𝙋𝙤𝙙𝙚𝙧𝙤𝙨𝙖

•33•

Μένω για λίγο σιωπηλή για να αποφασίσω τι ακριβώς θα του πω. Τα παιδικά μου χρόνια περνούν από μπροστά μου σαν ταινία μικρού μήκους. Ανακαλώ στην μνήμη μου τις πιο σημαντικές και χαρούμενες στιγμές της ζωής μου καθώς και τις πιο θλιβερές. Αυτές είναι που με έκαναν αυτή που είμαι σήμερα οπότε για αυτές θα του μιλήσω.

"Ήμουν στο νηπιαγωγείο. Είχαμε ήδη περάσει τη μέση της χρονιάς όταν ήρθε ο Ραφαέλ στο σχολείο. Κανείς δεν τον έκανε παρέα, όλοι τον κορόιδευαν. Βλέπεις ήταν μαύρος, που σημαίνει διαφορετικός... Μια μέρα, λίγο πριν τις διακοπές του Πάσχα, οι τρεις 'μαγκες' του σχολείου δεν αρκέστηκαν μόνο στα λόγια. Αδειασαν το φαΐ του στο πάτωμα και μετά άρχισαν να τον χτυπούν. Εκείνος μορφαζε από τον πόνο όμως δεν αντιδρούσε. Ήθελα να φωνάξω, να τους σταματήσω όμως απλά έμεινα εκεί, παγωμένη στην θέση μου. Ούτε και οι ίδιοι δεν ήξεραν γιατί το έκαναν, υποθέτω πως αυτές ήταν οι αντιλήψεις που επικρατούσαν στα σπίτια τους. Όλη την νύχτα έμεινα ξάγρυπνη και βασανιζομουν από τις τύψεις. Μόλις σηκώθηκα το επόμενο πρωί ήξερα ότι δεν θα εμένα ποτέ ξανά με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά σε ένα τέτοιο περιστατικό. Ήξερα ότι δεν θα άφηνα ξανά κάποιον να πάθει κάτι παρόμοιο"

Εκείνη την ημέρα μίλησα για πρώτη φορά με τον Ραφαέλ. Ήταν ένα καλό παιδί και γρήγορα γίναμε φίλοι. Έπειτα από δική μου παρότρυνση μίλησε στους γονείς και στους δασκάλους μας για τον λεκτικό και σωματικό εκφοβισμό που δεχόταν. Δύο εβδομάδες μετά άλλαξε σχολείο και αν και στενοχωρήθηκα αρκετά ήξερα ότι θα πήγαινε κάπου καλύτερα.

"Ξέρεις που βρίσκεται τώρα;" με ρωτάει ο Ιάσονας και ανασηκώνω τους ώμους μου. Δεν τον έχω δει ποτέ ξανά από τότε.

"Έφυγε από την Αστόρια", δηλώνω και εύχομαι να κατάφερε να έζησε μια πιο όμορφη παιδική ζωή όπου κι αν πήγε.

"Ελπίζω να έγιναν καλύτερα τα πράγματα για αυτόν..." λέει και γνεφω καταφατικά συμφωνόντας μαζί του.

"Κι εγώ το ίδιο", ακουμπώ το κεφάλι μου στον ώμο του και παίρνω ένα πατατάκι.

"Μετά οι τάξεις του δημοτικού πέρασαν χωρίς να συμβεί τίποτα το αξιοσημείωτο. Αν εξαιρέσεις τους αρκετά συχνούς τσακωμούς μου με παιδιά που χτυπούσαν και κορόιδευαν τους αδύναμους. Όταν πήγα στο γυμνάσιο ήμουν κολλητή με την Νάντια και την Ελπίδα. Νόμιζα ότι η φιλία μας ήταν αληθινή αλλά μετά τον πρώτο μήνα στο γυμνάσιο κατάλαβα ότι όλα ήταν ένα ψέμα. Απομακρυνθηκαν από εμένα γιατί οι καινούριες τους παρέες έλεγαν ότι είμαι ξενέρωτη. Τι πιο ξενέρωτο από το να μην έχεις σχέση στην πρώτη γυμνασίου;" σχολιάζω σαρκαστικά και κάνω μια παύση.