Slipping || Niall Horan ||

Chapter Fourteen.

A/N Het spijt me dat jullie zo lang moesten wachten, maar druk met school en sport. Geen excuus maar hier is het nieuwe deel. Ik hoop dat jullie het leuk vinden en comment wat jullie vinden van onze nieuwe personage de enige echte MICHAEL!

X Hillary

*****************

 

Mijn gezicht was bedekt met de zwarte vegen van mijn mascara. De regen gleed langs me heen en de licht blauwe jurk werd nu elke druppel donkerder. Mijn gedachtes veranderde in lyrics en mijn tranen droogde op. Ik verborg mijn gezicht in mijn handen.

 

‘See the flames inside my eyes

It burns so bright I wanna feel your love, no

Easy baby maybe I'm a liar

But for tonight I wanna fall in love

And put your faith in my stomach’

 

Ik voelde de regen ophouden en ik zag de horizon lichter worden. Ik wist geen eens waar ik was, maar het enige herkenbare wat ik hoorde was de trein die ik om het halfuur hoorde.

‘Zal ik gaan, niemand zal me missen’ zei ik zachtjes terwijl ik naar het trein embleem keek

Ik hielp mezelf omhoog en pakte mijn jurk in mijn hand en liep rustig naar het station. Ik vermeed alle blikken van mensen die me aanstaarde, want je ziet niet dagelijks een meisje in een lange jurk met zwarte strepen op haar gezicht. Elke stap die ik maakte was op het ritme van “Im a mess” van Ed, mijn vertrouwde redhead. Ik kwam steeds dichterbij en al snel hoorde ik de omroepen van de treinen. Ik liep naar boven en keek naar de perron nummers. Bijna alle stadnamen die erbij stonden waren onbekend voor mij, maar eentje herinnerde me aan vroeger. De wachttijd was 8 minuten en ik nam plaats aan het bankje op het perron. Ik nam de omgeving in me op. Een man met een jaren 60 koptelefoon zat met zijn voet en hoofd het ritme te volgen, Een kleinmeisje en haar moeder deden handjeklap en een jongen naast mij zat een sigaret te maken. Ik bekeek hem, zijn kleding, schoenen, haar en zijn tattoo op zijn linkerarm. Ik focusde me op de tattoo, maar wanneer ik opkeek zag ik hem naar me kijken. Ik keek snel de andere kant op, maar als ik dan opeens hem naar mij zie toe bewegen kijk ik snel om me heen. De man met de koptelefoon staat nu op het andere perron en het kind met de moeder zijn ook verdwenen. Ik ben alleen, met hem.

‘Sigaret? Het verzacht de pijn’ hoor ik hem zeggen terwijl hij zijn hand uitsteekt met een sigaret.

‘Nee dankje’ zeg ik terwijl ik ze blik vermijdt.