Pardon, Tanışalım Mı? /Drarry

0.5

"Pardon, artık bu sefer son

Deyip deyip barışalım mı?"

Ertesi gün gelmedin bara, nedenini merak etmiştim. Yine de bir daha seninle konuşmaya çalışacağımı sanmıyordum.

O gün gözlerim hep seni aramıştı, tuhaf gelmişti. Acaba, sonunda o çok beklediğin kişiyle mi kavuşmuştuğunu merak etmiştim.

Ertesi gün geldin ama, perişanlığın artmıştı sanki. Her yeni gün, sanki daha da kötü oluyordun. 'Ne oluyor sana kuzgun? Niye böyle darmadağınsın?'

Bardan içeri girdiğin gibi hep oturduğun yere gitmemiştin. Bar tezgahının sandalyesine oturmuştun. Benim, önümdeki bar tezgahına.

Bana baktın, uzun uzun baktın. Yüzün ifadesizdi, alışmış sayılırdım. Ama gözlerin bir tuhaftı sanki.

"Hey, sarışın. Küs müyüz?" Dedin bana.

Kafamı iki yana sallamıştım ben de. "Sana küsecek kadar tanımıyorum."

Onaylayarak kafa sallamış ve bir bardak kokteyl istemiştin benden. Hazırlayıp önüne koyduğumda bana daha yakından bakmıştın. Neden bu kadar tuhaf davranıyordun?

"Peki, seni terslediğim için sana kızgın mısın?" Demiştin merakla. Benimle konuşmaya çalışıyordun, sevindiriciydi.

"Tanımadığım birisi benimle konuşmaya çalışsa ben de terslerdim." Demiştim bende sakin bir şekilde.

"Ama, sen beni tanımamana rağmen terslemiyorsun?" Diyerek doğru bir noktaya parmak basmıştın.

"Ben genel olarak insanları terslemem." Diye karşılık vermiştim.

"Sarışın," demiştin. Adımı bilmiyordun, sarışın hitabın hoşuma gittiği için de seni düzeltmiyordum. "Hadi barışalım."

"Kuzgun," demiştim ben de. Belki ışık oyunuydu, belki de beynimin oyunuydu ama sanki gülümsemiş gibiydin. "Barışmamız için bir sebep yok."

"Olsun," diyerek içkinden bir yudum almıştın. "Barışmak kötü birşey değil ki."

Gülmüştüm sözüne, yüzümü incelediğini farketmiştim. Gülümsemeyi bozmadım yine de. "Bu ilk ve son Kuzgun, insanları terslememem pek affedici olduğum anlamına gelmez."

Bu sefer görmüştüm, gülümsemiştin. "Barıştık o halde." Demiştin.

"Barıştık, Kuzgun."