RM2: Human Life

Chapter 9

Chapter 9

Kaira's POV

It's been 2 days since that attack happened and I've been avoiding questions related to that incident.

Hindi pa ito ang tamang panahon para malaman nila ang tunay kong pagkatao. Lalo na at ramdam kong hindi talaga ako nilisan ng wolf ko.

Today ay napagdesisyunan ng mga Ramirez na magbakasyon sa private island nila. Dahil 3 araw lang naman kami doon ay 1 bagpack lang ang dala ko at maliit na shoulder bag. And I am wearing...

"What the hell is that clothes? Mag palit ka Kaira." utos ni Jonathan.

I don't know why he did reacted like that. Wala naman akong nakikitang mali sa suot ko ah. An oversize dark blue jacket with cycling and a pair of black rubber shoes. At dahil hindi kami makakaalis kapag hindi ako nagpalit, heto ako ngayon nakablack short hanggang tuhod.

Buong biyahe ay hawak ni Jonathan kanang kamay ko. Nasa kanan kasi sya katabi ng bintana samantalang ako ay nasa gitna. Napapagitnaan niya ako at ng mga gamit na dala namin papunta sa island nila. Dahil nasa pinaka likod kami nakapwesto. Nagtagal ng halos 3 oras ang byahe bago kami makarating sa lugar kung saan kami sasakay ng bangka para makarating kami sa isla nila.

~~~~~

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako sa biyahe at ang pangingiliti ni Jonathan ang nagpagising sa akin.

"Damn, ito na po. Gising na, no need na mangiliti." kunwari ay nairita ako pero di nya pinansin at hinalikan ako sa noo. Sweet, sana ay panghabang buhay na ito.

Naisip ko tuloy, parang gusto kong maging normal na tao nalamang. Ngunit alam kong hindi maaari, dahil kahit anong gawin ko, I'm still a hybrid.

Habang papalapit sa isla ay nakikita ko na ang isang simpleng 3 storey house. May 3 taong nakaabang sa aming pagdating. Mukhang sila ang nag-aalaga ng bahay na nakatayo sa harapan namin kapag wala ang mga Ramirez.

fast forward

Lumipas ang mga araw at heto kami ngayon pabalik na ulit sa Manila. Wala namang masyadong nangyari sa isla. Parang normal days lang nagdagdag lang ang swimming time at pamimitas nang mga prutas sa mga tanim na merom doon.

Mag-iisang oras na kami sa biyahe nang maramdaman kong may kakaiba. Napansin ko na parang may sumusunod sa amin kaya naman para makomperma ay sinubukan ko ang akinh hearing ability.

'Bilisan mo, pantayan mo nang mabangga natin.'

'Tangna bakit kailangan pang banggain? May mga baril naman tayo ah.'

"Love, drive fast." utos ko kay Jonathan. Nasa passenger seat ako habang sya ang nagdadrive.

"What? But why?" He asked.

"Just drive fast Jonathan. Black's men are following us." seryoso kong tugon. Mukhang nakuha nya naman na hindi ako nagbibiro kaya binilisan nya ang takbo ng sasakyan ay sumilip sa likod.

"Mom, Dad, hold tight. Someone's following us."Seryoso nya ding sabi sa mga magulang.

Hindi nagtagal ay naramdaman nalang namin na pinapaulanan na kami ng bala. Kinuha ko ang baril sa compartment ng sasakyan at binuksan ko ang bintana.

"What the hell do you think your doinb Kaira?" Gulat pero may bahid ng inis na tanong Jonathan.

"Helping you Love. Don't worry I'll be fine. Just keep driving." I said to him with a smile.

Inilabas ko ang kalahati ng aking katawan sa bintana tska gumanti ng putok sa kanila. Kahit lumaki ako bilang isang taong Lobo. Marunong parin naman akong gumamit ng baril noh. heheheh

Mula sa pwesto ko ay nakikita ko na nilalagyan ulit nila ng bala ang mga baril.

"Not so fast hassholes." As I said that ay pinaputukan ko ang mga gulong ng sinasakyan nila upang hindi na nila kami masundan ulit.

Gaya nang inaasahan, nawalan nang balanse ang sasakyan ng mga ito  at bumangga sila sa isang maliit na poste. Pumasok na ako agad sa loob ng kotse at pinakiusapan si Jonathan na ihinto ang sasakyan.

"Can you stop the car for awhile Love?" I looked at him with pleading eyes. Napabuntong hininga naman ito. At inihinto din ang sasakyan.

"What are planning to do Kaira? We need to leave now, habang hindi pa sila nakakabawi." He said. 

"Trust me, I won't let them chase us again." I said with finality. Kaya naman bumaba na ako at agad tinungo ang kinaroruonan mga taga B.O.

Hindi pa ako masyadong malapit sa kanila nang makita kong gumagalaw ang isa sa kanila tila may pilit kinukuha sa kung saan. Nang makita kung ano ang bagay na hawak nya ay agad ko itong tinakbo at agad inagaw ang hawak.

"You know what? I will not let you call for your back up." Saad ko at dinurog ang cellphone nya na hawak ko. Noon ko lang napansin kong ano ang nagawa ko. My sight, speed and strength, Am I gaining my senses back? 

Sa pag-iisip kung talaga bang bumabalik na ang abilities ko, huli na nang maramdaman ko na sasaksakin ako nang taong nasa harap ko. Umiwas ako but I'm too late for that. Hindi naman ako napuruhan pero nadaplisan parin ako ng hunter knife na hawak nito.

"KAIRA!!!" Rinig kong sigaw ni Jonathan. Kaya napatingin ako sa gawi nila. Damn it, his on his way here. I need to finished this assholes. Dahil sa ginawa nitong pag atake sa akin ay sinuntok ko ito ng malakas sa mukha. Ending ay nawalan na ito ng malay.

"Are you okay?" Tarantang saad nito nang tuluyang makalapit sa akin. 

"I'm totally fine Love. You don't need to worry." Nakangiti kong sabi sa kanya. Pilit nya namang sinisipat ang bahaging tinamaan ng knife kanina. 

"You're b-bleeding..." Bigkas nito na halata ang pagtataka. Kaya napatingin naman ako sa tama ko.

There is no sign of wound but my riped shirt has blood. I healed? Lihim akong natutuwa ngunit nababahala dahil hindi ko alam kung ano ang sasabihin sa kanya.

"N-no Love, I'm not bleeding. Ni hindi nga ako nagalusan eh." Sabi ko, sana lang ay maniwala sya.

"But you have a blood stain. Nakita kong natamaan ka ng hayop na yan kanina." May panggigigil nyang sabi.

"No, hindi nya ako natamaan. Nadaplisan lang ang damit ko ng kutsil nya na may dugo. That explained the stain." Sabi ko nang nakatitig sa kanyang mga mata nang sa ganun ay makumbinsi ko sya. 

"Common, let's go. We need to go home para mapag-usapan ang nangyari ngayong araw." Saad ko ay hinila na sya papunta sa sasakyan kung nasaan ang mga magulang nya.

"Is everything alright?" Tanong nang mommy nya makapasok kami sa loob ng sasakyan.

"Everything is fine Tita. We just need to discuss little thing pagdating natin sa mansion nyo." Nakangiti kong sagod sa kanya. Napatingin naman ako kay Jonathan. He look so serious. I guess, I wasn't able to convince him kanina. Napabuntong hininga nalang ako tsaka deretsong tumingin sa daan na tinatahak namin.

I was about to fall asleep when I heard someone called my name.

'Kaira' 

~~~~~~

Good Day Guys,

Hope you like this new chapter. :)
Enjoy reading :)

Have a nice day.