Slipping || Niall Horan ||

Proloog \\ Rose

Voor de laatste keer gluur ik langs het doek. De twee plaatsen in de hoek waren nog steeds leeg. Twee plaatsen met twee groene briefjes, waar gereserveerd op stond. Half negen, had ze gezegd. Half negen zouden ze er zijn. De wegen waren vrij, geen files. Dat had ze gecheckt. En anders zou ze bellen. Er werd niet gebeld. Er waren dus geen files. Om acht uur, het telefoon gesprek. Ze waren er bijna. Ze zouden iets eerder zijn. Geen files. Nog steeds waren alle wegen vrij. Ze hadden een chauffeur die perfect reed. Alles was in orde. Ze zouden komen.

Nu, kwart voor negen, een kwartier voor mijn show begint, mijn allereerste show, zijn de stoelen leeg. De deuren gingen dicht over enkelen minuten en de twee belangrijkste personen uit mijn leven waren er niet. De stoelen waren leeg. Voor de laatste keer belde ik haar nummer, maar er kwam geen gehoor. Het nummer bestond niet.

De deuren gingen dicht. De stoelen waren leeg.

Het publiek stond op. De intro begon. Er werd kort iets verteld over elk van ons. Mijn blik bleef gericht op de deuren, die gesloten bleven. De rest van de voorstelling. Ze waren niet gekomen.

Met een diepe zucht rende ik het podium af, naar de kleding kamers. Mijn ogen zochten de gangen af, ik bleef rennen. Maar het enige wat ik zag waren de andere dansers, de crew, stylisten, en twee politie agenten. Geen ou- Politie agenten?!

‘Bay Smith?’

Ow God… Ze zochten mij. Had ik wat verkeerds gedaan? Denk, Bay, denk… Ik had boodschappen gedaan, getraind, naar de bio’s geweest met mijn vriendinnen, ik was mijn portemonnee kwijt geraakt… Hadden ze m’n portemonnee gevonden? Ja, dat moest het zijn. Ik hoopte het!

‘Mevrouw Smith, uw ouders hebben een auto-ongeluk gehad.’

En vanaf dat moment, hoorde ik niks meer. Alleen iets vaags over het ziekenhuis. Mijn gedachtes schakelde zich uit en alles wat ze vertelde bleef niet hangen. Mijn ouders waren niet naar de show geweest. Ze waren te vroeg geweest. De auto was geraakt door een andere auto, die van een splitsing kwam invoegen. Mijn vader was buiten bewustzijn geraakt. De auto had een boom geraakt, en die is bovenop de auto gevallen. Later is de auto nog gekanteld.

En dat allemaal terwijl ik boos op ze was dat ze niet waren gekomen.

Het volgende moment dat ik me kan herinneren, was in een auto. Ik wilde daar niet zijn, maar ik was er. In mijn joggingsbroek en mijn danspakje. Ik weet niet hoe ik die joggingsbroek aan heb gekregen. Ik had alleen een legging en schoentjes aan, enkel de kleren waarmee ik had gedanst op het podium. Ook stond mijn tas op mijn schoot. Hoe die daar kwam wist.

Op de zelfde tijd, voelde het alsof er een stukje van mijn hart miste. Iets was leeg. Er miste iets. Op dat moment voelde ik het. Een stuk van mijn hart voelde niet meer. Het was half twaalf.

Ik het ziekenhuis, kwart voor twaalf. Na tien minuten wachten, kwam er dan eindelijk een dokter naar buiten.

‘Bay Smith.’

Ik stond op. Hij gaf me een hand. ‘Ik heb slecht nieuws…’

Slecht nieuws. Slecht nieuws was geen goed nieuws. Er was iets slechts gebeurt.

‘Uw vader heeft geen hartslag meer.’ Hij nam diep adem, ‘Hij is overleden. Het spijt me.’

Later stierf mijn moeder ook aan haar verwondingen.

Het ging allemaal zo snel.

En binnen in groeide het spijt, sneller en sneller. Ik was boos op ze geweest. Ik had ze vandaag niet eens gezien. Ik had mama’s mooie jurk niet gezien, waar ze het over had in de auto. Ik had niet gezien hoe die haar zou staan. Ik had papa niet in zijn pak gezien, die hij speciaal had gekocht voor mijn show. De laatste keer dat ik ze hoorde was via de telefoon. Enkele uren geleden.

Enkele uren geleden had ik mijn ouders elkaar nog horen plagen via de telefoon. Ik had mijn moeders lach nog gehoord, en mijn vaders geïrriteerde stem. En nu was het er niet meer? They must be joking.

Maar het was geen grapje, want toen ik thuis kwam, was er niemand. Er was geen moeder. Geen vader. Geen geur van versgebakken koekjes. Geen geur van vieze aftershave.  Helemaal niks. Alleen een donkere, muffe kamer.

Mijn telefoon ging, drie keer. Maar ik nam niet op. Ik wilde niemand horen nu. Het boeide me nu even niks of ik een prijs had gewonnen bij de show, of dat mijn vriendinnen langs wilde komen. Ik wilde mijn ouders aan de telefoon. Ik wilde ze horen zeggen dat alles goed was, en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Maar dat gebeurde niet…

************

En wat vinden jullie ervan? ;D

We laten je weten wie elk deel schrijft!

xxRose