Esintiye kapılmak

-EK-7.Bölüm*Kapatma gözlerini*

*Bence şarkıyla okumalısınız :)*

7.BÖLÜM

Silahın sesini duyduğum anda çığlık atmak istedim,bağırmak istedim ama hiç birini yapamamıştım çığlıklarım boğazımda kilitli kalmıştı.Nedeni ise Ateş önüme atlamıştı ve o gözlerinde ki renk soluklaşmış ve donmuştu,o güzel gözleri kıpırdamıyordu bile.Ateş ile beraber yere çömeldiğimde ne Gamze'nin çığlıklarını duyuyordum ne de Alar' ın panik hallerini,sesimi dahi çıkaramıyordum.Sanki ruhum alınmışta,mıh gibi kalmıştım orada.

-Ateş! diye bağırarak yanıma geldi Gamze.Ben yerde,Ateş ise kollarımda kanlar içinde.

-Alar ambulansı ara! dedi Gamze saniyeler,belkide dakikalar sonra gözümden bir yaş düştü Ateş'in kapanmış gözlerinin üstüne.Gözlerini açtığını gördüm yutkunmaya çalıştığında boğazı açıyormuş gibi yüzünü buruşturdu.

-Ağlama,

Esintine yağmurun göz yaşlarını açma,

Fırtınada kendini kaybetme,

Gece ışığını kaybetme... 

dedi elini yarasına götürdüğünde bastırmaması için elini yakaladım.

-Dokunma,ambulans gelecek,iyi olacaksın dedim.Şoktan hala çıkamamıştım.Yaklaşık 5 dakikada ambulansın sesini duymuştum o an her şey bir anda yaşanmıştı.Ateş'i aceleyle ambulansa bindirmeleri,Gamze ile Alar ın arabasına hızla binip onu takip etmemiz ve hastaneye gelmemiz.Bunların hepsi sanki 1 dakikada yaşanmış gibiydi.Hastanenin kapısının önüne geldiğimizde üstümde ki şoku atabilmiştim.Hepimiz hızla arabadan indik ve ambulanstan çıkan Ateş'in sedyesinden tutarak doktorun götürdüğü yere doğru hızlı adımlarla ilerledik.Doktorlar bağırıyordu:

-Ameliyathaneyi hazırlayın!

-4 numaraya götürüyoruz!

-Kalp atışları yavaşlıyor! dedi bir doktor o anda gözümden bir damla yaş daha düştü.Onu ameliyathaneye sokmadan önce:

-Kapatma gözlerini,

göremezsin yıldızlarını... dedim onu taklit ederek.

                                                                            ***

Ateş'in ameliyata gireli 4 saat olmuştu ama hala bir haber alamamıştık,ameliyathaneden bir kişi bile çıkmıyordu.Ben saatlerdir dizlerimi kendime çekmiş hastanenin koltuğuna oturmuş beklerken Gamze her seferinde beş dakika dalıp gidiyor sonra tekrar ağlamaya başlıyordu sanırım,eski anıları aklına geliyordu .Alar ise duvarın dibine oturmuş boş boş duvara bakıyordu.Saatlerdir Ateş ile tanıştığımızdan beri olan konuşmalarımızı aklıma getiriyordum ne kadar daha yeni tanışmış olsak ta sanki senelerdir onunla tanışıyormuşum gibi hissediyordum.Zaten Ateş benim yüzümden şu an oradaydı,benim yüzümden Gamze ağlıyordu,benim yüzümden Alar' ın  s*l*kça şakalarına gülmüyorduk...Ateş dedim içimden lütfen nefes al,bırakma bizi.Gözümden bir yaş daha hucüm ettiğinde doktorlar ameliyathaneden çıktılar.Hepimiz bir anda oraya koştuk.Teker teker tüm doktorlara baktım,doktor başını salladı.Hayır dedim hayır olamaz o gitmez,gitmemeli...

-Başınız sağolsun,maalesef... dedi doktor orada bacaklarımın bağı çözüldü nefes alamadım,dizlerimin üstüne düştüğümde Gamze bayılmıştı,Alar elini duvara vuruyordu doktorlara onu yaşatıcaksınız diye bağırıyordu...Artık gözümden bir yaş değil binlerce göz yaşı kendini bırakmıştı.Doktor gittiğinde hemşireler bizi kendimize getirmeye çalışıyordu.Ateş'i üstüne beyaz bir çarşaf serilmiş giderken gördüğümde bütün hastanenin duyabileceği kadar bağırdım.