Slipping || Niall Horan ||

Chapter Seven.

Bay’s POV

Ik schiet overeind. Zweet druipt van mijn gezicht. Ik maak me zoveel zorgen om Niall! Als hij morgen niet terug is moet ik alleen naar dat stomme geprek, en dat lukt me echt niet. Ik kan amper slapen met het idee dat Niall ergens buiten slaapt, moet je nagaan als ik morgen in zo’n kamertje moet zitten, waar iedereen je aankijkt… Brr…

Maura zei dat ik me geen zorgen moest maken en dat Niall wel vaker een nachtje weg is. Hij heeft rust nodig, zegt ze dan. Als ik rust nodig heb loop ik toch ook niet weg? Dan ga ik dansen. Blijkbaar heeft Niall aan zingen dan niet genoeg, right?

Zuchtend laat ik mijn hoofd weer op het kussen vallen en kijk naar het plafon. Great. Waarom overkomt mij dit. Natuurlijk ben ik Maura en Bobby dankbaar dat ik hier kan zijn, met mijn eigen spullen, maar het liefst had ik mijn eigen ouders nog. Er klopt iets niet, ik heb het gevoel dat er meer achter zit dan enkel een ongeluk. Natuurlijk klinkt dat stom, maar op de één of andere manier laat het mijn gedachtes niet los. Ik blijf er maar aan denken.

Ik kijk naar de foto van mijn ouders op mijn nachtkastje. Dit word een lange nacht, niet? Ik haal mijn neus op en doe mijn oordopjes in. Bring Me Close. Het doet me meteen aan Niall denken. Het was zo’n prachtig moment, hij liet me alles vergeten wat ik die week had mee gemaakt. Nu komt het allemaal in één klap terug. Het lijkt wel of ik hem nodig heb. Ik heb hem nodig om mijn zorgen te vergeten.

God, Niall kom terug… Alsjeblieft!

Niall’s POV

Muisstil sluit ik de deur achter me en loop ik naar boven. De treden van de trap kraken gevaarlijk onder mijn voeten. Ik heb mijn vader ooit nog verteld om ze te maken, omdat ze het vroeg of laat gaan begeven, maar ja. Zolang ze nog meegaan, is er niks nodig. Het motto van familie Horan. Pfff… Dus als ik een shirt heb met gaten, maar hij past nog steeds, hoef ik ook geen nieuwe te kopen? Onzin.

Ik duw voorzichtig de deurklink van mijn ouders kamer naar beneden.

‘Niall, ben jij dat?’ hoor ik een zachte bekende stem.

‘Ja, maak je geen zorgen. Ik was bij een vriend,’ mompel ik.

Ze kruipt weer onder de dekens en ik sluit de deur. Voor ik zelf naar mijn kamer ga, kijk ik nog snel om het hoekje van Bay’s kamer. Haar gezicht lijkt nog meer perfect in het maanlicht. Ik weet niet waarom, maar Bay doet nooit haar gordijnen dicht. Niet dat ik dat wel zou doen op deze kamer, trouwens. Het uitzicht hier is prachtig.

Op haar buik licht een fotolijstje, die nog steeds tussen haar handen is geklemd, en ik kan de muziek van haar mobiel hier horen. Voorzichtig stap ik de kamer binnen en pak het lijstje. Daarna doe ik haar muziek uit, en trek de deken beter over haar heen.

‘Ik ben weer thuis,’ fluister ik.

Ze murmelt wat en draait zich dan om. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ze is zo schattig!

Ik druk een kusje op haat voorhoofd en verlaat daarna de kamer. Ik hoop niet dat ze zich teveel zorgen heeft gemaakt.

Bay’s POV

Als ik de volgende dag wakker word kijk ik verbaast om me heen. Wie heeft mijn muziek uit gezet? Is mijn mobiel uitgevallen?

Het duurt even voor ik me realiseer wat er is gebeurt. In een seconde spring ik uit mijn bed en ren Niall’s kamer in, ‘NIALL!’ gil ik.

Geschrokken maakt hij een ninjabeweging en valt op de grond. Ik glimlach lachend en help hem overeind, ‘Holy shit, Bay!’