The heiress wife

Deel 1: Huwelijksaanzoek

"Vergeet niet de was te doen!" roept mijn moeder voordat ze vertrekt. "Is goed! Snel naar de bushalte voordat je de bus mist en te laat komt", roep ik nog na. 

Vandaag is mijn enige vrije dag. Ik werk al een jaar als verpleegkundige. Ook al wou ik langer studeren, ik kan het me helaas niet veroorloven. Het wordt tijd dat ik mijn ouders help. We wonen met z'n drieën in een appartement met maar 2 kamers. Het is altijd koud in de winter en veel te warm in de zomer. Ik kan niet wachten tot we eindelijk kunnen verhuizen. Ik heb een perfecte woning gevonden waar we over een maand in kunnen wonen. Mijn moeder werkt bij een rijk gezin als oppas en mijn vader werkt in de bouw. We hebben altijd pech gehad in ons leven, maar ik moet toegeven dat ik me nooit ongelukkig heb gevoeld over onze situatie. We waren misschien niet de rijkste, maar we hadden elkaar. Ook al ben ik enig kind, mijn moeder is als een zus, vriendin en moeder. Vrienden heb ik niet. Ik heb heel mijn leven moeten werken en heb nooit tijd gehad om echt met vrienden te kunnen afspreken. 

Als ik klaar ben met de was, loop ik naar de zetel waar ik rustig ga zitten. Niet veel later word ik gebeld. Een maand geleden was er een jongen die me overal naartoe volgde. Zijn naam is Amir. Hij zei tegen me dat hij met mij wil trouwen. Natuurlijk heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik niet het type meisje ben dat met zomaar iemand zou praten. Hij heeft me uiteindelijk beloofd om over een maand mijn hand te vragen als ik bereid was om op z'n minst een maand te wachten en hem ondertussen te leren kennen. Een maand was natuurlijk te weinig om iemand exact te kennen, maar hij zag er rustig uit en hij was altijd beleefd en respectvol gebleven. Diep vanbinnen wist ik dat hij een goed persoon was, maar er blijft toch nog onzekerheid achter in mijn hart. 

"Hallo?" vraag ik een beetje op mijn hoede. "Aya, ik zei toch dat ik jouw hand zou vragen? Weet je nog?" "Ja, waarom?" "Ik kom vanavond langs met mijn moeder. Is dat goed voor jou? Zijn jouw ouders dan thuis?" "Om hoe laat ongeveer?" vraag ik voor de zekerheid. "Rond 19u?" "Ja, mijn ouders zijn er normaal gezien wel", zeg ik. "Oké, perfect! Moet nu gaan, heb veel te doen, maar ik zie je straks." Met die woorden hangt Amir op. 

Ik ben niet zeker of ik met hem wil trouwen. We hebben elkaar heel kort gesproken en ik voelde een klik. Ik had zeker geen gevoelens voor hem. Ik wist ook niks over hem. Waar werkt hij? Hoeveel broers en zussen heeft hij? Wat is zijn job? Het enige waar ik wel zeker om was, is dat hij een goed persoon is. Of zo komt hij over dan. Dat ik nu geen gevoelens voor hem heb, is niet erg. Dat komt met de tijd wel, zei mijn moeder ooit. "Zodra je getrouwd bent, zal je gevoelens voor hem ontwikkelen. Kijk nu gewoon naar de persoon zelf. Is hij goed en hardwerkend? Ga er dan voor", zei mijn moeder vorige maand toen ik haar verteld had over Amir. 

Ik sta na een halfuur terug op en zorg ervoor dat het huis in perfecte staat is. Ik kan mezelf en mijn ouders niet voorschut zetten bij de ouders van Amir. Ik wil een goede eerste indruk. Na het opruimen, maak ik snel eten voor mijn ouders en wat hapjes voor vanavond. 

"Komen ze over 2 uur?" vraagt mijn moeder aan tafel. Mijn vader is stil. "Ja, maar alles ligt al klaar en ze gaan ook maar een uur ofzo blijven." Mijn ouders knikken dan gerustgesteld. 

Om 19u wordt er aangebeld. Amir komt binnen met een bos bloemen en een cadeau. Achter hem staat een lange vrouw met een Turkse stijl hoofddoek, heel veel sieraden, een lange blauwe jurk met glitter en hakken. Is dat zijn moeder? Naast de vrouw zie ik een oude man met een schattige glimlach. "Kom binnen", zeg ik en we lopen naar de woonkamer. 

Terwijl de ouders praten, kijk ik goed naar Amir. Hij is heel lang (misschien door zijn moeder?) met kleine lichtbruine ogen en lichtbruin haar. Als hij me ziet staren, knipoogt hij waardoor ik verlegen wegkijk. Zijn moeder zegt heel weinig en mijn moeder kijkt me verveeld aan. Mijn moeder houdt van goed gezelschap, maar de moeder van Amir ziet eruit alsof ze weg wilt. Mijn vader daarentegen vindt zijn vader heel leuk. Ze zijn ook de enige die je kan horen lachen en praten. 

Nadat ik mijn ja-woord geeft, opent de moeder van Amir haar handtas. "Ik ben Farida, je kan me hierop bereiken. We willen de verloving overslaan en over 2 weken al de trouwfeest houden. Wat denk je daarvan?" vraagt Farida. Mijn moeder kijkt me geschrokken aan. "Over 2 weken al?" "Ja, maar geen zorgen. Ik heb al een hele schema gemaakt en alles is al voorbereid door mij. Je hoeft je enkel aan dit schema te houden en dan komt het goed", zegt Farida en geeft me een bundel papieren. Ik kijk nog even Amirs kant op, maar hij knikt enkel glimlachend naar mij. "Oké, dus enkel volgen wat hierop staat... ".