|Tamamlandı|
"Bırak peşimi istemiyorum seni"dedim bütün gücümle beni zorla tutamazdı burada.
"çok geç kaldın be güzelim ama şunu unutma gölgeden kaçabilir sin ama benden kaçamazsın ".dedi
ben nasıl kurtulacaktım bu adamdan.
Arkadaşlar bu kurgu acemiliğimde yazdığım bir kurgudur eğer yazım yanlışı veya hatalı yerler varsa aff Ola.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#emir can iğrek-dargın
Onur kızılkan bakış açısından...
Karanlık.
tek kelime benim hayatımı yok sayan, zihnimi en ücra köşesindeki benliğimi paramparça eden tek gerçek.
Okula yetişmek için hızlı adımlarla giderken geçmişimin yırtık anıları gözlerimin
Önüne geliyordu,bitmek bilmeyen düşünceler zihnimi kemirir ken acılarım hep geçmişimde saklı birer anıya tekabül ediyordu.
Burslu okuduğum saygıner kolejinin kapısının içeriye girerken bahçedeki baba parasıyla hava atan zengi züppeler daha fazlaydı bugün,
Ben kimi miyim? Ben onur kızılkan hayata bir sıfır başlayan anne ve babası tarafından sokağa bırakılan daha bebekken yetimhaneye gelen kimsesiz bir oğlan.
Kuzguni siyah saçlarım mavi ve yeşil arası olan gözlerim,atletik bir vücuda sahiptim.
Bunların bir önemi yoktu. Görünüşe önem veren birisi değildim.
Yırtık sayfalarda oluşan acılarım vardı.benliğim yok edip ruhum katleden,ama umudum beni ayakta tutuyordu.
Diğer insanlar için sıradan bir kelime olurken benim tek sığınağımdı umut.
Sınıfa girdiğimde bir kaç kişi haricinde kimse yoktu.hızlıca yerime en arka sıraya geçtiğimde bir kaç kişinin gözü üzerimdeydi.
Umursamadım.
Sadece takılmak,eğlenmek isteyen ruhları çürümüş kendilerini evrenin merkezinde zanneden bir avuç altı boş insanlardı.
Ve bu onları bana göre acınası yapıyordu.ama onlar para ile hava atan diğer insanları küçümseyen berbat zihinli kimselerdi.
sadece derslerim için çalışıyordum on sekiz yaşımda olmama rağmen yetimhanede kalıyordum.
Yeni müdürümüz sağ olsun beni sokağa atmamıştı. zaten atamzdı da.
Yeni müdürden önce hayatımı,ruhumu bedenimi bana hayatımın on yıllımı cehenneme çeviren eski müdürümüz olacak pislik herif vardı.
Zeki,çalışkan olmama rağmen ruhumuda saflığın gerçeği bana en büyük yenilgiyi yaşatmıştı.
Bu yüzden o pislikten kurtulamadım.
Sekiz yaşındayken erkeklere ilgimi olduğumu fark ettim.sonra araştırdım, belirtiler eşcinsel olduğumu gösteriyordu.
Böylelikle kendimi buldum sonra hoşlandığım bir çocuk vardı. Seviyordum tabi etkileniyordum da..
Ama bilemezdim ki benimle dalga geçip yetimhanede ki müdürümüze söyleyeceğini.
Ve cehennemim o günden sonra başlamıştı.pislik herif eski kafalı vicdansız biriydi. ve her gün karanlık odalara kapattılıyordum,işkenceler görüyordum,tehditler dayakklar,vücudunda yara kalmamış boş bir yer kalmamıştı.
Bu acıları neden çekmenin tek sebebi kimsesizliğimdi.ne gidecek bir evim, ne de kalacak bir yerim yoktu.
Ama o gün kulaklarım ile duyduğum konuşma sondu. Bana sahip olacaktı.
Buna izin vermedim.
yetkili kişileri aradım.pislik herif iş üstündeyken yakalandı. Bir süre çocuğa tecavüz ve darp suçundan hapishanede yattıktan sonra çıktığında ilahi adalet peşini bırakmadı. Ve bir arabanın altında can verdiğini tüm ülke duymuştu.
Ben istemediğim sürece kimse bana dokunamazdı.bunu biliyordum.
Hocanın gelmesiyle eski anıları rafa kaldırdım ve dersi dinlemeye başladım.ben hariç herkes kendi kafasında takılıyordu.
Hocalar buna ses etmiyordu.çünkü özel okul olduğu için burada hocalar değil parasıyla hava atan zengin züppeleri yönetiyordu.
Hayat adaletsiz bir terazi gibiydi.
Kimse payına düşeni alamıyordu. Bazen düşünüyorum da keşke bu adaletin olmadığı dünyaya gelmeseydim diye...
Okul yine aynı sıradanlığı ile geçerken zilin çalması ile okuldan çıkarak yetimhaneye doğru giderken tuhaf bir ruh halindeydim.
Bir haftadır takip ediliyor ve izleniyor hissine kapılmıştım.
Galiba aklımı kaçırmış olmalıyım diye düşünerek ilerlemeye devam ederek bir ara sokağa saptığımda.
Sokakta bende başka ayak sesleri yakından gelince daha da hızlandım sokağı geçerek bir apartmana sığındım.
Derin derin nefes alıyordum.
Kim niye beni takip eder ki anlamıyordum.
Şüphelenmekte haklıymışım. Tabi bunu daha önce fark edip ona göre davrana bilseydim.
Beş dakika bekledikten sonra derin bir nefes alarak apartmandan çıktım.
geldiğim yoldan devam ederek takip ediliyor muyum diye etrafıma tedirgin bir şekilde bakarak daha da adımlarımı hızlandırdığımda.
Birden sol kolumdan çekilerek burnuma pamuk dayatılarak boğuk ses ile çırpınırken bir kaç saniye sonra nefes alırken bedenim gevşeyerek uyuşurken kollarım iki yana düşerken sadece soğuk ve ürpertici bir erkek sesi duydum.
"Yakaladım seni sevgilim benden kaçamazsın"dedi erkeksi ve soğuk sesin sahibi.
Sonrası her yer karanlık.
********* Arkadaşlar instagramımdan beni takip edebilirsiniz.
