ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΠΑΣΙΚΛΑΣ

Κεφάλαιο 39: Θέμης στο κεφ. 8

Και να μαστε εδώ. Σε μια ξένη χωρά. Ενώ μπορούσα να είμαι επτά μέρες μακριά της έπρεπε να έρθω σε αυτή την χαζή εκδρομή. Ο Κυριάκος μου τόνισε πως αν δεν έρθω οι τελευταία μου χρονιά θα είναι και η χειρότερή μου. Έτσι λοιπόν τελευταία ελπίδα ήταν οι δικοί μου. Ποτέ δεν μου επέτρεπαν να πηγαίνω σε σχολικές εκδρομές γιατί τις θεωρούσαν ανούσιες αλλά παραδόξως αυτή την φορά σαν να χάρηκαν.

"Μολονότι οι σχολικές εκδρομές είναι χάσιμο χρόνου, αυτή είναι κάπως ενδιαφέρουσα. Θα πάρεις μια μικρή ιδέα από την Βιέννη και φυσικά θα εξασκήσεις τα γερμανικά σου. Ναι. Είναι μια καλή ευκαιρία. Και άκρως οικονομική. Θα στείλω τον πατέρα σου να ετοιμάσει τα χαρτιά σου" μου είπε η μητέρα μου και ξεφύσηξα.

Οι ώρες στο λεωφορείο με το ζόρι υποφέρονται καθώς ο Κυριάκος με την Αλίκη είναι αχώριστοι. Όσο και αν προσπάθησα να την βγάλω από το μυαλό μου όλες αυτές τις μέρες ήταν μάταιες. Κάθε φορά την ζητούσα όλο και πιο πολύ, κάθε φορά την ήθελα όλο και περισσότερο. Το βλέμμα που μου έριξε το πρωί στο σχολείο είναι αρκετό για να με πληγώσει. Βλέμμα λύπησης. Αυτό ήταν.Πίσω λοιπόν στο ξενοδοχείο, καθόμουν με την παρέα του Κυριάκου καθώς μου τόνισε πως για τις επόμενες επτά μέρες θα ήμουν το κολλητάρι του. Αν ήμουν καλό παιδί θα αγνοούσε την ύπαρξή μου την υπόλοιπη χρονιά, αλλιώς θα βίωνα την κόλαση. Και τολμώ να πω πως είμαι αρκετά σίγουρος πως θα το έκανε.

Καθόμασταν στην τραπεζαρία μαζί με τον Κυριάκο και την παρέα του. Έτρωγα με το ζόρι το φαγητό μου, όταν είδα την Βιβή και την Πόπη να πλησιάζουν. Η Αλίκη; Δεν την βλέπω μαζί τους. Γιατί δεν είναι μαζί; Και τότε μπαίνει μέσα. Ήταν τόσο όμορφη. Αμέσως έχασα κάθε επαφή με το περιβάλλον. Άρχισε να κοιτάζει τον χώρο και μόλις κοιτάζει προς το μέρος μας κοκαλώνει. Ύστερα παίρνει ένα μικρό χαμόγελο και κατευθύνεται προς εμάς. Με κάθε βήμα που κάνει νιώθω όλο και πιο άβολα. Φοβόμουν. Δεν ήθελα να ξέρει.... Νόμιζα πως θα καταλάβαινε τα συναισθήματά μου για αυτήν μόνο από την ματιά μου...και θα γελούσε μαζί μου. Όλοι θα τα καταλάβαιναν και θα γελούσαν μαζί μου.

-Γεια σας! Λέει χαρωπά.

-Γεια σου Αλίκη! της απαντά ο Κυριάκος και την τραβάει κοντά του. Ήδη νιώθω το αίμα να ανεβαίνει σιγά σιγά στο κεφάλι. Και αυτή; Γιατί δεν αντιδρά; Γιατί είναι τόσο απαθής;

-Ρε Κυριάκο άσε την κοπέλα να φάει με την ησυχία της, του λέει η Πόπη και για πρώτη φορά χαίρομαι που είπε κάτι σωστό.