ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΠΑΣΙΚΛΑΣ

Kεφάλαιο 40: Θέμης στο κεφ. 9

Η μέρα πέρασε αδιάφορα. Το πρωί στην τραπεζαρία ανταλλάσαμε κλεφτές ματιές με την Αλίκη. Είναι σαν να θέλουμε και οι δυο να πούμε κάτι αλλά φοβόμαστε. Οι μεγάλη βόλτα στην πόλη μου ήταν αδιάφορη. Τα κτήρια είναι απλές πέτρες. Τίποτα το φοβερό. Το θέμα είναι οι άνθρωποι. Η κουλτούρα της κάθε χώρας δεν κρύβεται στα σπίτια, αλλά στους ανθρώπους. Όταν μας αφήνουν στο κέντρο της πόλης ξεχνιέμαι. Μιλώ με τους περαστικούς και μπαίνω σε διάφορα μαγαζιά απλά και μόνο για να περάσω τον χρόνο μου, να παρατηρήσω τους ντόπιους, τις συμπεριφορές τους. Χαζεύω για λίγο τις βιτρίνες και βλέπω την Αλίκη σε ένα κατάστημα ανδρικών ειδών να ψάχνει κάτι. Σκέφτομαι να μπω, να της μιλήσω...

-Θεμιστοκλή, βαρεθήκαμε. Φεύγουμε. Ακούω την φωνή του Σίμου και βρίζω από μέσα μου.

Κάθομαι στο τραπέζι του Κυριάκου. Ωραίο αυτό το μεσαιωνικό εστιατόριο, αλλά θα ήταν καλύτερο αν δεν είχα αυτή την παρέα. Πως τους βαριέμαι. Όλο για γκόμενες και αθλήματα μιλάνε. Κάνω πως τους παρακολουθώ, αν και αμφιβάλω αν τους νοιάζει. Κοιτάζω κλεφτά το τραπέζι της Αλίκης. Δεν το αντέχω άλλο. Αργά ή γρήγορα κάποιος θα καταλάβει πόσο πολύ μου αρέσει και θα γίνω ρεζίλι. Πρέπει να ηρεμίσω.

-Που πας; Με ρώτησε ο Κυριάκος όταν σηκώθηκα.

-Στο μπάνιο. Του είπα αδιάφορα και έφυγα. Τότε είδα την Αλίκη να πηγαίνει προς τις γυναικείες τουαλέτες και την ακούμπησα απαλά στον ώμο. Γυρνάει το κεφάλι της και με κοιτάζει έκπληκτη.

-Γεια, της λέω χαμογελώντας.

-Γεια! μου λέει κάπως αμήχανα.

-Είσαι πολύ όμορφη σήμερα. Της λέω χωρίς να το καταλάβω και κοκκινίζει. Δεν το περίμενα. Μια άλλη πλευρά της Αλίκης. Μια ντροπαλή Αλίκη. Νομίζω την ερωτεύομαι όλο και περισσότερο.

-Ευχαριστώ πολύ. Για λίγο δεν μιλάει κανένας και κοιταζόμαστε στα μάτια. Πρέπει να της μιλήσω.

-Βασικά... Αλίκη... Θέλω να μιλήσουμε. Μετά τα χθεσινά μου χρωστάς κάποιες εξηγήσεις.

-Δύσκολο. Η Πόπη κάνει όλο ερωτήσεις και δεν μπορώ να της ξεφεύγω για πάντα.

-Κατάλαβε τίποτα χθες;

-Ευτυχώς όχι αλλά δεν θέλω να το συζητήσω τώρα. Και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Θα σου πω το βράδυ. Μου είπε και έφυγε.

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και πέφτω με φόρα στο κρεβάτι.

-Γαμώτο! Φωνάζει ο Κυριάκος και μπαίνει μέσα. Ξέρεις κάτι ρε φυτό; Καμιά δεν απορρίπτει τον Κυριάκο. Καμιά.