Slipping || Niall Horan ||

Chapter Nine.

Bay’s POV

Eenmaal boven laat ik me achterover op mijn perfecte hemelbed vallen. Ik heb zo’n perfect leven, als je er zo naar kijkt. Ik heb het perfecte vriendje, perfect hemelbed, ik heb een pleegfamilie, misschien niet perfect, maar ik heb er wel één.

En achter dat, heb ik het ergste leven ooit. Ik heb geen ouders, geen vrienden – naast Grey, die ik haat, geen opleiding…  Er is hier in de buurt niet eens een fatsoenlijke dansstudio. Great…

Vorige week kreeg ik een sms’je van één van mijn oude vriendinnen maar ik heb hem niet eens geopend. Ik wil mijn verleden graag vergeten. Daardoor moet ik ook mijn vriendinnen loslaten. Ik wil niet dat telkens als ik naar ze kijk, ik denk aan mijn ouders. Hier bij Niall hoef ik niet altijd aan hun te denken. Niall laat me lachen, hij laat me alles vergeten wat ik heb meegemaakt. Dat is alles wat ik wil.

Voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat ik me bij iemand op mijn gemak voel. Iemand die het niks uitmaakt hoe ik eruit zie. Zelfs zonder kleren is het nog goed voor hem, geloof ik. Ik denk dat hij daar trouwens geen bezwaar tegen heeft. Is het niet makkelijk dat als je een jongen bent, dat je dan gewoon zonder shirt kan rondlopen? Ik bedoel, als wij meisjes zonder shirt de straat op gaan, worden we opgepakt. Of je moet er nog een hemdje onder hebben. Maar als je daar met een bloot bovenlichaam rondloopt, denk ik niet dat mensen je echt nog glimlachend aankijken. Of misschien wel, wie zal het zeggen?

En weetje, soms vraag ik me af waarom dit alles mij overkomt. Hoe ben ik ooit op dit punt gekomen. Hier in Ierland. Met Niall, Gran, Bobby en Maura? Waarom is het niet nog steeds gewoon Juliet, Michael en Bay? Soms gaan dingen niet zoals je wilt.

*

Een paar uur laten open ik mijn ogen. Ik moet vast in slaap zijn gevallen. Ik sta op en ga opzoek naar het schele geluid dat ergens uit de hal komt, en dat me vast en zeker ook wakker hebben gemaakt. Het is de telefoon.

‘Familie Horan,’ zeg ik uiteindelijk maar. Ik wist niet zeker of ik nou Bay Smith of Bay Horan moet zeggen. Uiteindelijk besloot ik dat ik eigenlijk geen van beide ben. Maar liever Smith dan Horan. Ik wil geen andere achternaam. Smith is prima. Al kan ik daarmee niet de telefoon beantwoorden, dan denken ze vast dat ze het verkeerde nummer hebben gedraaid.

‘Hallo, is Bay Smith aanwezig?’ klinkt het.

Ik recht mijn rug, ‘Daar spreekt u mee.’

‘Bay, met de kinderbescherming. We hebben goed nieuws!’ klinkt het enthousiast. 

Ik trek een wenkbrauw omhoog. Wat moet de kinderbescherming nou van me?

‘We hebben een pleeggezin die je erg graag in huis wilt nemen!’

Ik knipper met mijn ogen, ‘Pardon? Ik heb al een pleeggezin, in denk dat u de verkeerde voor u heeft.’

‘U verblijft nu bij familie Horan, klopt dat?’

Ik schraap mijn keel, ‘Ja, dat is mijn pleeggezin.’

‘Het was maar tijdelijk, mevrouw Smith.’

Mijn buik begint te tintelen. Tijdelijk?! Zijn ze gek! Ik heb het hier net naar me zin! Ik ga echt niet meer weg hier!

‘Wat zou je er van vinden als we je overmorgen komen ophalen, rond half twee?’

Ik frons mijn wenkbrauwen, ‘Ik ga niet weg hier!’ roep ik gefrustreerd.

‘Het spijt me, Bay, je hebt geen andere keus.’

Er springen tranen in mijn ogen. Ik ga niet weg, ik kan niet weg! Niet nu! Het duurt even voor ze me van alles begint te vertellen over de wet.

Het boeit me niet. Uiteindelijk zucht ik diep en geef toe. Ik heb blijkbaar geen keus, al moeten ze me het huis uit slepen. Het kan niet anders, toch? Dus over twee dagen word ik opgehaald. Hoe ga ik dit vertellen aan Greg, Maura en Bobby? En bovendien, hoe ga ik dit uitleggen aan Niall?!