Slipping || Niall Horan ||

Chapter Fifteen

Heeeeeeey, daar zijn we weer :) Ik wilde even zeggen dat we waarschijnlijk aan een nieuw verhaal gaan beginnen, komt later nog wel meer over. 

Bijna een jaar geleden... Heb jullie wel gemist hoor. In dat jaar is best wel veel veranderd, (ben onderandere een klein beetje volwassen geworden) (klein beetje maar) en ben dus ook anders gaan denken en gaan schrijven, ik denk dat dat wel te merken is. Ik hoop niet dat het hinderlijk is, dit is nu eenmaal wat er van me terecht is gekomen ;) 

Bedankt dat jullie zo lang hebben gewacht, we zullen proberen het bij te houden 

x Rosie

Chapter Fifteen.

Met een verwarde frons op m’n voorhoofd slik  ik de fijngekauwde boterham met hagelslag door. Bay vermist?

Mijn blik blijft rusten op het scherm van de televisie, maar echt kijken doe ik niet. Mijn maag maakt salto’s en mijn longen hunkeren naar zuurstof. Adem, Niall.

Moet ik haar bellen? Zit ze in de problemen? Ik vertrouw dat hele adopteer gezin helemaal niet…

Bellen? Nee, dat wilde ze niet. Ze wilde niet dat ik haar belde. Geen contact. Ze wil dat ik verder ga met m’n leven.

Verder gaan? Hoe moet dat eigenlijk? Bay zou dat weten, dat weet ik zeker. Bay weet alles. Bay is zelfstandig, sterk en intelligent. Bay is mijn vriendin. Bay was mijn vriendin?

Als ze me duidelijkheid had gegeven of het nu daadwerkelijk uit was, was het waarschijnlijk makkelijker geweest om ‘verder te gaan’. Maar hoe kan je een relatie hebben als je elkaar niet ziet, niet spreekt, zonder contact, zonder weten wat er in iemands leven gebeurt. Ik heb geen idee war ze is, met wie ze is, hoe het met haar gaat, of ze van me houd. Is dat wel een relatie dan? Is het bewust nemen van afstand het invoeren van een break in een relatie? Wat moet het anders zijn? Adem halen, je gedachte op orde nemen, daarom gaan mensen weg. Bay ging weg omdat ze een pleeggezin had. Is dat hetzelfde? Normale mensen houden dan contact met hun partner, toch? Bay doet dat niet, betekend dat dan dat het uit is? Want ze gaat niet weg om adem te halen, om alles op een rijtje te zetten. Het is niet vrijwillig, ze word gedwongen.

Vermist. Bay is vermist. Als ze nog hier was geweest was er niks gebeurt.

Selena.

Selena heeft hier iets mee te maken, dat weet ik zeker. Ik heb alles gedaan wat ze zei, waarom laat ze Bay dan alsnog niet met rust? Ik ken haar. Het is nooit genoeg, waarschijnlijk heb ik iets fout gedaan, misschien is ze boos. Maar waarom heeft ze dat dan niet laten merken? Waarom is dit zo opeens? Ik heb haar niet opzettelijk pijn willen doen. Ik heb haar gezoend, haar vast gehouden, allemaal omdat ik wilde dat Bay veilig was, maar dat is ze niet. Ze is niet veilig, en dat is mijn schuld. Alles is mijn schuld, dit had nooit gebeurt hoeven te zijn. Ze had nu nog bij haar ouders gewoond als ik iets eerder uit mijn bed was gekomen, als ik niet zo lang had gedoucht. Dan waren me niet te laat geweest voor het concert, dan was die auto niet…

Niet aan denken. Verboden gedachtegang. Afsluiten, niet aan denken. Weg duwen. Weg duwen…

Heb ik Bay weg geduwd? Heeft ze het me daarom niet verteld? We hadden zoveel leuke dingen kunnen doen voordat ze weg zou gaan als ik het had geweten. Ik had geen ruzie met haar gemaakt, we zouden naar de film zijn gegaan, en hebben gepicknickt op het strand. Misschien zouden we zelfs gedanst hebben, de dans die zij me heeft geleerd. Ze danste altijd met passie, daar kon ik wel uren naar kijken. Uren, dagen, maanden…