𝙋𝙤𝙙𝙚𝙧𝙤𝙨𝙖

•29•

Όχι όχι όχι!

Δεν γίνεται αυτό! Δεν συμβαίνει σε εμένα...

"Αλίκη ηρέμησε. Παρε ανάσες", λέει ο Ιάσονας αλλά τον αγνοώ ολοκληρωτικά. Τρέχω προς το κέντρο κέντρο της αίθουσας που υπάρχουν δύο καρέκλες με κομμένα σκοινιά κάτω.

Δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό! Όχι ρε γαμώτο! Όχι!!!

Αρπάζω την καρέκλα και την πετάω στον τοίχο με αποτέλεσμα να γίνει χίλια κομμάτια. Δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου και τα σκουπιζω μανιωδώς με τα μανίκια του φούτερ μου.

"ΟΧΙ ΡΕ ΦΙΛΕ!" ουρλιαζω και χτυπάω με τις μπουνιές μου την καρέκλα που σπάει στα δύο. Τα χέρια μου γίνονται κόκκινα από το αίμα όμως αδιαφορώ. Γονατιζω κάτω αδύναμη και πιάνω τα σκοινιά στα χέρια μου. Τα σκοινιά που λίγες ώρες ή ίσως και λεπτά πριν έρθουμε φυλάκιζαν τους γονείς μου.

Προσπαθώ μέσα από αυτά να αισθανθώ το άγγιγμα και την αγκαλιά τους. Να μυρισω την μυρωδιά τους. Να θυμηθώ τις φωνές τους.

Ήμουν τόσο κοντά και μου τους πήραν πάλι μακριά. Νιώθω ένα κενό στο στήθος και καταπίνω με δυσκολία. Τα δάκρυα μου στάζουν στα χέρια μου και έχουν αναμειχθεί με το αίμα μου. Σκεπάζω με αυτά τα μάτια μου και αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να κλάψει με λυγμούς.

Κλαίω όσο δεν έχω κλάψει ποτέ ξανά στην ζωή μου. Κλαίω που δεν έφτασα εγκαίρως για να τους σώσω. Κλαίω που δεν κατάφερα να σταματήσω τα βάσανα που παίρνουν. Κλαίω που τους απογοήτευσα για μια ακόμη φορά.

Κάποιος μου τραβάει τα χέρια από το πρόσωπο και μου σκουπιζει τα δάκρυα από τα μάγουλα μου. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τον Ιάσονα να με κοιτάζει. Χωρίς να το σκεφτώ πέφτω στην αγκαλιά του και χώνω το κεφάλι μου στο βαθούλωμα του λαιμού του. Τα χέρια του χαϊδεύουν την πλάτη μου στοργικά. Έχω βρέξει την μπλούζα του εντελώς αλλά δεν φαίνεται να τον νοιάζει.

Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμαστε εδώ κάτω αλλά έχω στερέψει από δάκρυα και ο λαιμός μου είναι ξερός. Ακούω ομιλίες αλλά δεν σηκώνω το κεφάλι μου για να δω. Παρά μόνο τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του Ιάσονα και κάθομαι έτσι.

Δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου και να αντικρίσω την πραγματικότητα. Δεν θέλω να συνειδητοποιήσω ότι για μια ακόμη φορά απογοήτευσα τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Δεν θέλω να περπατάω και να με κοιτάζουν όλοι με οίκτο. Δεν θέλω να έρθω αντιμέτωπη με την πικρή αλήθεια αλλά πρέπει.