Slipping || Niall Horan ||

Chapter Eleven.

Ken je dat moment dat het lijkt alsof je niet kunt ademen? Het lijkt alsof je keel dicht zit, en je hart stopt met kloppen. Ik denk dat, op het moment dat je breekt, en alles in je hoofd begint te tollen, je het liefst je ogen sluit en weg gaat. Voor altijd. Gelukkig was daar Niall.

De hele dag heb ik onder ze dekens gelegen, huilend. En om de tien minuten kwam Niall kijken hoe het met me ging. Hij nam koekjes mee, en thee. Ik denk dat ik niet alleen verdrietig was omdat het mijn moeders verjaardag was, maar ook bij de gedachte dat ik morgen weg moet, terwijl iedereen zo lief is. Maura bakt koekjes, Bobby huurt films, Niall komt telkens langs met thee en zelfs Greg heeft nog een half uur bij me op de kamer gezeten. Ik moet eerlijk toegeven dat hij best lief kan zijn. Hij heeft iets weg van Niall. Misschien heb ik hem te snel beoordeeld.

Als de deur open gaat hef ik mijn hoofd en zie ik Niall in de deuropening staan. Hij glimlacht.

‘Wat is er?’ vraag ik met een schoren stem.

‘Je huilt niet meer,’ glimlacht hij, als hij naast me onder de dekens kruipt.

‘Ik denk dat m’n tranen op zijn,’ zucht ik als ik zijn hand pak en ik mijn hoofd op zijn borst leg. Ik luister naar zijn onregelmatige hartklopping en het laat me glimlachen. Het verwarmt mijn hele lichaam als ik me realiseer dat ik deze reacties bij hem kan opwekken.

‘Nialler?’ zeg ik na een tijdje.

Hij slaat een arm om mijn schouder en duwt me iets dichter tegen hem aan, ‘ja, babe?’

Er loopt een rilling over mijn rug bij het woord babe. ‘Beloof je dat je altijd van me blijft houden?’

Er verschijnt een liefdevolle glimlach op zijn gezicht wat duizend vlindertjes in mijn buik laat ontploffen, ‘Natuurlijk, Bay. Beloofd…’

Met een droevige glimlach verberg ik mijn gezicht in de warme dekens en sluit mijn ogen.

*

De volgende dag word ik al vroeg wakker en besluit Niall te laten slapen. Ik bijt op mijn lip en kijk geconcentreerd naar zijn gesloten ogen. Gaat hij me missen? Natuurlijk gaat hij me missen! Hij is mijn vriendje, en hij houd van me. Toch? Wat als dit allemaal gewoon een leugen is voor publiciteit? Maar… hij wilde het juist niet aan de fans vertellen. Dat is onlogisch. Waarom denk ik hier eigenlijk over na?

Zuchtend schuit ik aan mijn bureau en open mijn laptop. Meteen als hij is opgestart klinkt het bekende geluidje van mijn mail. 237 nieuwe mails! De meeste zijn van Twitter. Van mijn vriendinnen, hoe het met me gaat. En natuurlijk van fans die er achter zijn gekomen dat ik Niall’s nieuwe ‘huisgenoot’ ben. Mijn blik valt op één van de mailtjes waarvan het mailadres niet zichtbaar was.

Je ouders’ moordenaar is dichterbij dat je denkt. –S

Mijn handen beginnen te trillen. Moordenaar. Mijn ouders zijn vermoord? Het was geen ongeluk?!

Meteen zoek ik informatie op over van alles. Ik wil weten wie dit mailtje heeft gestuurd en wie is die “-S” ?!

‘Wat doe je?’

Ik val bijna van mijn stoel van de schrik en staak een klein gilletje. Ik hoor Niall’s schattige grinnik en hij kijkt over mijn schouder mee.

‘Niall, mijn ouders zijn vermoord!’ roep ik paniekerig. Ik kijk hem hopeloos aan.

‘Waarom denk je dat?’ vraagt hij een beetje zenuwachtig.

‘Kijk!’ ik wijs met een priemende vinger naar het beeldscherm met het mailtje. Zijn ogen vielen over het ene kleine zinnetje en hij blijft het opnieuw lezen.