Karanlık Hayat (ZOMBİ)

Bölüm 5

Kapıyı nuri açtı ve hemen ardından Tanerin yanına clioya bindi ben kızlar ile birlikte transporterdaydım.

İlk önce kızların evden anahtarı almamız lazımdı.

Yine evin bahçesine girdik ve balkonun altına yanaştım.

Taner hale ile dışarda bekledi.

Nuri ben ve sevgi eve balkondan girdik. Balkonun kapısının camını kırdık ve içeri girdik. Sevgiye biz seni çağırana kadar bizi burda bekle dedim eve odaları dolaşmaya başladık odanın birinden kapıya vurma sesleri geliyordu.

Nuri kapının yanında duvara sırtını siper etti ben kapının tam karşısındaydım. Kapıyı hızlı bir şekilde açtım ve hemen geriye çekildim Nuri baltayı zombinin kafasına geçirdi. hemen üstüne bir şey örttüm ve Sevgiyi çağırdım.

 "Anahtarı bul ve kendin ve hale için birşeyler al hızlı olmalısın"

dedim sevginin gözleri örtünün üzerindeydi. 10 saniye kadar gözlerini örtünün üzerinden çekmedi.

bende ardından dayanamayıp;

"Onun için bir kurtuluş yok şu anda belkide acı cekiyordu o bunu yapmak istermiydi biraz acele et"

dedim sevg harekete geçmişti.3 dakika sonra yanımıza gelmişti.

Arabanın yanına indik ve yola çıktık. hızlı bir şekilde ana caddeye çıktık yolun kenarlarında kaza yapmış arabalar vardı.büyük bir ihtimal hastalığa trafikte yakalanmışlardı şansımıza yol tıkalı değildi.hızlı bir şekilde ilerledik artık yolda haraket eden araba sayısı nerdeyse hiç yoktu yol boyunca iki üç tane görmüşümdür. yazlığın önüne geldik duvarları yüksekti zombilerden korunabilirdik.Aslında onlara zombi demek istemiyordum ama şu anlık diyebileceğim başka bir isim yoktu ana kapıyı açtık ve arabalırı bahçeye bıraktık.

Ev iki katlı büyük sayılabilirdi. Kapılar kitliydi en azından içerde zombi olmadığına bir işaretti.Tedbiri elden bırakmadık ve bütün evi dolaştık temizdi.

çok yorgundum solanda koltuğa yattım uzandım 1 gün içinde yaşadıklarım gözümün önünden geçti

Babamı Annemi kaybettim telefonlar çekmiyor,elektirikler yok, radyoda yayın yok,  bu olanrın bir kabus olması için dualar ettim ama gerçekti bir  annemin babamın durumuna üzülemedim bile.

Milyonlarca kişi zor durumdayken bizim burda saklanmamız ne kadar doğru onu düşünürken sevgi yanıma geldi. Yemeğe çağırdı hiç yemek yiğesim olmasada kaltım.

Sofrada 5 dakika boyunca kimse yemeğede dokunmamıştı. Düne kadar tanımadığımız kişilerle aynı sofrada oturuyorduk. 

Herkezin yüzü asıktı.

Hale yemeye başlamasının ardından hepimiz yemeye başladık saat 7 ye yaklaşıyordu.

Evde beştane oda vardı. Fakat geceyi birbirine yakın iki odada geçirecektik.

Sofrayı kaldırdıktan sonra salona geçtim bu sırada sevgi  yanıma geldi.

Olanlar bir türlü aklımdan çıkmıyordu.

sevgi konuşmaya başladı;

"bundan sonra ne yapıcaz sonsuza kadar burda saklanamayız dedi."

haklıydı verecek cevabım yoktu hava gittikçe kararıyordu ve elektirikler yoktu.

bilmiyorum diyerek salondan çıktım ben çıkarken hale salona girdi. Bahçeye doğru yöneldim.

Taner ve Nuri oturuyrdu bende yanlarına oturdum ve lafa girerek

"Birşeyler yapmamız lazım burda böyle kabuğumuza çekilerek bekleyemeyiz şu silah işini halledip insanları kurtarmamız gerekir Benim Artık yaşamak için bir sebebim kalmadı en azından insanlara yardım edelim"

Taner ve Nuride bana katıldı 2 gün içinde Ailemizi kaybettik virüs yaşı daha büyük insanlarda dayha çok görülüyordu bu virüsün nasıl yayıldığını bir türlü anlamıyordum acaba bizdede bu virüs varmı ilerde bizde bu hastalığa yakalanacakmıyız diye aklımdan geçerken Nuri radyoyla uğraşıyordu ama yayın yoktu.

Acaba adada durum neydi hastalığa bir çözüm varmıydı yada bizim hastalıktan korunmamız için bir aşı. Bir sürü soru kafamı kemiriyordu artık düşünemiyordum oturduğum nyerden kalkarak ;

"ben bir duş alıp yatıcam sabaha görüşürüz"

dedim ve bir duş alıp yattım.