𝙋𝙤𝙙𝙚𝙧𝙤𝙨𝙖

•22•

"Κύριοι! Συνδέστε την Poderosa στον απορροφητή και πάμε να ξεκινήσουμε!" λέει η Ηλέκτρα χαμογελώντας μέχρι τα αυτιά. Ο γκριζομαλλης επιστήμονας βάζει δύο καλώδια στο δεξί και δύο στο αριστερό μου πόδι. Προσπαθώ να τον σπρωξω όμως με κανένα αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να κουνήσω ούτε τα χέρια μου ούτε τα πόδια μου.

Η Ηλέκτρα πατάει το κουμπί της εκκίνησης και-

"Αλίκη!" ακούω την φωνή του Ιάσονα και ανοίγω τα μάτια μου. Στέκεται όρθιος από πάνω μου και με ταρακουνάει για να συνέλθω. Πάω να σηκωθώ όμως με πιάνει ένας οξυς πόνος στην μέση μου και ξαπλώνω πίσω στο... κρεβάτι υποθέτω.

"Πού είμαι;" απορώ εξερευνώντας τον χώρο γύρω μου. Τα πάντα είναι λευκά, από τους τοίχους και τα μηχανήματα μέχρι το σεντόνι και τα ρούχα μου.

"Είμαστε στο σχολείο, μην φοβάσαι", λέει ο Ιάσονας και γυρνάω προς το μέρος του. Μπορώ να καταλάβω εύκολα πλέον κοιτώντας τον στα μάτια ότι είναι ανήσυχος για κάτι. Για κάποιον μάλλον...

"Είμαι καλά, αλήθεια", τον διαβεβαιώνω με ένα χαμόγελο.

"Ήσουν χάλια όταν σε βρήκα", απαντάει ύστερα από λίγο και τα μάτια του είναι θλιμμένα. Αμέσως αναμνήσεις με εμένα κρεμασμένη από το ταβάνι και με το τρομαχτικό μηχάνημα της Ηλέκτρας έρχονται στο μυαλό μου. Θυμουμενη τον πόνο που υπέστη κλείνω τα μάτια μου σφιχτά.

"Φώναξε τον Λούκα!" λέω στον Ιάσονα με τρεμαμενη φωνή και ανοίγω τα μάτια μου. Είμαι σίγουρη ότι μπορεί να δει τον φόβο και τον τρόμο στο πρόσωπο μου για αυτό σπεύδει αμέσως να κάνει αυτό που του ζήτησα.

Έπειτα από λίγη ώρα μπαίνει ξανά μέσα με τον Λούκα και την υπόλοιπη παρέα. Ο Ιάσονας κάθεται ξανά στην καρέκλα δίπλα μου ενώ τα παιδιά στέκονται απλά όρθια.

"Ξέρεις την Ηλέκτρα;" ρωτάω τον Λούκα και συνοφρυωνεται. Γνέφει καταφατικά και συνεχίζω.

"Έχει φτιάξει έναν απορροφητή που μπορεί να πάρει τις δυνάμεις σου", εξηγώ χωρίς να μπαίνω σε πολλές λεπτομέρειες.

"Αυτό σου έκανε;" με ρωτάει ο Διονύσης με γουρλωμένα ματιά.

"Ναι και ήταν πολύ.. πολύ επίπονο", κλείνω τα μάτια μου για να μην αφήσω τις αναμνήσεις να πάρουν τον έλεγχο.

"Δεν είναι κάτι μόνιμο σωστά; Εννοώ εσύ τώρα τις έχεις τι δυνάμεις, έτσι;" με ρωτάει ελπιδοφόρα ο Λεωνίδας αλλά αυτό που διαβάζει στο βλέμμα μου τον απογοητεύει.