Αγάπη είναι...

Χωρίς αναπνοή

   Τον κοίταξα μισοκλείνοντας τα μάτια μου. Κρατούσε σταθερά το βλέμμα του στυλωμένο στο δικό μου. Η Νεφέλη κοιτούσε αμήχανα μια εμένα και μια τον Ιάσωνα. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και της χαμογέλασα.

"Συγγνώμη για αυτό, Νεφέλη! Θα επιστρέψω αμέως!" της είπα.

"Μην είσαι τόσο σίγουρη για το τελευταίο..." σχολίασε ο Ιάσωνας. "Μάλλον θα ξεκινήσουμε να τρώμε χωρίς εσένα..." πρόσθεσε. Τι φάση, Ιάσωνα; σκέφτηκα από μέσα μου, αλλά χάρη της Νεφέλης που ήταν μπροστά, δεν είπα τίποτα. Ξεκίνησα να περπατάω κι όταν έφτασα δίπλα του, με έπιασε μαλακά από το μπράτσο. "Φώναξε με, οτιδήποτε κι αν χρειατείς!" μου είπε κι ύστερα με άφησε. Έσμιξα τα φρύδια μου κοιτάζοντας τον με φανερή απορία.

"Θα σου εξηγήσω..." τον άκουσα να λέει στην Νεφέλη καθώς απομακρυνόμουν. Μα τι στο καλό;
Έφτασα στο χωλ κι άνοιξα την πόρτα. Δεν ήταν κανένας. Έτσι και μου έκανε κάνα αστείο ο Ιάσωνας θα τον έπνιγα. Ήμουν έτοιμη να ξανά μπω μέσα, όταν άλλαξα γνώμη και κατέβηκα τα δύο σκαλιά της εισόδου.

Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά κι ύστερα στα αριστερά. Κι ένιωσα το αίμα μου να σταματάει στις φλέβες μου. Η ανάσα μου σκάλωσε στο λαρύγγι μου και το στόμα μου στέγνωσε.
Ήταν εκεί στο πλάι του σπιτιού. Είχε ακουμπήσει τον ώμο του στον τοίχο κι είχε τα πόδια του χαλαρά σταυροπόδι. Μου χαμογέλασε συγκροτημένα. Πήρε το σώμα του από τον τοίχο και με πλησίασε.

"Γεια σου Καμέλια" είπε σιγανά. Πίστεψα ότι θα σωριαζόμουν κατάχαμα. Έφερα το χέρι μου στο κεφάλι μου κι έχασα για μια στιγμή την ισορροπία μου. Έκανε μια κίνηση να με πιάσει αλλά πήρε πίσω το χέρι του όταν ξανά βρήκα την σταθερά μου.

"Γεια σου Άρη..." ψέλλισα κι η φωνή μου ακούστηκε βραχνή. Καθάρισα τον λαιμό μου. Προσπάθησα να τον κοιτάω στα μάτια, όπως εκείνος εμένα. Αλλά ένιωθα πως θα έβλεπε την θύελλα που μου προκάλεσε η παρουσία του.

"Είσαι όμορφη!". Σχημάτισε ένα στραβό χαμόγελο. Η φωνή του ακουγόταν ήρεμη. Τα μάγουλα μου πήραν φωτιά. Κι ήμουν σίγουρη πως το διέκρινε κι εκείνος.

"Σε ευχαριστώ..." προσπάθησα να ανταποδώσω το χαμόγελο. Τα είχα χάσει, αυτό ήταν σίγουρο. Και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πόσο ωραίος ήταν ο άντρας που στεκόταν σε ελάχιστη απόσταση από μένα. Ακόμα κι αυτή η μικροσκοπική φωνή μέσα μου, είχε πάψει να λειτουργεί. Το απόλυτο κενό.

"Είσαι καλά;". Πήρα μια βαθιά ανάσα και τράβηξα το βλέμμα μου από πάνω του. Μάζεψα ότι κομμάτια λογικής μου είχαν μείνει κι έκανα ένα βήμα πίσω.