Slipping || Niall Horan ||

Chapter Twelve.

Bay’s POV

De zwarte auto staat er en mijn koffer word door de chauffeur in de achterbak gelegd. Ik kan het nog steeds niet geloven dat het gaat gebeuren, Ik ga weg.. Weg van Bob, Maura en Greg. En het ergste weg van Niall. Een kleine traan laat zich ontsnappen en valt via mijn wang op de stenen grond. De chauffeur kijkt me ongeduldig aan en ik besluit om mijn laatste gedag tegen het huis te zeggen. Ik sjok zowat naar de auto en ik neem plaats op de leren stoel. De chauffeur stapt in en geeft gelijk gas. De auto rijdt zo snel dat alles om me heen in een seconde verdwijnt. Ik kan geen eens naar buiten kijken en naar de natuur kijken, nee.. Meneer ik moet snel zijn omdat je me irriteert, moest weer gas geven. Met een zucht besluit ik muziek te luisteren, maar wanneer mijn koptelefoon mijn oren bereiken stopt de auto en vliegt de deur open.

‘We zijn er’ zegt hij emotieloos

Ik knik en ik stap de auto uit. Een groot wit huis met een.. Iel! Geordende tuin. Met een zucht pak ik mijn koffer uit de chauffeurs handen en loop ik richting de deur, maar voordat ik de bel kan aanraken vliegt de deur open. Creepy… Ik kijk naar de blonde vrouw, maar wanneer ik mijn mond wil openen om wat te zeggen. Val ik dicht, want ze trekt me gelijk naar binnen en kijkt me met een brede glimlach aan.

‘Jij moet vast Bay zijn’ zegt ze met een brede lach

‘Ja’

‘Wat ben jij toch een prachtige meid ik ben Margo. John en Alex zijn nog niet thuis, maar in de tussentijd zal ik je kamer kunnen laten zien en kan je je kamer klaar maken’

En wanneer ik mijn beroemde “Zijn er meer” opmerking wil maken trekt ze mij en mijn koffer over de trap heen. Haar enge glimlach is nog steeds niet van haar gezicht af, maar wanneer ze de deur opent met de letter Bay erop kijk ik verbaasd. Het is een mooie witte kamer met een piano en een hemelbed.

‘Is dit mijn kamer’ zeg ik zachtjes

‘Ja, en je mag doen wat je er mee wilt. Er liggen een paar tijdschriften op je bed. Om cirkel maar wat je wilt’ zegt ze met een lach ‘Ik hoop dat jij je hier snel thuis voelt’

En met die woorden sluit ze de deur. Ze blijft eng, maar kijk naar deze kamer, maar raar genoeg verschijnt er geen lach op mijn gezicht. Het is niet zoals bij de Horans. Het is.. Anders. Met een raar gevoel loop ik naar mijn bed en kijk ik naar de ruimte. Een traan glijdt over mijn wang en valt op mijn broek. Het gaat allemaal te snel.. Mijn ouders. Niall. En nu dit… Wat heb ik ooit verkeerd gedaan. Langzaam vormen de tranen een rivier. Of zal ik zeggen The River of Niall. Ik laat een zwak lachje los door mijn eigen woord grap, maar al snel verdwijnt de lach en besluit ik om mijn spullen te ordenen. Ik open mijn koffer en ik haal al mijn kleren der uit, maar dan valt mijn blik op mijn balletschoenen. Ik haal ze ervoor voorzichtig uit. Ze zijn nog steeds net zo mooi als de dag dat ik en mijn moeder ze kochten. Ik trek mijn schoenen uit en ik doe mijn balletschoenen voorzichtig aan. Ik probeer op mijn tenen te staan, wat ik lang geleden geleerd heb, maar het lukt niet. Ik probeer het nog een keer, maar het mislukt. Nog een keer. Mislukt. Nog een keer. Mislukt, maar wanneer ik het nog een keer doe. Sta ik.. Ik kan het nog. Ik doe de sierlijke passen die ik moest leren voor het stuk. Een draai daar en een draai hier. Het is nog niet vergeten, maar wanneer ik een harde klop op mijn deur hoor val ik en kijk ik naar Margo die me met een brede lach aankijkt.

‘Ik wist niet dat je danste’ zegt Margo terwijl ze een kopje thee en een paar koekjes op mijn bureau legt

‘Het is niet iets speciaals, ik ben het denk ik al verleerd’ zeg ik als ik op mijn bed plaats neem

‘Toen ik net zoals jou was, danste ik ook. Dezelfde stijl, maar net wanneer ik te horen gekregen had dat ik de hoofdrol had, was ik door mijn enkel gegaan’

‘Dat is balen’ zeg ik zachtjes

‘Dat was het zeker’

Ze lacht en loopt weer richting de deur.

‘Als je wat nodig hebt.. Zeg het maar’

Ze sluit de deur achter zich en ik kijk naar de kop thee en de koekjes die ze had klaar gelegd.  Misschien zijn ze niet zo slecht. Met een zucht loop ik richting het eten die een lekkere geur geven. Ik stop alle koekjes in mijn mond en ik voel het gewicht er al bij komen, maar wanneer ik weer begin te dansen mis ik wat. Muziek… Ik loop naar mijn koffer die nog alleen maar vol zit met mijn ouders oude muziek. Bring me Close doe ik in de cd speler en de mooie klanken spelen door de kamer. Ik maak bewegingen op de muziek. Het voelt weer als vroeger.. Ik dans en dans, tot de muziek word gestoord door een deur die dicht gaat. Ik kijk door het raam en ik zie 2 mannen staan. Dat zijn vast John en Alex. Ik doe snel mijn balletschoenen uit en ik trek mijn gympen aan. Ik loop naar beneden waar Margo me al met een brede grijns aankijkt, zoals altijd. Creep!

‘Je had ze dus al gehoord’ zegt Margo die John en Alex begroet

‘Ik ben John, trotse echtgenoot van Margo’ zegt hij terwijl hij mijn hand schudt

‘En ik ben Alex’

Nou. Boehoe Alex, ik had wel een betere introductie verwacht.

‘Ik ben Bay, en bedankt dat ik hier mag wonen’ zeg ik terwijl ik beide hun hand schudt

Ze knikken en lopen naar alle 2 weg behalve Alex. Hij volgt me mee naar boven, hij moet vast ook naar zijn kamer. Maar wanneer ik mijn kamer binnen loop blijft hij in mijn deur opening staan.

‘Je bent een prachtige meid Bay’ zegt hij met een grijns

‘Bedankt, denk ik’ zeg ik verlegen. Badass!

Hij bekijkt me van top tot teen, wat ik eigenlijk alleen Niall laat doen, maar er is geen Niall meer dus ik hielt mijn grote mond. Gelukkig verlaat Alex de deur opening en doe ik snel de deur dicht. Ligt het aan mij of ben ik in zo’n eng huis beland waar gekke mensen wonen en me gaan.. vermoorden! Of nog erger, me laten verhongeren!

*********************************************

I know niet beste hoofdstuk in de wereld maar ik wist niks te doen..

Dus Rose im sosososososososos Sorry

Maak er wat van Rose, want ik heb het een beetje verpest :D

En DruggedTurtles vergeet niet

VOTE

FAN

En te reageren.

xHillary