Αγάπη είναι...

Φύλακας άγγελος

   Βγήκα από το κτήριο και προχώρησα προς το αυτοκίνητο μου. Ήταν ένα παγωμένο απόγευμα του Νοέμβρη. Γκρίζα σύννεφα είχαν απλωθεί στον ουρανό. Ο μετεωρολογικός σταθμός είχε προειδοποιήσει για επερχόμενες μπόρες. Θα έφτιαχνα ένα ζεστό ρόφημα και θα έλιωνα στο κρεβάτι μου, βλέποντας σειρές στον υπολογιστή.
   Έβγαλα μόνο μια στιγμή το χέρι μου από την τσέπη του παλτού μου, για να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου κι ένιωσα τα δάχτυλα μου να κοκαλώνουν από το κρύο. Χώθηκα γρήγορα στην θέση του οδηγού κι έκλεισα την πόρτα. Έβαλα μπρος την μηχανή, γύρισα το κλιματιστικό στον ζεστό αέρα κι άνοιξα το ραδιόφωνο. Οι παραγωγοί ασχολούνταν με την επικαιρότητα. Την οικονομική κρίση, την πανδημία που έχει πλήξει την ανθρωπότητα τον τελευταίο χρόνο... να μου λείπουν αυτά. Κουράστηκα να ακούω για προβλήματα και η ψυχολογία μου να πέφτει κατακόρυφα.
Άλλαξα σταθμό κι οι Πυξ Λαξ χρωμάτισαν την γκρίζα ατμόσφαιρα, με το τραγούδι τους Βγες στο μπαλκόνι να δεις.

Βγες στο μπαλκόνι να δεις, το φεγγάρι που φέγγει την πόλη. Και θυμίσου δικές μας στιγμές, δες στα μάτια μου μπογιές που χρωματίζουν θάλασσες. Και τρέξε με την σκέψη σου, πιο γρήγορα από το φως. Μ'ανάσα γρήγορη, ζεστή. Αγάπησε με.

Γλυκιά μελωδία και στίχοι. Μα μελαγχολικοί συνάμα. Μου έφεραν στον νου κάτι ξέγνοιαστα καλοκαίρια που ξημερωνόμασταν στην παραλία. Στην αγκαλιά κάποιου που αγαπήσαμε, δίπλα σε μια αυτοσχέδια φωτιά που έκανε τα μάτια μας να λάμπουν, με τον ήχο από την ανάσα της θάλασσας για μουσική υπόκρουση.
Και τι δεν θα 'δινα, να μπορούσα να ξανά βιώσω αυτό το συναίσθημα για λίγο. Αυτήν την ζεστασιά στην ψυχή μου. Την αίσθηση της αγάπης. Έχει εθιστική γεύση η αγάπη. Είναι όμορφο να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Αναγεννιέσαι μέσα από την αγάπη. Είσαι ζωντανός. Αναπνέεις χωρίς βάρος. Ξέρεις ότι ανήκεις κάπου. Είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής κάποιου. Είσαι ασφαλής. Είσαι καλά. Είσαι ευτυχισμένος. Γελάς με την καρδιά σου. Η ζωή γεμίζει χρώματα. Γεμίζει μουσική. Λάμπεις. Και φωτίζεις και τον κόσμο γύρω σου. Δίνεις ζωή και παίρνεις ζωή.
Αισθάνθηκα έναν κόμπο στον λαιμό μου. Μου έφερνε θλίψη αυτός ο καιρός. Κάποια τραύματα μέσα μου, πονούσαν λίγο περισσότερο τις σκοτεινές μέρες του χρόνου. Ο Τερζής το περιέγραφε τέλεια. Έχω μια αγάπη, μια πληγή. Που μένει χρόνια ανοιχτή. Κι όταν αλλάζει λίγο ο καιρός, τότε πονάω σαν τρελός.
Πολύπλοκη είχε αποδειχτεί η ζωή μου ως τώρα. Άλλες φορές με είχε ψηλά. Κι άλλες φορές με είχε στα τάρταρα. Αν και το δεύτερο, πιο συχνά συνέβαινε. Πήρα μια βαθιά αργόσυρτη ανάσα και την κράτησα για λίγο μέσα μου. Ύστερα άφησα αυτόν τον αέρα αρνητισμού να βγει από μέσα μου. Χαρούμενες σκέψεις, κάνε χαρούμενες σκέψεις!, είπα στον εαυτό μου λες και έπαιζα σε ταινία του Πίτερ Παν κι επρόκειτο να πετάξω.