SANGSARA (ÇİLE)

İKİNCİ BAHAR'IN ZOR SINAVI

Asıl hikaye burada başlıyor. Hayatta bazen istemediğimiz şeyler vardır,ama bunlara katlanmak zor da olsa olacaktır.

Merhaba arkadaşlar bu bölümde de sizleri yeni  şeyler beklemektedir.Umarım beğenirsiniz.İyi okumalar oy ve yorumlarınızı bekliyorum:):)

    Yine yalnız ,yüzümün hiç gülmediği saçma sapan geçen zamanları yaşıyordum. Her gün ayrı ayrı insanlar geliyor ve beni istiyorlardı. Ben her ne kadar istemesem de buna mecburdum çünkü bizim buralarda yanlış karşılanan bir hareketti. Her çeşit insan gelmişti  .Şimdiye kadar hiçbirini onaylamamıştım. Bazen evlenip boşananlar bazen de dul kalanlar beni istemeye geliyorlardı.Alıştığın kişiyi kaybedince, herkes gitmiş gibi hissediyorsun. Artık hiç ümidim yoktu , her ne gelirse başıma kabul edecektim .

   Yine kapımız çaldı. Bıkkın bıkkın kapıyı açtım. Gelenler, yine beni istemeye gelmişlerdi. Artık alışmıştım onları içeriye davet ettim. Sonrada çay getirip annemin yanına oturdum Kadın " Olanları duyduk bizde gelelim dedik. Belki kabul edersiniz" dedi . Annem ve ben meraklı gözlerle kadını dinledik kadın önce büyük bir of çekip "benim bir oğlum var ,oğlumunda beş çocuğu var ayrıca eşi de hasta, evde hiç çocuklara bakan yok. Sizin kızınızın da çocuğu olmuyormuş eğer kabul ederseniz kızınızı oğlumuza nikahlayalım "dedi. Annem kadının söylediklerini duyunca çok şaşırdı ve sinirlendi . Onları uğurladı, aslında kadının söylediklerini duyunca çok üzüldüm belki benim yaşadıklarım bir hayırdı. Ama elimden bir şey gelmezdi .

Beni ben yapan kazandığım savaşlar değil,kaybettiğim savaşlardır.İnsan kazanarak değil , kaybederek öğrenir....

   Akşam olmuştu .Herkes eve döndü. Abimlerde bize gelmişlerdi. Biraz sohbet edildi yemekler yenildi. Babam anneme bugün ne olduğunu sordu. Annem "bir kadın geldi aval aval konuşup durdu"dedi. Anneme "tamam anne bu konuyu daha fazla uzatmayalım" dedim.Yemeği yedikten sonra abim gelirken kadayıf almıştı "bugün size döktürecem, ağız tadıyla bir kadayıf yiyeceğiz" dedi. Tam her şeyi hazırlamışken kapı çaldı kapıya baktığımda yine beni görmeye geldiklerini anladım bekarken bu kadar gelenim olmuyordu daha sonra annemi çağırdım ve misafirleri içeriye aldık abim gelenleri görünce dayanamadı ve elindeki kadayıf tepsisini yere çaldı "bi bitmedi seni istemeye gelenler!! bıktım artık. Biz kendi boğazımızı zor geçindiriyoruz daha bide senin gelenin gideninle uğraşıyoruz!!" dedi bağırarak. Ben söylediklerini duyunca kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım... Ben mi istemiştim böyle hayatı? bende bıkmıştım! ama beni anlamıyorlardı. Bir an önce defolup gitmeliyim bu evden dedim kendi kendime. Gelen misafirler bağırışmaları duyunca hemen kalkıp gittiler. Bende sabah gelen kadına tamam demeyi düşündüm çünkü tek kurtuluşum onlardı ne olura olsun kabullenecektim onları. Onlardan önce gelen herkese yok demiştim ama bunlara cevap vermemiştim o yüzden çağırıp evet diyebilir ve bu evden bu hayattan kurtulabilirdim. Ne de olsa  hayat bana bir kere vurmuştu bir daha vursa ne değişecekti ki ...  

   Sabaha kadar gözüme uyku girmemişti.Gözlerimden hiç dinmeyen yaşlar akıyordu. Başka bir kadınla aynı evde yaşayacaktım,bu nasıl olurdu. hiç çocuğum olmamışken benden olmayan beş çocuğa nasıl annelik yapacaktım ? Kafamda binlerce soru vardı ama abimin ve ailemin daha fazla küçük düşmesini,acı çekmesini ve beni yük olarak görmesini istemiyordum. Yaşayacağım ve çekeceğim her ne olursa olsun sırf bu evden gitmek için katlanacaktım. Daha sonra fazla düşünmeden uyudum. Sabah yine susmadan öten horozun sesiyle uyandım. Bugün başka bir hayata gözlerimi açacaktım, çünkü baba evimden ikinci defa ayrılacaktım. Artık hiç umudum kalmamıştı.Ne olursa olsun deyip hayatıma devam edecektim.