Αγάπη είναι...

Η άλλη όψη

   Τον είχε συνεπάρει το βλέμμα της. Όταν πετάρισε τα βλέφαρα της, σηκώνοντας το κεφάλι της για να τον κοιτάξει. Τον είχε συνεπάρει το ότι της δημιουργούσε τόση νευρικότητα. Εξέπεμπε μια αγνότητα κι όμως ήταν σίγουρος πως μέσα της κυλούσε κι ένα πνεύμα επαναστάτριας, καθώς τον κοίταζε με θάρρος στα μάτια.
Τον είχε συνεπάρει το ζεστό λεπτεπίλεπτο χέρι της, όταν αντάλλαξαν μια χειραψία. Ακόμα κι οι κόρες των ματιών της που κινούνταν γρήγορα από το ένα του μάτι στο άλλο, όταν πήγε κοντά της. Της δημιουργούσε μια αναστάτωση. Μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Κι αυτή η συνειδητοποίηση τον έκανε να νιώσει πως είχε κάποιο έλεγχο πάνω της. Δεν ήταν άνθρωπος με χαμηλή αυτοεκτίμηση, όμως αυτό το κύμα έντασης που εισέπραξε από την Καμέλια τον έκανε νιώσει αυτοπεποίθηση. Όμορφη κοπέλα. Ψηλή και λεπτεπίλεπτη. Με μακριά χάλκινα μαλλιά. Σίγουρα, δεν περνούσε απαρατήρητη.
Κι όση ώρα εκείνος μιλούσε με τον αδερφό της, στο σαλόνι τους, ένιωθε το βλέμμα της προσηλωμένο πάνω του. Κι όταν της έριχνε κάποιες κλεφτές ματιές, εκείνη κατέβαζε τα μάτια της ή κοίταζε κάπου αλλού. Αυτό του έδωσε μια ικανοποίηση βαθιά μέσα του. Ήταν φανερό πως την επηρέαζε και θα ήθελε πολύ να της δώσει όλη την προσοχή του, προκαλώντας την με το βλέμμα ή τα λόγια του. Αλλά με τον Ιάσωνα παρών δεν θα ήταν σοφό από μέρους του να ενεργήσει έτσι.
Κι όταν ήρθε η ώρα να φύγουν με την Λεία, ένιωσε μέσα του μια κάποια απογοήτευση. Θα ήθελε να την ξανά δει. Αλλά με τι δικαιολογία;
Κι ο δικός της τρόπος, η έκφραση στο πρόσωπο της όταν την αποχαιρέτησε... ήθελε να γελάσει αλλά κρατήθηκε. Ήταν γλυκιά μα κάπως αστεία η αδεξιότητα της να κρύψει αυτό που ένιωθε. Εύκολα μπορούσε να ερμηνεύσει το βλέμμα της. Το ότι λύγιζε μπροστά του αλλά παρόλα αυτά έκανε προσπάθεια να αναμετρηθεί με το βλέμμα του. Και την προκαλούσε. Ήθελε να την προκαλέσει. Όμως, δεν έκανε πίσω. Της το αναγνώριζε αυτό.
   Κι ύστερα έφυγαν με την Λεία. Και πέρασαν δύο μέρες. Κι έπιανε τον εαυτό του σε αυτό το διάστημα να την σκέφτεται και να χαμογελάει. Το δικαιολογούσε μέσα του λέγοντας πως απλά ήταν ένα συμπαθητικό γλυκό κορίτσι. Κι αν ήταν γραφτό να την ξανά δει, θα την ξανά έβλεπε. Αν όχι, τότε θα τελείωνε εκεί. Παρόλα αυτά μέσα του ήλπιζε να μπορούσε να την ξανά δει με κάποιον τρόπο. Στην ίδια πόλη έμεναν. Ίσως κάπου κάπως την πετύχαινε κάποια στιγμή. Αν αυτό συνέβαινε, τότε θα επιδίωκε να κρατήσει μια επαφή μαζί της.

Έχοντας αυτά στο μυαλό του, όταν την είδε να βγαίνει από το σπίτι του, εκείνη την νύχτα, ξαφνιάστηκε. Απομακρυνόταν με γρήγορο ρυθμό, ελαφρώς κουταίνοντας. Δεν το κατάλαβε αρχικά πως ήταν εκείνη. Μα όταν πρόσεξε τα μαλλιά της υπο το φως των προβολέων του αυτοκινήτου του... αυτό το χάλκινο χρώμα... για λίγο σάστισε. Κι ύστερα απόρησε. Τι έκανε στο σπίτι του; Η αρχική του παρόρμηση ήταν να τρέξει να την προλάβει. Μα περίμενε. Είχε έρθει με δικό της αυτοκίνητο; Μήπως την περίμενε κάπου ο αδερφός της; Τα σπίτια τους είχαν κάνα τέταρτο απόσταση με το αυτοκίνητο. Επομένως, δεν ήταν δυνατόν να είχε διανύσει αυτήν  την απόσταση με τα πόδια, δεδομένου ότι μόλις πριν λίγες μέρες είχε χτυπήσει άσχημα το πόδι της. Την παρατηρούσε με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος, μέχρι που έστριψε βιαστική στην γωνία. Του είχε διεγείρει την περιέργεια κι εκτός αυτού του είχαν δημιουργηθεί κάποια ερωτιματικά στο μυαλό του.