Δύο άνθρωποι που χτυπήθηκαν από την ζωή πολύ δυνατά. Που οι καρδιές τους είναι γεμάτες ουλές και ράμματα. Έχοντας βιώσει την απόρριψη και την προδοσία σε όλο της το μεγαλείο, ψάχνουν να βρουν την αληθινή αγάπη, σε έναν ψεύτικο κόσμο.
Η σχέση τους θα...
Σήκωσα τα χέρια μου από το πληκτρολόγιο κι έτριψα με τα δάχτυλα μου τους κροτάφους μου. Κάνοντας κυκλικές κινήσεις μπρος και πίσω, με κλειστά τα μάτια. Ευχόμενη να κυλούσε πιο γρήγορα η ώρα, ώστε να σχολάσω από την δουλειά. Κάθε μέρα, η ίδια ιστορία. Η φωνή της φυγής μέσα μου, είχε γίνει πλέον εκκωφαντική. Όσο πλησίαζε ο καιρός για την μετακόμιση, τόσο πιο έντονη γινόταν μέσα μου η επιθυμία να φύγω από την Αθήνα και να ξεκινήσω την νέα μου ζωή στα Τρίκαλα. Πριν δύο χρόνια, όταν είχα πρώτο σκεφτεί να φύγω από την ζούγκλα, ήταν απλά ένα όνειρο στον αέρα που κάποια στιγμή θα το έκανα πραγματικότητα. Τώρα, που απείχα μόλις δυο εβδομάδες από τον στόχο μου, ήμουν ασυγκράτητα ενθουσιασμένη κι ανυπόμονη. Έτοιμη να επανεκκινήσω την ζωή μου δίπλα στην φύση. Μέτραγα αντίστροφα τις μέρες. Σαν έναν φυλακισμένο που σβήνει μέρες με απόγνωση μέχρι την ελευθερία του. Ναι, είχα κουραστεί να μένω εδώ. Με τρόμαζε η αποξένωση που έβλεπα στους ανθρώπους γύρω μου. Τα νέυρα, οι γρήγοροι ρυθμοί που σε κρατούν συνέχεια σε επιφυλακή. Ήθελα κάτι άλλο. Ήθελα ηρεμία στην ζωή μου. Αρμονία. Ουσιαστική επαφή με τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου. Χαμογέλασα κι έκανα μια στροφή με την καρέκλα του γραφείου μου. Βολεύτηκα καλύτερα και στάυρωσα τα χέρια μου, μπροστά μου. Τα είχα σκεφτεί όλα. Τις αποταμιεύσεις, την στέγαση, την δουλειά... Είχα βγάλει μέχρι και πρόγραμμα της καθημερινής μου ρουτίνας, για να μένω σε φόρμα. Είχα κάνει μια λίστα με τα πρώτα ψώνια που θα χρειαζόμουν και τα φαγητά που θα μαγείρευα. Δεν υπήρχε τίποτα να με κρατήσει πίσω. Ο δρόμος μου ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.
Ένας απότομος θόρυβος με επανέφερε βίαια στην πραγματικότητα. Ένας συνάδελφος μου, ο Γιάννης, στεκόταν μπροστά μου κρατώντας κάμποσους φακέλους στα χέρια του. "Συγγνώμη που σου το χαλάω, πριγκίπισσα, αλλά έχουμε δουλειά να κάνουμε!" Ακούμπησε τους φακέλους μπροστά μου. "Αυτά πρέπει να θεωρηθούν και να περαστούν στο σύστημα".
"Μάλιστα", μουρμούρισα κι έσυρα πάλι την καρέκλα μου μπροστά στο γραφείο. Έριξα μια ματιά στο ρολόι, πριν επαναφέρω τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο. Τρεις ώρες ακόμα. Έσφιξα τα δόντια μου κι έπιασα πάλι δουλειά.
.
.
.
.
.
.
Στην φωτογραφία: η Καμέλια
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
