ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΠΑΣΙΚΛΑΣ

Κεφάλαιο 18

Και τότε τον είδα! Μετά από ένα χρόνο είδα το αγόρι που σημάδευσε για πάντα την ζώη μου. Το μοναδικό αγόρι που είχα.

-Νόμιζα πως δεν θα με καταλάβαινες! Μου είπε γελώντας. Σηκώθηκα για να τον χαιρετήσω και αμέσως με έσφυξε στην αγκαλιά του. Ο Θέμης έφυγε τρέχοντας στο δωμάτιό μου και έκλεισε με δύναμη την πόρτα. Στο σαλώνι επικρατούσε ένα κλίμα αμηχανίας.
- Τι έπαθε αυτός; Με ρώτησε ο Πάρης.
-Τίποτα. Του είπα και απέφυγα να τον κοιτάξω.
-Η Πόπη; Πως και δεν είναι μαζί σας;
-Δεν κάνουμε παρέα πια. Του είπα και κάθισα στον καναπέ.
-Γιατί; Ξαναρώτησε ο Πάρης.
-Είναι μεγάλο θέμα. Καλύτερα να πηγαίνουμε παιδιά. Είναι αργά, πετάχτηκε η Βιβή και τα παιδιά συμφώνισαν.
-Αλίκη θα περάσω αύριο να δω και την μαμά σου. Καληνύχτα. Μου είπε ο Πάρης και με φίλησε στο μάγουλο.
Αποχαιρέτησα τα παιδιά και τον Πάρη και μπήκα δειλά στο δωμάτιό μου.
-Να περάσω; Του είπα γλυκά.
-Ποιός είναι αυτός; Με ρώτησε νευριασμένα, ενώ ήταν καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού.
Πείρα μια βαθιά ανάσα και κάθισα δίπλα του. Πήγα να χαϊδέψω απαλά το χέρι του αλλά αμέσως το τράβηξε.
-Μάλιστα! Αυτός ήταν ο Πάρης. Ήταν το πρώτο μου αγόρι και μέχρι πριν από λίγο το μοναδικό. Του είπα και σηκώθηκα πηγαίνοντας προς την κουζίνα. Με ακολούθησε. Ήπια λίγο κρασί για να χαλαρώσω. Αυτό το βράδυ ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο.

-Πόσο καιρό είσασταν μαζί; Με ρωτάει ο Θέμης ακουμπησμένος στον τοίχο.
-Με τον Πάρη ήμασταν μαζί από την δευτέρα γυμνασίου. Ήταν κολλητός του Κυριάκου. Το καλοκαίρι της πρώτης προς δευτέρας λυκείου έφυγε για Γερμανία με τους δικούς του. Έτσι χωρίσαμε.
-Τον αγαπάς; Με ρωτάει και τον κοιτάω στα μάτια έκπληκτη.
-Όχι. Δεν θα σου πω ψέματα όμως. Τον αγάπησα πάρα πολύ. Ήμασταν μαζί σχεδόν δυο χρόνια. Ήμουν χάλια όταν έφυγε. Μου πείρε καιρό να τον ξεπεράσω.

Και μετά σιωπή. Κανένας δεν μίλαγε. Δεν μπορώ να καταλάβω την συμπεριφορά του. Ο Πάρης ανήκει στο παρελθόν. Τελείωσε. Γιατί κάνει έτσι;
-Πάντως ακόμα του αρέσεις, μου είπε αδιάφορα.
-Δεν νομίζω. Του είπα πίνωντας και την τελευταία γουλιά από το κρασί μου.
-Κι όμως. Αναγνωρίζω τα σημάδια. Τα έχω και γω. Μου είπε και κοίταξε το πάτωμα.
Σηκώθηκα ήρεμα και στάθηκα μπροστά του. Σήκωσα απαλά το πιγούνι του για να τον κοιτάξω στα μάτια και τον φίλησα τρυφερά.
-Τα δικά μου σημάδια μπορείς να τα αναγνωρίσεις; Του είπα κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα μάτια.
Εκείνως χαμογέλασε γλυκά και με έσφιξε στην αγκαλιά του.
-Δεν μπορείς να φαντασείς τι νιώθω για σένα Αλίκη! Μου είπε και σήκωσα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω.
-Νομίζω πως ξέρω. Το ίδιο νιώθω και γω. Του είπα και με φίλησε τρυφερά.
-Πάντως μου χρωστάς μια απάντηση δεσποινίς μου, μου είπε παιχνιδιάρικα.
-Για ποιό πράγμα;
-Σε έχω ρωτήσει εδώ και πόσες μέρες αν με θες.
-Ααα... Δεν ξέρω, του είπα χασκογελόντας και με φίλησε.
-Τώρα ξέρεις; Με ρώτησε και γω κούνησα αρνητικά το κεφάλι.
Με φίλησε πιο έντονα κάνοντας το σώμα μου να ανατριχιάσει από ευχαρίστηση.
-Τώρα; Με ξαναρώτησε αλλά κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου γελώντας.
Άρχισε να με φιλάει όλο και πιο έντονα ενώ το χέρι του έκανε βόλτες κατά μήκος της σπονδυλικής μου στίλης. Το φιλί γίνονταν πιο βίαιο και άρχισε να απομακρύνεται από τον τοίχο. Με σήκωσε και πέρασα τα πόδια μου ανάμεσα από την μέση του. Πήγαμε προς το δωμάτιό μου και με ξάπλωσε στο κρεβάτι. Ξεκόλλησε από πάνω μου για να πάρει ανάσα.
-Τώρα; Με ρωτάει ξεψυχισμένα και κάθεται δίπλα μου.
-Σε θέλω όσο δεν φαντάζεσαι. Του είπα γελώντας.
-Και γω μωρό μου! Μου λέει και φιλιώμαστε.
-Το κατάλαβα! Του λέω μέσα στα φιλιά μας και του δείχνω το παντελόνι του. Αμέσως με αφήνει και κάθεται σταυροπόδι για να το κρύψει. Εγώ είχα λυθεί στα γέλια πράγμα που τον έκανε να κοκκινίζει ακόμα περισσότερο.
-Δεν είναι αστείο, μου λέει θιγμένα.
-Αχ μωρέ το ντροπαλό μωρό μου! Του λέω και τον φιλάω.
-Δεν βοηθάς έτσι. Μου λέει και κατεβάζει το κεφάλι.
-Δεν χειάζεται να ντρέπεσαι. Είναι κάτι τελείως φυσικό. Για να είμαι ειλικρινής θα ανησυχούσα αν δεν σου σηκωνόταν. Χαλάρωσε. Του είπα και τον φίλησα γλυκά στο μάγουλο.
-Το.... Έχεις κάνει; Με ρώτησε ντροπαλά.
-Ναι.
-Με τον Πάρη;
-Ναι.
Άρχισε να μουρμουρίζει κάτι μέσα από τα δόντια του και τότε σήκωσα το κεφάλι του για να με κοιτάξει.

-Σταμάτα να κολλάς με τον Πάρη. Τελείωσε. Πάει! Και να ξέρεις πως δεν έχει σημασία που το έκανα πριν από σένα. Όποτε νιώσεις έτοιμος. Του είπα γλυκά και τον φίλησα.
Μετά από αρκετή ώρα χαλάρωσε. Ξαπλώσαμε στο κρεβάτι και αρχίσαμε να συζητάμε για διάφορα θέματα.
-Αλίκη;
-Μμμμ... Του λέω καθώς είχα κλειστά τα μάτια μου.
-Τώρα είμαστε μαζί; Με ρώτησε και τα άνοιξα απότομα.
-Να το σκεφτώ; Τον ρώτησα παίρνοντας το πιο πονηρό μου χαμόγελο.
-Ωστε έτσι ε; Με ρώτησε και άρχισε να με γαργαλάει.
-Θέμη σταμάτα! Του φώναζα μέσα στα γέλια μου.
-Ααα όχι! Θέλω μια απάντηση! Μου είπε χαρούμενα.
-Καλά καλά.
-Να το ακούσω Αλίκη! Αλλιώς δεν σε αφήνω!
-Καλά. Είμαστε μαζί! Του απάντησα και πρωτού προλάβω να πάρω ανάσα με φίλησε παθιασμένα.