ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΠΑΣΙΚΛΑΣ

Κεφάλαιο 30

Δυο μέρες πέρασαν από τον αγώνα και τα πράγματα ανάμεσα στον Θέμη και εμένα ήταν περίεργα. Μερικές φορές μιλάμε ελάχιστα και άλλες τσακωνόμαστε με το παρά μιρκό.
Η Ξένια την έπεσε στον Αλέξη, αλλά αυτός της είπε πως την βλέπει φιλικά και είναι σε κακά χάλια. Η Βιβή με τον Νίκο είναι στα καλύτερά τους αν και η Λίλα δεν τους αφήνει ποτέ μόνους.

-Θα την σκοτώσω! Μου λέει η Βιβή καθώς μπαίνω στο σπίτι της.
-Γεια και σε σένα. Τι χαρούμενη υποδοχή. της λέω με ειρωνία και κάθομαι δίπλα στην Ξένια.
-Ναι,σόρρι. Πραγματικά όμως είναι για ξύλο. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έκανε πάλι. Θα πηγαίναμε μόνοι μας με τον Νίκο σινεμά. Είχαμε καταλήξει για την ταινία και είχαμε πάρει τα εισητήρια. Λίγο πριν μπούμε παίρνει τηλέφωνο η Λίλα και ο Νίκος φεύγει τρέχοντας. Ειλικρινά σου μιλάω θα την δείρω. μας είπε η Βιβή και έτρεξε στην κουζίνα.
-Εσύ Ξενάκι. Όλα καλά; Ρώτησα την κλαίουσα της παρέας.
-Προσπαθώ. Πρώτη φορά με απορίπτει αγόρι. μου είπε και πείρε το κουτί με τα χαρτομάντιλα στην αγκαλιά της. Πέρασα το χέρι μου από τον ώμο της και την φίλησα γλυκά στο κεφάλι.
-Το "κλαμπ της θλίψης" κερνάει παγωτό σοκολάτα. Μας είπε η Βιβή και κάθισε δίπλα μας.
-Να σε καλά ρε Βιβή. Με έκανες και γέλασα. λέει η Ξένια.
-Γιατί ρε; Άδικο έχω; Εγώ θέλω τον Νίκο αλλά η Λίλα δεν μας αφήνει λεπτό ήσυχους. Εσύ κόλλησες με τον Αλέξη αλλά δεν σε θέλει και το Αλικάκι από εδώ προσπαθεί να ξεπεράσει τον Θέμη χωρίς επιτυχία. Λέει η Βιβή και ανοίγει τον υπολογιστή.
-Ποιά ταινία θα δούμε αυτή την φορά; ρωτάω την Βιβή.
-Το "Μόλις χώρησα" που είναι και επίκαιρη, μου λέει και κάθεται αναπαυτικά στο κρεβάτι της.

Αφού τελειώσε η ταινία αποχαιρέτησα τα κορίτσια και έτρεξα στο σπίτι. Έκανα ένα χαλαρό μπάνιο, κοίταξα για μια ακόμα φορά τις λυμένες μου ασκήσεις και έπεσα για ύπνο.

Το πρωί πήγα όπως πάντα αργοποριμένη στο σχολείο.
Ευτυχώς που πρόλαβα τα παιδιά έξω από την αίθουσα.
-Πάλι καλά που άργησε να ανέβει ο καθηγητής, αλλιώς δεν την γλίτωνες την απουσία. μου είπε η Βιβή και της έβγαλα γλώσσα.
Αφού ήρθε ο καθηγητής, μπήκαμε στην τάξη και ξεκινήσαμε το μάθημα. Όλη την ώρα έριχνα κλεφτές ματιές στον Θέμη και πολλές φορές έφερνα στο μυαλό μου το βρεγμένο του σώμα από τον αγώνα. Οι σταγόνες που κυλούσαν στους κυλιακούς του και το μαγιό του που είχε κολλήσει στο σώμα του τονίζοντας περισσότερο τον κώλο του. Θεός με τα όλα του. Αν μπορούσα θα του είχα ορμήξει. Τι λυσάρα που είμαι!

Κάπως έτσι πέρασε και η υπόλοιπη μέρα σκεπτόμενη τον Θέμη. Αργά το βράδυ και έχοντας τελειώσει τα μαθήματά μου πέφτω με φόρα στο κρεβάτι.
Τι να κάνει τώρα;
Λογικά θα κοιμάται.
Και αν δεν κοιμάται;
Συζητάω με τον εαυτό μου και αμέσως αρπάζω το κινητό μου. Γράφω ένα μήνυμα αλλά το μετανιώνω και το σβήνω. Πως θα τον ξεπεράσω αν τον σκέφτομαι συνέχεια; Και το χειρότερο.... Πως θα τον ξεπεράσω αν αρχίσω να του μιλάω πάλι;
Βασανισμένη από της ερωτήσεις μου κλείνω τα μάτια μου και με παίρνει ο ύπνος.