𝙋𝙤𝙙𝙚𝙧𝙤𝙨𝙖

•14•

Μια εβδομάδα αργότερα

"Αλίκη! Εδώ είμαστε" φωνάζει ο Ηλίας από μακριά και βρίσκω το τραπέζι τους.

"Καλημέρα", λέω μονότονα τρώγοντας το τοστ μου.

"Γιατί είσαι έτσι;" με ρωτάει ο Διονύσης.

"Δεν είμαι κάπως", απαντώ στον ίδιο τόνο.

"Σήμερα γυρίζει", με πληροφορεί ο Λεωνίδας και ασυναίσθητα χαμογελάω.

"Ναι, δεν με νοιάζει", προσπαθώ να ακουστώ χαλαρή αλλά δεν το καταφέρνω.

"Φαίνεται", με ειρωνεύεται ο Γιάννης και του ρίχνω μια αγριεμένη ματιά.

Σηκώνομαι από το τραπέζι και βγαίνω έξω στο προαύλιο. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και σκέφτομαι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Υποτίθεται ότι όσο δεν θα έβλεπα τον Ιάσονα θα τον ξεχνούσα, όμως απεναντίας το μόνο που κατάφερα ήταν να μου λείπει υπερβολικά πολύ. Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω σήμερα που θα τον δω ξανά μετά από τόσο καιρό αλλά-

Οι σκέψεις μου διακόπτονται από τον θόρυβο που κάνει το χτύπημα της καγκελόπορτας. Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα βλέπω τον Λουκά να πηγαίνει στην πόρτα και να ξεκλειδώνει. Μέσα μπαίνει ένας ψηλός καστανομάλλης. Μόλις γυρίζει το κεφάλι του σε εμένα καταλαβαίνω ότι είναι ο Ιάσονας. Σηκώνομαι γρήγορα από την θέση μου και σχεδόν τρέχω προς το μέρος του.

Μόλις φτάνω σταματώ απότομα για να τον παρατηρήσω. Τίποτα δεν έχει αλλάξει πάνω του, τα μάτια του έχουν την ίδια καστανοπράσινη απόχρωση ενώ τα μάγουλά του έχουν πάρει ξανά το απαλό ροζ χρώμα τους. Τα χείλη του, λεπτά και μισάνοιχτα στολίζουν μικρές πληγές, μάλλον από το κρύο.

"Αλίκη!" αναφωνεί μόλις με βλέπει και με τραβάει στην αγκαλιά του. Τυλίγω τα χέρια μου στην μέση του και την σφίγγω καθώς εκείνος τα τοποθετεί γύρω από το λαιμό μου. Το γνώριμο πλέον άρωμα του εισέρχεται απότομα στα ρουθούνια μου.

"Εγώ να σας αφήσω να τα πείτε", λέει ο Λουκάς και απομακρύνεται διακριτικά.

Βγαίνω από την αγκαλιά του και ξεροβήχω λίγο.

"Λοιπόν, πώς πήγε;" ρωτάω καθώς μπαίνουμε μέσα στο κτίριο.

"Όλα καλά, στην αρχή ήταν λίγο διστακτικοί αλλά κατάφερα να τους πείσω"

"Ήταν σίγουρος ο Λουκάς", του απαντάω και χαμογελάει.

"Εδώ πώς πήγε; Με εκείνο το τεστ;"