ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΠΑΣΙΚΛΑΣ

Κεφάλαιο 32

-Εεε παιδιά....πολύ ησυχία ακούμε. Δεν πιστεύω να την σκότωσες Θέμη. Φωνάζει ο Νίκος έξω από το δωμάτιο.
Αμέσως ξεκολάω από τον Θέμη και ανοίγω την πόρτα.
Κοιτάζω τον Νίκο έχοντας ένα ηλήθιο χαμόγελο που με το ζόρι προσπαθώ να κρύψω.
-Βασικά την έπνιξα! πετάγεται ο Θέμης και περνάει τα χέρια του γύρω από την μέση μου.
-Άντε μπράβο ρε παιδιά. Και γω κουμπάρος. λέει ο Νίκος γελόντας και ο Θέμης με φιλάει απαλά στο λαιμό.

Μετά από μισή ώρα φτάσαμε στο μαγαζί. Καθόλη την διάρκεια της διαδρομής με το ταξί η Λίλα μου μίλαγε συνέχεια εκνευρίζοντας τρομερά τον Θέμη. Αφού καθίσαμε ο Θέμης πήγε να πάρει τα ποτά μας. Στο μεταξύ ήρθε και η υπόλοιπη παρέα και αρχίσαμε να συζητάμε.
-Αλικάκι μου. Πολύ χαρούμενη σε βλέπω! Μου λέει πονηρά η Βιβή και κοκκινίζω.
- Αγόρι μυρίζομαι. λέει η Ξένια και μου κλείνει το μάτι. Εγώ κοιτάζω τον Θέμη που στέκεται πίσω από την Ξένια και την Λίλα με τα ποτά μας και του χαμογελάω αμυδρά.
-Σοβαρά; Αχ μπράβο Αλικάκι μου. Ελπίζω να μην είναι μαλάκας σαν τον προηγούμενο. λέει η Λίλα και κοκαλώνουμε όλοι. Ο Θέμης αφήνει τα ποτά πάνο στο τραπέζι και κάθεται δίπλα μου αμίλητος. Η αμηχανεία σε αυτή την παρέα κάνει μπαμ από μακριά.
-Ώρες ώρες είναι λίγο μαλάκας αλλά θα το φτιάξω αυτό. είπα γελόντας και φίλησα γλυκά τον Θέμη. Ο Θέμης αν και έμεινε έκπληκτος στην αρχή ενέδωσε και πέρασε τα χέρια του γύρω από την μέση μου κωλλόντας με επάνω του.
-Είστε πάλι μαζί; Μας ρωτάει η Βιβή χαρούμενα και κουνάω καταφατικά το κεφάλι.
-Από πότε ρε απατεώνες; Μας πειράζει ο Άγγελος.
-Εδώ και κάτι ώρες. απαντάει ο Θέμης και με φιλάει απαλά στο μέτωπο.
-Επιτέλους! λέει η Βιβή.
-Η αλήθεια είναι ότι μας σκάσατε λίγο. είπε ο Άγγελος
-Μας τρελάνανε δεν λες καλύτερα; Ούτε σαπουνόπερα δεν είχε τέτοιο δράμα. Τον διακόπτει η Ξένια και γελάμε.

Το υπόλοιπο βράδυ πέρασε το ίδιο όμορφα με τον Θέμη να μην με αφήνει λεπτό από την αγκαλιά του. Κάπου στις τρεις το πρωί φύγαμε.
-Μου έλειψες τόσο πολύ. μου λέει ο Θέμης, καθώς στεκόμαστε έξω από το σπίτι μου.
-Και μένα. του λέω γλυκά και με σφύγγει πάνω του.
-Θα με πνήξεις. του λέω χαχανίζοντας και σηκώνω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω.
-Συγγνώμη, απλά δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είμαι εδώ, μαζί σου. Σ'αγαπάω Αλίκη.
-Και γω Θεμιστοκλή. του λέω και με φιλάει τρυφερά.

-Πάντως θα δυσαρεστίσες πολλές κατακτήσεις. του λέω ειρωνικά για να τον πειράξω.
-Τι εννοείς; Με ρωτάει σηκώνοντας το ένα του φρύδι.
-Λέω ρε παιδί μου... την Πόπη, την κοκκινομάλλα, τα κοριτσάκια της πρώτης και της δευτέρας που σε τριγύριζαν...θα στεναχωρεθούν που δεν είσαι ελεύθερος πια. συνέχισα στον ίδιο τόνο. Ήθελα να μάθω περισσότερα για αυτήν την κοκκινομάλλα και αυτή ήταν η ευκαιρία μου.
-Έπιασε τελικά. Ζήλεψες. Είχε δίκιο η Λύδα. Μου λέει γελόντας. Του χώνω μια αγκωνιά εκνευρισμένη και πάω προς την πόρτα, αλλά με τραβάει από το χέρι και με φέρνει στην αγκαλιά του.
-Είσαι χαζό τελικά. Η Λύδα είναι μια φίλη μου από το πόλο και σου εγκιώμαι πως δεν είμαι του γούστου της.
-Ναι....καλά. Την είδα πως έκανε κοντά σου. Του είπα εκνευρισμένα και γέλασε.
-Μάλλον δεν βλέπεις καλά, μωρό μου, γιατί της Λύδας δεν της αρέσουν τα αγόρια. Είναι λεσβία. μου είπε και έμεινα έκπληκτη.
-Αλήθεια; Τον ρώτησα με γουρλωμένα μάτια
- Ο ναι! Και μην ξανά φύγεις από την αγκαλιά μου. Εδώ ανήκεις. μου είπε και με φίλησε με πάθος κάνοντας με να τρέμω ολόκληρη.