𝙋𝙤𝙙𝙚𝙧𝙤𝙨𝙖

•3•

Το νερό του ντους αρχίζει να κρυώνει έτσι το κλείνω και σκουπίζομαι με την πετσέτα. Βγαίνω έξω και ντύνομαι στα γρήγορα. Παρόλο που είναι τα γυναικεία αποδυτήρια, τα αγόρια "μπερδεύονται" και έρχονται εδώ καταλάθος. Αν και δεν νομίζω να συμβεί σήμερα...

Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα!
Έχει περάσει μια εβδομάδα από το συνέδριο μέσα στην οποία τακτοποίησαν όλες τις εκκρεμότητες. Έτσι τώρα τρέχω να προλάβω να πάω στο σχολείο μου, όπου και θα γίνει κάτι σαν παρουσίαση. Η διευθύντρια  ενημερώθηκε πρώτη από όλους και θέλοντας να βοηθήσει μας επέτρεψε να την κάνουμε εκεί.

Δένω και το δεύτερο παπούτσι μου, παίρνω την τσάντα μου και φεύγω γρήγορα. Το σχολείο είναι σχεδόν ένα τέταρτο μακριά από το αρχηγείο και έχω αργήσει ήδη πέντε λεπτά. Ποιος τον ακούει τώρα τον Μάστερ...

Ύστερα από γρήγορο τρέξιμο δέκα λεπτών φτάνω λαχανιασμένη. Ανακουφίζομαι γιατί δεν έχει αρχίσει ακόμα η εκδήλωση όμως βλέποντας τον Μάστερ να έρχεται προς το μέρος μου αναθεωρώ.

"Μου εξηγείς πού ήσουν;" ρώτα χαμηλόφωνα προσπαθώντας να μην τραβήξει την προσοχή. Άδικος κόπος μιας και το παρουσιαστικό του προκαλεί τους ανθρώπους να τον κοιτάξουν.

Φοράει μια μακριά καφέ κάπα που καλύπτει όλο του το σώμα. Από το λαιμό του κρέμεται ένα στρογγυλό κεχριμπαρένο μενταγιόν με τα αρχικά Μ και Κ. Μάστερ κάτι... Το όνομα του μάλλον αρχίζει από Κ. Ποπό τον γνωρίζω τόσους μήνες και ακόμη δεν ξέρω το όνομά του. Σαν "Μάστερ" τον θυμάμαι από πάντα.

"Είχα προπόνηση. Δεν μπορούσα να το ακυρώσω. Άλλωστε δεν έχετε  ξεκινήσει ακόμη" απαντώ και πάμε σιγά σιγά μέσα.

"Ναι, δεν έχουν έρθει όλοι. Αν και μεταξύ μας δεν νομίζω ότι θα έρθουν. Ζητήσαμε να το καλύψει η εφημερίδα της Αστόριας, οπότε όποιος δεν έρθει θα το μάθει"

"Άρα γιατί δεν ξεκινάμε;"

"Περιμέναμε και εσένα ξέρεις. Δεν γίνεται να μας πιστέψουν χωρίς αποδείξεις και η απόδειξη είσαι εσύ", μου εξηγεί πως έχει το πρόγραμμα και πηγαίνει μέσα να μαζέψει τον κόσμο.

Οι τελευταίοι μπαίνουν μέσα και ετοιμάζομαι να μπω και εγώ μα σταματώ μόλις βλέπω την παρέα του αδερφού μου να μπαίνει μέσα.

Εντοπίζω τον Ηλία, το παιδί με την μπάλα, τους άλλους δύο που δεν ξέρω το όνομα τους και τέλος τον Ιάσονα.

"Καλά τι κάνετε εδώ;" ρωτάω και τους τραβάω σε μια γωνιά για να μην ακουγόμαστε.

"Εμείς τι κάνουμε εδώ; Στα email είχαν πει ότι μπορούμε να έρθουμε. Εσύ τι κάνεις εδώ;" ρωτάει τώρα ο Λεωνίδας με καχύποπτο ύφος.