Esintiye kapılmak

-EK- 1.Bölüm *Bilinmezlik*

1.Bölüm

'Esin yeter artık senelerdir her akşam şu pistte paten kayma huyuna bir son veremedin.' Alev her zamanki gibi senelerdir bana aynı şeyi sorup,şikayet ediyordu.

'Alev seninle bunu konuşmuştuk,sen şimdi eve git ben biraz daha kayıcağım sonra eve giderim yarın görüşürüz'

bir şey demesine izin vermeden piste doğru ilerledim arkamdan homurdandığını duyabiliyorum.Patenlerimi giydiğimde buz pistine girdim,yaklaşık iki yıl önce olan olayın etkisinden çıkamamıştım ve bunu sadece bir kaç şey eksik olarak Alev e anlattığımda umursamamı,unutmam gerektiğini söylemişti ama ben her akşam aynı saatlerde burada paten kaymaya devam ediyordum.Ve iki yıldır onun kim olduğunu öğrenmeye çalışıyorum ama hiçbir ize veya bir ipucuna bile ulaşamadım zaten tek hatırladığım masmavi gözleri...

Yine buzda kaymaya başladım ,yine o müzik sesini duymak istedim ama yoktu! Tek istediğim neden o gün gelip benimle kaymasını öğrenmekti,son dediklerini öğrenmek ve sonra neden kaybolduğunu sormak istiyordum ama buna izin vericek arkasında bir iz bile bırakmaması sinirlerimi bozmak için iyi bir sebepti.Sinirle buzda daha sert kaydım artık pes etme düzeyine gelmiştim ama bu işin peşini bırakmaya pek niyetim yoktu.Neden bu kadar kafama taktığımı hala anlamamıştım ama değişik hissettiriyordu...Paten pistinden çıkıp bugünde o mavi gözleri göremeyeceğimi anladım patenlerimi .çıkartıp ayakkabılarımı giydim.Her zaman eve taksiyle gitsem de bugün bir değişiklik yaparak yürümeye karar verdim.Kendimi iyi olarak hissedebileceğim bir yer düşündüm ve sahile gitmeye karar verdim.Yavaş adımlarla sahile yürümüştüm denize yakın bir yere oturdum kumun akşam serinliği ile yumuşacık oluşu,dalgaların sahile vuruşu...beni biraz olsun stresten uzak kılıyordu.İleride ateşin çevresine oturan insanlar vardı ve kıyıdan uzak bir yerde eğlence clubleri bulunuyordu.Bu sahili hep çok sevmişimdir küçüklüğüm bu kumların üstünde mutlu koşarak geçti.Peki ya şimdi nasılım?kendi düşüncelerimin içinde bir çok kez kayboldum ama bugün kaybolmak istemiyordum bugün artık bulunmak istiyordum.Telefonumun çaldığını görünce gözümü denizden çektim arayan Alevdi.

'Efendim?'

'Neredesin?Esin mesaj attım cevap vermiyorsun bir değişiksin. Neyse biraz eğlenelim mi bugün?'dediğinde kendimi nasıl hissettiğimi ölçtüm.Ah kesinlikle o havada olmadığıma emindim.

'Bence bugün gitmesek te olabilir'Alevin ofladığını duyabilmiştim.

'Pekala,sen biraz daha kendi başına otur ve yalnız bir hayat sürmeye devam et.Fakat,ben eğleneceğim benden söylemesi biraz hayatına renk katmalısın buz mavisi gözlere sahip prensin gelmeyecek Esin,seni çok seviyorum ama bunu söylemesem de içimde kalırdı,toparlan artık!'

benim bir şey dememe izin vermeden telefonu yüzüme kapattı.Alev hep deli dolu bir insandı ve tam olarak cool kelimesi onun için yaratılmış olabilirdi ne kadar karakterlerimiz ters olsa da onun gibi bir arkadaşım daha olmamıştı genelde ben çevremdekilerle yetinir yeni ortamlara,yeni arkadaşlara şans vermezdim ama Alev,ah tam bir baş belası.Sonunda üşüdüğümü düşündüm ve oturduğum yerden kalkmaya çalıştım Fakat,oturmaktan bedenim karıncalanmıştı.Kendimi biraz daha zorlayıp ayağa kalktım ve eve doğru yürümeye başladım.Eve giderken aklımda olan tek şey,annemin bu saate nerelerde olduğumu sorması olmasını isterdim,ama benim annem kesinlikle öyle değildi.İlgisiz ve soğuk...Tıpkı gözleri gibi...Babam ise ben doğduğumda ülkeyi terk etmiş hah tamamen istenmiyordum küçülüğümden beri.Eve vardığımda annem tabii ki de evde değildi im bilir nerededir zaten yakında buradan taşınmayı düşünüyordum.Daha fazla burada yaşıyacak sabır bende kalmamıştı.Odama geçip loş ışığımı açtım üstümü değiştirip kendimi yatağa bıraktım.Yarın okulun olduğu aklıma gelip lanetler dilesem de kaçış yoktu.Kendimi uyumamaya zorlasam da bedenim buna izin vermedi kısa süre sonra uyudum.

***

Okulun boş koridorlarında dolaşıyordum genelde ben okula erken gelirdim bu yüzden sessiz ve boş oluyordu okul.Patene başlamamın nedeni de bu okuldu ben ilk okul ve ortaokul umu karşı okulda okudum şu an okuduğum okul da hemen yanındaydı okulumuz aynı bahçelerin içinde yer alıyordu babamı ne kadar görmesem de beni hep en iyi yerlerde okuttu zengin lakabını gururla taşıyor hep gösteriş peşinde.Annem de aynı ah...Koridorlarda dolaşırken bir kış ayında olduğumuz için üşümüştüm,okulun kaloriferine yaslandım ve telefonumu çıkarıp Alev e okulda olduğuma dair mesaj attım.Telefonumla uğraşırken tam karşımda olan sınıftan sesler gelmeye başlamıştı dikkatimi sesten çekmeye çalıştım.Sesler gittikçe yükseldi artık dikkatim tamamıyla oradaydı.

'Hayır asla bunu onun haberi olmadan yapmamalıyız,o kıza karşı ne kadar hassas olduğunu biliyorsun!' dedi yumuşak sesli bir kız.Koridoru biri var mı diye kontrol edip kapıya biraz daha yaklaştım.

'Ama bu iş çok uzadı artık patlaması gereken bir şehir var!' ne? patlaması gereken bir şehir ne demek? okulumda resmen cinayete atılanlar vardı.Uzak durmak için yüzlerini görmek istedim.Tam kafamı kapıdan uzatıp bakıcakken zil çaldı ve ben onların yüzlerini görememiştim hemen kendimi geriye attım ve sınıfa hızlı adımlarla ilerledim.Sınıfa girdiğimde herkes kafasını masaya koymuş uyku modundaydı Alev en arka sırada müzik dinliyordu.Sınıfa benim girdiğimi görünce telefonunu kapattı.

'Bende seni bekliyor-Esin bu ne hal yüzün ben beyaz olmuş?!'dedi endişeli bir sesle.

'Sonra anlatırım okul çıkışı bizim her zaman gittiğimiz kafede ol!' bu işe neden karışıyordum?bilmiyordum ama patlayacak bir şehir, bu şehirin içinde sevdiklerimin olması,benim bu olaya burnumu sokmam için yeterliydi.İlk dersimizin edebiyat olmasından yararlanarak kitabımı çıkarıp okumaya başladım.Bu aralar en çok okuduğum kitap ölümün sesi olması,beni tabiki de kafasında tahtası eksik biri yapmaz.

Bölümleri elimden geldiğince iyi ve hızlı yazmaya çalışacağım.Amacım fazla takipçim olması değil gerçek yorumlar. Şimdiden ne kadar kitap okunmamış olsa da okuyanlar ve destek olanlar için teşekkür ederim.