o kadar çok eminim ki. İçimde kelebekler uçuşuyor, ellerim heyecandan terliyor. Her an, her gün onu görmek onunla zaman geçirmek istiyordum. Gözümün önünden gitmesin istiyordum. Ama bu kadarı bencillik olurdu. İşi gücü ve benden başka insanlar vardı. Ailesi vardı. Onlara ne kadar çok değer verdiğini ben gözlerinde görüyordum. Hele kız kardeşine, hayatın ona verdiği umut ışığı olarak gördüğü o kadar belliydi ki. Belki de bunu sadece ben görüyor ve hissediyordum.
Çünkü ben sevgilisiydim.
Bu gerçek bir vakit garip ve beni tedirgin etse de daha sonra çok fazla alıştım. Öyle ki evinin her işini ben yapmak istiyorum. Yemeğini, temizliğini. Annem yoktu öğreten ama Selver Hanım vardı. Ben ne istersem isteyim onun sorgulamadan yardım edeceğini biliyordum. Anne olmayı çok güzel öğrenmiştim, okulda öğretmenler anlatıyordu anne sevgisini, şefkatini, merhametini ve vicdanını. Yaşamadım, onları öğrenip annemle konuşacak kadar annem yaşamadı. Ama Selver Hanım bizzat gözlerin de hissettiriyordu. Üstelik anne gibi kokuyordu. Sarılması, konuşması anne şefkati gibiydi. Bence herkes anne olamazdı ama Selver Hanım çok güzel anneydi.
Öyle olacak ki beni özel davetli olarak ve imzalı özel davetiye ile baloya çağırıyordu.
Heyecanla elimde sıkı sıkı tuttuğum davetiyeye baktım. Emin olmak için Selver Hanım'a baktığımda bana umutla baktığını gördüm. Bu kez bakışlarım yanımda oturan sevgilime döndüğünde memnun olmuş bir şekilde gözlerimin içine bakarak vereceğim tepkiyi bekliyordu. Kalbim heyecanla tekliyor bununla birlikte ellerim de titriyordu. Şaşkınlığı üstümden atıp derince gülümsedim. Hem utandım hem o kadar çok sevindim ki. Birlikte katılacağımız ilk davetti. Sevinçten midem bulandı. Boğazımı temizleyip kendimi toparladım. "Selver Hanım çok memnun kaldım. Beni çok sevindirdiniz ama özel davetli olarak katılmam beni çok utandırdı."
