Slipping || Niall Horan ||

Chapter Three.

Opgedragen aan onze eerste fan! ;D

Chapter Three \\ Rose

Als ik de trap af loop zie valt mijn blik op een foto van een blonde jongen. Hij is net zo oud als mij, en heeft heldere blauw ogen. De blauwste ogen die ik ooit heb gezien. Naast hem staat een jongen van dezelfde leeftijd. Hij heeft bruin haar, wat in een quiff omhoog staat, en bruine ogen. Op zijn gezicht staat een brede glimlach. De twee jongens hebben beide een arm om elkaar geslagen en kijken beide recht in de camera. Ik moet toegeven, ze zijn best attractive.

‘Dat zijn Niall en Liam,’ hoor ik achter me.

Ik draai me om en bots bijna tegen Gray op, ‘Gran! Heb ik gezegd dat ik wilde weten hoe ze heten?’

Hij lacht, ‘Greg.’

‘Nou en!’ sis ik.

‘Ga je mee? We gaan Niall ophalen.’

Ik rol met m’n ogen, ‘Dat is heel leuk voor je, doe je best.’

‘Niet dus?’

‘Ik ga graag mee, weetje, maar kijk,’ ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, ‘Ik ben dus tot de conclusie gekomen dat jullie me gaan ontvoeren.’

Hij proest, ‘Wat?! Waarom dat nou weer!’ giert hij.

‘Lach niet, meneer de telefoniste-’

‘Telefoniste is vrouwelijk.’

Ik zucht diep. Niet op ingaan, Bay. Je bent volwassen. ‘Luister, die nial, is nogal vreemd, niet? Hoe kan je nou geld verdienen als je op wereldreis gaat, he? Dan geef je alleen maar geld uit! Verklaar dat eens, tovenaartje.’

Hij schud zijn hoofd al lachend en veegt door mijn haar.

‘Blijf af! Niemand zit aan mijn haar!’ roep ik kwaad.

‘Je begrijpt het wel als hij thuis komt.’

Lachend rent hij de trap af. Je komt er nog wel achter, je begrijpt het wel.  Bla bla bla!

Op het moment dat ik mijn kamer deur wil sluiten, dringt de verse keur van koekjes mijn neus binnen. Ow God, heeft Maura weer koekjes gebakken?

Zo snel als ik kan ren ik de trap af en sla links af.

‘Rechts!’ roept Greg nog.

Geïrriteerd draai ik me om en stamp langs hem heen. Ik heb zo’n verschrikkelijke hekel aan hem, niet te geloven.

‘Bay!’ roept Maura meteen.

Ik kan het niet laten om haar naam telkens op een kakkerige manier uit te spreken, achterin mijn hoofd.

Dit is de eerste keer in de keuken, en ik moet toegeven, hij is prachtig. Ze hebben hier zelfs een tv! Mijn ouders waren rijk, maar dit is wel een beetje overdreven, niet? Mijn ogen zoeken nieuwsgierig de keuken af, opzoek naar koekjes.

‘We gaan Nialler ophalen, heb je zin om mee te gaan?’

De over gaat open en meteen ruik ik de geur van gesmolten chocolade. Ze stopt de koekjes in en trommel en die verdwijnt in haar tas.

Een pruillipje verschijnt op mijn gezicht. De koekjes zijn voor Niall? Koekjessteler!

‘Ik zou graag meewillen, mevrouw Horan, maar…’ ik bijt op mijn lip. ‘Ik ga liever niet met de auto…’ en dat was eigenlijk de eerste keer dat ik echt besefte wat er was gebeurt. En ja, dat viel hard op me.

Ik huilde niet, ow nee, ik ben sterk. Pas toen ze weg waren, rende ik naar boven, liet me vallen op mijn bed en liet wat tranen vallen. Vervolgens was het stil. Doodstil.